Μερικές αποσπασματικές σκέψης για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία.
1. Δεν συμβαίνει πρώτη φορά στην κοινωνική ιστορία που οι καταπιεσμένες- εκμεταλλευόμενες τάξης εξεγείρονται η επαναστατούν και για λίγα ψιχία ελευθερίας επιλέγουν τους επομένους καταπιέστε τους. Αυτό συμβαίνει και στην Ουκρανία που από τον κρατικό καπιταλισμό ως συμπολιτεία της πρώην σοβιετιας πέρασε στον ιδιωτικό καπιταλισμό και στην κλεπτοκρατια. Ο ανατραπείς πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς και η ελιτ του που κυβερνούσε είναι μέρος αυτή της κλεπτοκρατιας , δείτε φώτο από την ατομική – προσωπική κατοικία του προέδρου. http://www.zougla.gr/kosmos/article/sta-xeria-diadiloton-to-palati-tou-gianoukovits Και έχουμε τους αριστερούς να μιλάνε για αντεπανάσταση https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1516975
2. Η πρώην πρωθυπυργός της Ουκρανίας Γιούλια Τιμοσένκο που αποφυλακίστηκε και φιγουράρει ως η επόμενη πρόεδρος με της επιδιώξεις της δύσης. Διαθέτη προσωπική περιουσία πάνω από 11δις δολάρια. Πηγαίνοντας στην πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου έκανε την κλασική δήλωση που κάνουν όλοι οι εξουσιαστές μετά από τέτοιες καταστάσεις .«Ξαναχτίζετε την Ουκρανία και η νέα Ουκρανία θα σας ανήκει. «Δεν είναι δυνατόν να συγχωρέσουμε αυτούς που έριξαν σφαίρες στις καρδιές των νέων ανθρώπων μας»,. «Απολογούμαι εκ μέρους των πολιτικών όλων των κομμάτων που απογοήτευσαν το λαό της Ουκρανίας», πρόσθεσε. «Η δικτατορία έπεσε, όχι χάρη στους πολιτικούς και στους διπλωμάτες αλλά χάρη στον κόσμο που βγήκε στον δρόμο για να προστατεύσει την οικογένειά του και τη χώρα του», ανέφερε.
3. οι πλειοψηφία των δολοφονημένων της εξέγερσης είναι εργαζόμενοι οι οποίοι δεν είχαν καμία συνείδηση η διεκδίκηση ενάντια στην τεράστια καταλήστευση του δημοσίου πλούτου και την ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής γιατί όπως έγραφα:
{…} Το κράτος σήμερα αποκτά την πραγματική του μορφή. Αυτή για την οποία δημιουργήθηκε. Δηλαδή, το φύλακα και το εργαλείο της εκάστοτε άρχουσας τάξης, χωρίς κοινωνικά, δημοκρατικά, ηθικά, προσχώματα και επικαλύψεις.
Στις χώρες του υπαρκτού καπιταλισμού η τεχνο-γραφειοκρατική1, ιδεολογία του πραγματισμού, της λειτουργικότητας, της εργαλειακής χρήσης των ανθρώπων, των οικονομικών μεγεθών και της εμπορευματοποίησης, έχει μετατρέψει εκατομμύρια ανθρώπους σε πληθυσμιακές στοίβες, σε απλούς κατοίκους - καταναλωτές και σε νούμερα για στατιστικές.
Από την άλλη, στις χώρες του πρώην «ανύπαρκτου» σοσιαλισμού, μιλάμε για τις ορδές των καταπιεσμένων της νέας εποχής που περιφέρονται από ανατολή σε δύση και από βορρά σε νότο, στροβιλίζοντας πάνω στα παγωμένα ερείπια που άφησε ο επιστημονικός μαρξιστο-λενινιστικός σοσιαλισμός, διεκδικώντας το τίποτα ή αυτό που ήδη υπάρχει, ή ψάχνοντας για ένα νέο μηχανοδηγό.
Αδιαφορώντας για την τεράστια δημόσια περιουσία που με τόσο κόπο επιτεύχθηκε από τους προγόνους εργάτες, αφέθηκε να περάσει στα χέρια μιας χούφτας ανθρώπων πρώην αξιωματούχων γραφειοκρατών2 του παλιού κρατικο-κομματικού καθεστώτος και νυν ολιγαρχικών ελίτ του πλούτου και της πολιτικής.
Αυτή η αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου χαρακτηρίζεται ως η μεγαλύτερη αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου που συνέβη ποτέ στην ανθρωπότητα , ενώ από την άλλη διαλύθηκαν και ιδιωτικοποιήθηκαν δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες με βαθύτατα δυσμενείς για τις κοινωνίες αυτές, ανθρωπολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις.
Αλλά για να υπερασπίσεις κάτι πρέπει να το αισθάνεσαι δικό σου ή τουλάχιστον ότι δικαιωματικά σου ανήκει, τέτοια ήταν και είναι η αποξένωση του εργαζόμενου λαού στις χώρες του πρώην υπαρκτού «σοσιαλισμού» από τα δημόσια πράγματα που ποτέ δεν αισθάνθηκε αυτά τα δημόσια πράγματα δικά του.
Έτσι περάσανε από τον κρατικό στον ιδιωτικό καπιταλισμό εν μία νυκτί. Επανίδρυσαν το κράτος οι πράκτορες της KGB τη νύχτα, και το πρωί το παρουσίασαν σαν δημοκρατική φιλελεύθερη λύση. Ουσιαστικά, η επανίδρυση του κράτους συνέβη στης χώρες του ανατολικού μπλοκ, ενώ στην Δύση και ιδιαίτερα στην Δυτική Ευρώπη το κράτος αναδομείται από τους κυβερνητικούς κομισάριους, την τεχνογραφειοκρατική και πολιτική ελίτ των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης εις βάρος των λαών της Ένωσης.{…}
3. Ενάντια στο γνωμικό του Μαρξ ότι: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Υποστηρίζω ότι η κοινωνική ιστορία γυρίζει γύρο από των εαυτό της σαν ατέρμονας κοχλίας με της διαφορές παραλλαγές του σύγχρονου κράτους ως μορφή οργάνωσης του καπιταλισμού εδώ και επτά περίπου αιώνες. Ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο όπου ο καπιταλισμός περνά από το συμβολαιικό κράτος στο κλεπτοκρατικο- ολοκληρωτικό, το οξύμωρο είναι ότι αυτή την μετάβαση την συντελούν οι φιλελεύθερες πολιτικές ελίτ που η προπάτορες τους ήταν οι δημιουργοί του κοινωνικού συμβολαίου.(δες, Λοκ, Χομπς, Ρουσσώ).
Παραπομπές:
Μια πολύ καλή ανάλυση για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία είναι αυτή:
Σημειώσεις:
1) Ο Μπακούνιν, στο έργο του «Θεός και Κράτος», αντιμετωπίζει τους έμφυτους κινδύνους ενός συστήματος που ενώνει την πολιτική εξουσία με την τεχνικο-επιστημονική επιτηδειότητα. Φοβάται ότι το αυθόρμητο της ζωής κατά-στρέφεται, εξ αιτίας της «άνωθεν» επιβολής των αναπτυξιακών σχεδίων των επαϊόντων. Επειδή διακατέχεται από μία αξιοσημείωτη εμπιστοσύνη προς τη δημιουργική ικανότητα των ελευθέρα συνεργαζομένων ατόμων, συμπεραίνει ότι ή ζωή είναι «μία υπόθεση απείρως μεγαλύτερη της επιστήμης». Υποστηρίζει ότι τα συγκεντρωτικά σχέδια, όποιες και αν είναι οι αξίες τους, περιορίζουν τη δημιουργικότητα και την υπευθυνότητα των προσώπων- εμποδίζουν, παρά τις υποσχέσεις μιας μελλοντικής απελευθέρωσης, τη γενική εξέλιξη αυτών των τυπικά ανθρωπίνων ιδιοτήτων. Δημιουργείται, τοιουτοτρόπως, «μία κοινωνία όχι ανθρώπων άλλα ζώων».
Επί πλέον, μολονότι αποδέχεται την υπόθεση ότι τα σχέδια υποκινούνται από καλές προθέσεις («εμπνέονται από την πιο αγνή αγάπη για την αλήθεια»), υποστηρίζει ότι δε συμβαίνει κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα, διότι εισέρχεται στο παιχνίδι ένα ακόμη κίνητρο: ή διατήρηση της εξουσίας και των προνομίων των σχεδιαστών.
Αυτές οι κριτικές αποτελούν, εν μέρει, μια διεύρυνση εκείνων πού είχαν διατυπωθεί εναντίον τον πιο παραδοσιακών μορφών της γραφειοκρατικής κυριαρχίας, αλλά στην περίπτωση του τεχνικο-επιστημονικού ελέγχου πρέπει να εξετασθούν και άλλοι παράγοντες.
Ένας από τους σπουδαιότερους είναι ο φενακισμός των κοινωνικών διαδικασιών, ο παραγόμενος από την εξειδίκευση που καθίσταται συνεχώς μεγαλύτερη, εξ αιτίας μιας εκτεταμένης και περίπλοκης τεχνολογίας. Η ολοκληρωμένη παιδεία της κοινωνίας, την οποία εγκωμίασαν ο Μπακούνιν και πολλοί άλλοι αναρχικοί, γίνεται όλο και πιο «ακατόρθωτη», η ελλιπής διάδοση της γνώσης, των τεχνικών ικανοτήτων και του ελέγχου οδηγεί τη νέα κυρίαρχη τάξη των τεχνο-γραφειοκρατών προς μία μορφή κυριαρχίας άνευ προηγουμένου.
«…Έτσι δε θα υπάρξουν πια τάξεις, αλλά μία κυβέρνηση —και σημειώστε το καλά—, μία κυβέρνηση εξαιρετικά πολύπλοκη, ή όποια, μι όντας ευχαριστημένη, όπως όλες οι άλλες σύγχρονες κυβερνήσεις, με το να κυβερνά και να διαφεντεύει πολιτικά τις μάζες. Θα τις διευθύνει και οικονομικά, αναλαμβάνοντας τη διαχείριση της παραγωγής και της "δίκαιης" διανομής των αγαθών, της γεωργίας, της δημιουργίας και της ανάπτυξης των εργοστασίων, καθώς και την οργάνωση και τον έλεγχο του εμπορίου, ακόμη και την επένδυση των κεφαλαίων στην παραγωγή μέσω ενός μοναδικού τραπεζίτη, δηλαδή του Κράτους.
Όλη αυτή ή δραστηριότητα θα απαιτήσει πολλές γνώσεις και πάρα πολλούς εγκεφάλους, θα είναι το βασίλειο της επιστημονικής ευφυΐας, το πιο αριστοκρατικό, δεσποτικό, αλαζονικό και περιφρονητικό άπ' όλα τα καθεστώτα. Θα υπάρξει μία νέα τάξη, μία νέα ιεραρχία αληθινών ή ψευδο-επιστημόνων και ό κόσμος θα διαιρεθεί μεταξύ μίας κυρίαρχης μειοψηφίας τεχνοκρατών και μίας τεράστιας άμαθους πλειοψηφίας. Και τότε, αλίμονο στις αμαθείς μάζες!...»
2) H γραφειοκρατία είναι μια μορφή οργάνωσης κατά την οποία οι αποφάσεις παίρνονται στην κορυφή, τις οποίες πρέπει να υπακούουν οι από κάτω και μεταφέρονται διαμέσου μιας σειράς διαταγών όπως σε ένα στρατό. Mια γραφειοκρατία δεν είναι μια αληθινή κοινότητα, η οποία προϋποθέτει ένα σύνδεσμο ίσων ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις από κοινού και τις μεταφέρουν έξω από το σύνδεσμο επίσης από κοινού.
3) ("ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ" Μάρτης 2008 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου