Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

ΑΝΟΙΚΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΣΤΟ ΛΟΥΤΡΑΚΙ

Το Αντιφασιστικό Μέτωπο Κορινθίας, καλεί σε ανοιχτό κάλεσμα, με θέμα "Εξέγερση στον φασισμό των καιρών", στο Πνευματικό κέντρο του Λουτρακίου, Τετάρτη στις 9 το βράδυ.

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ


Οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες σήμερα στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, χαράσσουν τον ορίζοντα της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης ενός ολόκληρου λαού. Καμία αμφιβολία δεν υπάρχει ότι η παγκόσμια Κυριαρχία, πειραματίζεται στην χώρα μας αλλά και στις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου, για την εφαρμογή του πλέον γενικευμένου σχεδίου σκλαβοποίησης και την πλήρη εφαρμογή των κανόνων της δικτατορίας των αγορών. 
Η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της πιο ακραίας εκδοχής της Ακροδεξιάς, του νεοναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής, αποτελεί μία μόνον παράμετρο της προώθησης της πολιτικής έκφρασης του νεοφασισμού στην Ελλάδα. Ο διαφαινόμενος εξτρεμισμός του συντηρητικού χώρου και η μεταπολιτευτική εκτροπή του πολιτικού κέντρου, δεξιότερα, είναι προϊόν της νεκρανάστασης του εμφυλιοπολεμικού και μετεμφυλιακού κράτους που με την εποχή της χούντας συνέθεσαν την ζοφερότερη πολιτική και κοινωνική ιστορία της χώρας μας, οδηγώντας στην εμπέδωση της καθολικής υποταγής και της άκριτης υπακοής.
Από την εμφάνιση της πατριωτικής ακροδεξιάς του ΛΑΟΣ, που έστρωσε το έδαφος για την επέλαση των ταγμάτων εφόδου του νεοφασισμού, έως την πολιτική εκπροσώπηση των χουντικών σταγονιδίων στην σημερινή κυβέρνηση αλλά και την υιοθέτηση της ακροδεξιάς ρητορικής σχεδόν απ΄όλο το φάσμα της συστημικής πολιτικής, οργανώνεται ο σκληρός βραχίονας του σταδιακού εκφασισμού και της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, οδηγώντας συστηματικά στην εξαφάνιση κάθε μορφής αντίστασης στα σχέδια της διεθνούς εκμετάλλευσης.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο στην Κορινθία, είναι η συλλογική έκφραση της εξεγερτικής διάθεσης του Ελληνικού λαού, που από τις 12 του Φλεβάρη, απέδειξε την δυναμική του ανυπόταχτου κόσμου της ανεργίας και της επισφαλούς εργασίας, χαρίζοντας μια νύχτα φωτισμένη από τα οδοφράγματα και την επιθυμία τις διαδρομές ελευθερίας του μέλλοντος.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο είναι η συμμαχία των κοινωνικών εκείνων δυνάμεων που έχουν αποφασίσει να αντιταχθούν σε κάθε μορφή πολιτικού, κοινωνικού και συμπεριφορικού φασισμού, αλλά και του υφέρποντος κοινωνικού ρατσισμού. Προκρίνοντας τον μάχιμο σκοπό, την οριζόντια μορφή οργάνωσης, αντιτάσσουμε την λαϊκή και κοινωνικά νομιμοποιημένη αυτοάμυνα απέναντι στην αντικοινωνική εγκληματικότητα Ελλήνων και ξένων, που συμβάλλουν στην εξάρθρωση και του ελάχιστου κοινωνικού ιστού που διατηρείται.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, συμβάλλει στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, συμμετέχοντας, στην μεγάλη κοινωνική μεταβολή του χώρου της πολιτικής και ατομικής αυτονομίας , αλλά και της κοινωνικής χειραφέτησης, μέσα από τα Αυτοοργανωτικά εγχειρήματα , που οδηγούν στην Αυτοκυβέρνηση και την Αυτοθέσμιση του Ελληνικού λαού.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ 

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Φάκελλος Κύπρος

Επειδή η Ιστορία δεν πρέπει να παραγράφεται αλλά και να επισημαίνονται οι πτυχές της εκείνες που κτίζουν την συνείδηση του κάθε σκεπτόμενου πολίτη της χώρας μας, θα υπενθυμίσουμε ορισμένες διαστάσεις της Κυπριακής τραγωδίας για να γνωρίζουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι.
Η Κύπρος, ή "Κούβα της Μεσογείου", όπως την αποκαλούσε η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, μ' έναν ηγέτη σαν τον Μακάριο, που επιχειρούσε να τοποθετήσει μετά από πολύχρονους και αιματηρούς αγώνες του Κυπριακού λαού, το πολύπαθο νησί στο στερέωμα των ανεξάρτητων κρατών διατηρώντας αποστάσεις από τους παράγοντες κηδεμονίας τόσο της Αμερικανοκίνητης χούντας της Ελλάδας όσο και του διεθνούς χωροφύλακα της Μεσογείου, που είχε αναδειχθεί η Τουρκία, αναζητούσε τον δρόμο της κοινωνικής ειρήνης που θα διευκόλυνε την πορεία της αυτή.
Τα σχέδια όμως του υπερατλαντικού ηγεμόνα και της χούντας του Ιωαννίδη, μετεξέλιξη της χούντας των Συνταγματαρχών, ήταν διαφορετικά. Από το Φθινόπωρο του 1967, όπου η απόφαση της δικτατορίας ν'αποσύρει την Ελληνική Μεραρχία και ν' αφοπλίσει ουσιαστικά το νησί προϊδέαζε την πολιτική που θ' ακολουθούσε η Ελληνική εξουσία απέναντι στην Τουρκική επεκτατική πολιτική και τα σχέδια της δύσης σε σχέσει με την σημαντικότατη γεωπολιτική θέση της Κύπρου. Η πρώτη απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου που απετράπη από την αυθόρμητη κινητοποίηση χιλιάδων Κυπρίων, η έλευση στο νησί του Γρίβα, ένα χρόνο πριν την εισβολή και η τρομοκρατική δράση της ΕΟΚΑ Β΄, στο διάστημα έως και το πραξικόπημα, ήταν κάποια από τα γεγονότα που αποτελούν σημεία αναφοράς, στην εξύφανση της τραγωδίας. Στις 15 Ιουλίου εκτελέσθηκε η εντολή του Δημήτριου Ιωαννίδη, "σκοτώνετε Μακαριακούς όπου του βρείτε", ο Σαμψών και οι πραξικοπηματίες στρατιωτικοί ξεκίνησαν σειρά εκτελέσεων και δολοφονιών Κυπρίων της ΕΔΕΚ ενώ εκατοντάδες φυλακίστηκαν. Φυσικά οι παξικοπηματίες προφύλαξαν τους Τουρκοκύπριους, κλείνοντας τους Τουρκικούς θύλακες σε συνεννόηση με την ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ (UNFICIP), έως και την ημέρα της Τούρκικης εισβολής. Η Ελληνική χούντα σχεδίαζε την ένωση με την Ελλάδα του 78% έως 80% της Κύπρου και την εκχώρηση του 20% στους Τούρκους και κατορθώθηκε με το δόγμα της μη εμπλοκής σε πόλεμο των στρατιωτικών επιτελών της Αθήνας, το 40% του νησιού να είναι σήμερα κατεχόμενο οδηγώντας στην τραγωδία που τις συνέπειες βιώνει ακόμα και σήμερα ο Κυπριακός λαός Ελληνικής και Τούρκικης καταγωγής με την πολιτική εκτουρκισμού και την μεταφορά εποίκων από τα βάθη της Τουρκίας σε βάρος των εναπομεινάντων Τουρκοκυπρίων στα κατεχόμενα, οργανώνοντας τον ΑΤΤΙΛΑ 3.
Στην Ιστορία θα μείνει, η αδράνεια της πολιτικής και στρατιωτικής χούντας στην Ελλάδα, πριν την εισβολή με την γνώσει των κινήσεων των Τούρκικων στρατευμάτων στις ακτές της Μερσίνας απέναντι από το νησί (πληροφορίες της ΚΥΠ, αλλά και μεγάλων ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων), που δεν προετοίμασε την άμυνα του νησιού αλλά και την την απάθεια κατά την εισβολή και την άνιση μάχη των Ελδηκάριων και των Κυπρίων μαχητών με χαρακτηριστική την φράση του αρχηγού του Ελληνικού στρατού Γρ. Μπονάνου "οι Τούρκοι κτυπούν την Κύπρο εμείς είμαστε Ελλάς".
Από τις ευθύνες της διπλής Ιουλιανής χούντας, στην ευόδωση των σχεδίων των Νατοϊκών μας συμμάχων για την κατοχή του νησιού αλλά και τις τεράστιες ευθύνες της μεταπολίτευσης ( ο Καραμανλής ήταν ο πολιτικός με την επάνοδό του στην Ελλάδα, που θεώρησε ότι η Κύπρος πέφτει μακριά για τα Ελληνικά στρατεύματα), που κουκούλωσαν το Κυπριακό και παγίωσαν την κατοχή. 
Οφείλουμε για τους νεκρούς και αγνοούμενους μαχητές και αμάχους, τους ξεριζωμένους Κυπρίους, να αναζητούμε τις αληθινές πτυχές της Ιστορίας και να οξύνουμε την συνείδησή μας στον δρόμο προς την Ελευθερία.

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Περί μετανάστευσης

Η Ελευθερία και η Αυτοδιάθεση των λαών είναι εφικτές όταν η ιστορική μνήμη διατηρείται και γίνεται δίδαγμα για το μέλλον...

19 Μαΐου 1919, απόβαση στην Σαμψούντα του Κεμάλ και λίγα χρόνια μετά πάνω από 200.000 σφαγιασμένοι Ελληνοπόντιοι. Μια γενοκτονία αποτέλεσμα της κυριαρχικής και φασιστικής πολιτικής των εθνοκαθάρσεων του νεοτουρκικού Κεμαλικού κράτους, που προσπάθησε ν’ αφανίσει ακόμα και τα χνάρια ενός πολιτισμού κοινοτήτων, που στην πλειοψηφία τους αποτελούσαν το Ελληνοποντιακό στοιχείο του Ευξείνου .


Συνθέτοντας επί αιώνες οι κοινότητες αυτές το μωσαϊκό των λαών που αλληλοτροφοδοτούνταν πολιτιστικά και οικονομικά , διαθέτοντας ως χαρακτηριστικό στοιχείο την Ελευθεροφροσύνη, αποτελούσαν μονίμως το αγκάθι στα σχέδια του φασιστικού παντουρκισμού.
Ανάλογης βαρύτητας και σημασίας όμως ήταν και η εξόντωση 30.000 Ελληνοποντίων και προσφύγων από την Μικρά Ασία, από τους 400.000 πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Σοβιετική Ένωση, καταλήγοντας στα γκουλάγκ της Β.Α. Σιβηρίας, υποκύπτοντας στις απάνθρωπες συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Σταλινισμού.


Βαριά η μνήμη των απελεύθερων Ελλήνων της Σιβηρίας που επέζησαν, των Ελληνοποντίων και Μικρασιατών , καθώς και των Αρμενίων προσφύγων στην όχι και τόσο φιλόξενη Ελλάδα τα χρόνια της μετανάστευσης. Βαριά και η μνήμη των Βόσνιων της Σερβίας και Αλβανών των Σκοπίων, θύματα των Εθνοκαθάρσεων, σχετικά πρόσφατα και το ίδιο σκληρή αποτύπωση της Ιστορίας, διαγράφεται με τα θύματα των Ιμπεριαλιστικών πολέμων του Παγκόσμιου Κεφαλαίου σε Αφγανιστάν, Πακιστάν, Σομαλία και όπου Γης.


Στην σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα όπου η Ιστορία θα έπρεπε να διδάσκεται βιωματικά κι αληθινά, με βασικό αξίωμα την αγάπη για την Ελευθερία, χωρίς συντμήσεις και περικοπές, χωρίς παραχαράξεις, όπως, ο «Συνωστισμός» των Μικρασιατών στην Σμύρνη ή Αποενοχοποιήσεις ‘όπως αυτή για το φασιστικό Δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Μεταξά, του ρόλου και σκοπού των Ταγμάτων Ασφάλειας, της ΟΠΛΑ στα ελεύθερα βουνά της Ελλάδας κατά την Γερμανική κατοχή, του ρόλου του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και των παρακρατικών μηχανισμών κατά την εμφυλιοπολεμική και μετεμφυλιοπολεμική περίοδο και τέλος την αμφισβήτηση, ακόμα κι αυτού που αποτελεί βίωμα ακόμα σήμερα για μεγάλη μερίδα των Ελλήνων της ίδιας της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973, από τον αναδυυόμενη ακροδεξιά.


Ούτε η λογική των συμψηφισμών προάγει την ειλικρινή ανάγνωση της Ιστορίας και την κατανόηση των αιτίων και των αιτιατών των ιστορικών στιγμών αποκομμένων από την χρονική συνέχεια. Ο ανελέητος βομβαρδισμός της Δρέσδης, με χιλιάδες θύματα αμάχους Γερμανούς ή η βόμβα της Χιροσίμα δεν μπορεί ν’ αντισταθμίσει ή ακόμα χειρότερα να διαγράψει το «Ολοκαύτωμα», ή την «τελική λύση», της πολιτικής των γενοκτονιών και των εθνοκαθάρσεων .


Η ιστορία όντως γράφεται από τους νικητές, αλλά στο πλαίσιο του παγκόσμιου ανταγωνισμού για την Κυριαρχία, ο ρόλος του νικητή και του ηττημένου είναι σχετικοί αλλά και εναλλασόμενοι. Στην παγκοσμιοποιημένη Ιστορία των τελευταίων δύο αιώνων, μονίμως νικητής είναι η ίδια η Κυριαρχία και οι λαοί ως ηττημένοι απολαμβάνουν μικρά διαλείμματα ειρηνικής ήττας. Απλώς οι διάφορες εκφάνσεις της παγκόσμιας κυριαρχίας Καπιταλισμός, Κρατικός Σοσιαλισμός, η Σοσιαλδημοκρατία, ο Νεοφασισμός και ο Νεοναζισμός ,ο Νεοφιλελευθερισμός σήμερα, συνθέτουν κοντά δύο αιώνες την ιστορική πραγματικότητα ενός ανομοιογενούς πολιτικού πεδίου, αλλά στην ουσία είναι κομμάτια του ιδίου παζλ.


Αν η ιστορία θέλουμε ν’αποτελεί ζωντανή παιδευτική διαδικασία που θα οξύνει την συνείδηση των λαών για ελεύθερες οδούς, θα πρέπει εκτός απ’ το στοιχείο της αντικειμενικότητας να υπερισχύει και το αίσθημα της Οικουμενικότητας. Μια Ελληνική οικονομική κρίση , δεν μπορεί παρά να είναι Ευρωπαϊκή και ακόμα και παγκόσμια, στη βάση του μοντέλου της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και κυριαρχίας.


Στα πλαίσια αυτής της ανάλυσης, η Μεταπολίτευση στην Ελλάδα δεν διαθέτει και ούτε διέθετε , την αυταξία μιας κοινωνικοπολιτικής δημοκρατικής αλλαγής, όπως την πίστεψαν οι μάζες. Αντιθέτως η ένταση των κοινωνικών και εργατικών αγώνων κι η σφοδρότητα της σύγκρουσης των αντικαθεστωτικών δυνάμεων με τους μηχανισμούς καταστολής που διατήρησαν ατόφια όλα τα χουντικά χαρακτηριστικά, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.


Η Μεταπολίτευση , αποτέλεσε την πολιτική μετάβαση από την Δικτατορία των Συνταγματαρχών, στην Κοινοβουλευτική Ολιγαρχία μιας Οικονομικής και Πολιτικής ελίτ, με κυρίαρχα στοιχεία την διαπλοκή , την διαφθορά και τον άκρατο λαϊκισμό και μεγάλους πρωταγωνιστές τα ισχυρά ΜΜΕ καθώς και τους μεγαλοεργολάβους.


Η ανάμιξη της εγχώριας φασιστικής Δεξιάς στους κοινωνικούς αγώνες πριμοδοτείται από το Ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, οργανώνοντας τάγματα εφόδου τους αποκαλούμενους «Αγανακτισμένους Πολίτες», της ΕΝΕΠ και ΕΝΕΚ, επανδρώνοντας την ΚΥΠ και με ακροδεξιά στοιχεία. Καταστέλλεται το κίνημα των επιτροπών στρατιωτών για εκδημοκρατισμό του στρατού , με αποκορύφωμα την φημολογία για στρατιωτικό πραξικόπημα το 1983.


Η ανάδειξη του Μακεδονικού στις αρχές της δεκαετίας του 90’ ανανέωσε την εγχώρια ακροδεξιά βάζοντας σοβαρή υποθήκη για το μέλλον της, αποτέλεσε την σκληρή πολιτική απάντηση του καθεστώτος στην μεγάλη πανεκπαιδευτική εξέγερση του 90-91, που εξελίχθηκε σε κοινωνική.
Η καθολική υιοθέτηση της πολιτικής ατζέντας της ακροδεξιάς για το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα, την τελευταία δεκαετία, από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τις καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις πρόκρινε την ενίσχυση του εξτρεμισμού της φασιστικής δεξιάς και συνεπακόλουθα την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της Ναζιστικής εκδοχής της.


«Η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73»


Οι παθογενείς σχέσεις νεοναζιστικών και νεοφασιστικών κύκλων στην Ελλάδα με τα φιλοχουντικά εθνικιστικά στοιχεία στην ΕΥΠ (παλαιότερα στην ΚΥΠ), στα σώματα ασφαλείας και σε θύλακες στο στρατό αλλά και γενικότερα στον κρατικό μηχανισμό, αποδεικνύουν ότι αποεκφασισμός της κοινωνίας ποτέ δεν υπήρξε γιατί ποτέ δεν αποφασίστηκε από το πολιτικό κατεστημένο. Στη διαδικασία της συντήρησης της περιρρέουσας φασίζουσας ατμόσφαιρας που βαραίνει σήμερα την χώρα μας, το εκλογικό ποσοστό που έλαβε η Χρυσή Αυγή στις εκλογές του Απριλίου του 2012, είναι ενδεικτικό, ενός πιο γενικευμένου εκφασισμού της κοινωνίας.


Οι ευθύνες της Καθεστωτικής Αριστεράς αλλά και ενός μεγάλου μέρους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, απέναντι στο διαρκώς ογκούμενο φαινόμενο της φασίζουσας συμπεριφοράς ενός σημαντικού τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας, που διαχέει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, δεν είναι αμελητέες.


Εμμένοντας η Αριστερά, στο σύνολό της, στις ιεραρχικές δομές και τους κομματικούς μηχανισμούς, που συνθέτουν πρωσοποπαγή κόμματα, με συνεκτική ιδεολογική ταυτότητα, δεν προσφέρει τίποτε άλλο παρά την συντήρηση του εξουσιαστικού μοντέλου άσκησης πολιτικής και μάλιστα κρατικοκεντρικής, ενισχύοντας και διευρύνοντας την φασίζουσα αντίληψη άσκησης πολιτικής. Ενδεικτική πολιτική νοοτροπία αποτελεί η άρνηση της Αμεσοδημοκρατίας ακόμα και ως πολιτικό εργαλείο λήψης των αποφάσεων στο εσωτερικό των κομμάτων της Αριστεράς.


Οι ασαφείς θέσεις της αριστεράς απέναντι στο μεταναστευτικό που ουσιαστικά δεν είναι απλώς ένα απλό εθνικό πρόβλημα, αλλά μία διεθνής ανθρωπιστική κρίση, ενισχύουν το οπλοστάσιο του νεοφασισμού στην Ελλάδα,αποκτώντας η Ακροδεξιά το προνόμιο της διαχείρισης δικαιωματικά ενός τόσο μεγάλου προβλήματος.


Ο μαξιμαλισμός της θέσης «εκατομμύρια μετανάστες χωρούν στην Ελλάδα» καταδεικνύοντας τη χώρα αυτή ως αποθήκη ψυχών παγκοσμίως, η απουσία ουσιαστικής διεθνιστικής πολιτικής που να διακρίνει την πολιτική προσφυγιά από οποιαδήποτε άλλη λογική φυγής, ενισχύοντας έτσι άμεσα και έμμεσα τους δεσμούς με απελευθερωτικά κινήματα στις χειμαζόμενες χώρες, η θυματοποίηση των μεταναστών που οδηγεί σταθερά η ανάθεση και η εργολαβία της αντίστασής τους από Έλληνες αλληλέγγυους απέναντι στους φυσικούς διώκτες τους (κράτος και ακροδεξιά) και τέλος η χαλαρή αντιμετώπιση της γκετοποίησης και της εγκληματοποίησης μερίδας των μεταναστών με εκρηκτικά αποτελέσματα στην καθημερινότητα της ελληνικής κοινωνίας, συνθέτουν όλα αυτά τη λάθος ρότα της πολιτικής της ευρύτερης αριστεράς απέναντι στο μεταναστευτικό.


Η ατζέντα της ακροδεξιάς και του νεοφασισμού στην Ελλάδα για το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα, παίχτηκε εξαιρετικά συντονισμένα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, εφαρμόζοντας μάλιστα την πολιτική της Χρυσής Αυγής πριν την εκλογικής της παρουσία στη Βουλή, με τα πογκρόμ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την άγρια καταστολή. Η χούντα του ’73 δεν είναι στο προσκήνιο, είναι όμως η πολιτική της παρούσα.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, δεν προκρίνει την μετανάστευση, τον ξεριζωμό των λαών, όταν αίτιά της είναι οικονομικοί και μόνον λόγοι γιατί αυτό δεν είναι παρά φυγή για καλύτερη τύχη, ατομική πορεία χωρίς κοινωνική συνείδηση.


Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή στην παγκόσμια κοινότητα των ανθρώπων, με την οικονομική κρίση να συνοδεύεται από Ιμπεριαλιστικούς πολέμους, υποκινούμενους εμφυλίους, εθνοκαθάρσεις, σκληρά δικτατορικά καθεστώτα. Το ζοφερό δε μέλλον του πλανήτη, με μια κλιματική αλλαγή, διαρκή απειλή για το παγκόσμιο περιβάλλον, τοποθετεί τους πάντες στην πιθανότητα να βρίσκονται στα επόμενα καραβάνια μεταναστών. Η μετανάστευση κινεί τις ανθρώπινες μάζες, από ανελεύθερους τόπους σε άλλους ανελεύθερους τόπους. Συνήθως στο τέλος της διαδρομής περιμένει μια χειρότερη σκλαβιά.


Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, είναι με τους μετανάστες και όχι για τους μετανάστες. Δεν είμαστε ούτε εργολάβοι ,ούτε διεκπεραιωτές της αντίστασης των μεταναστών απέναντι στους φασίστες. Προάγουμε την αυτοοργανωμένη αυτοάμυνα Ελλήνων και μεταναστών απέναντι στις φασιστικές βίαιες δράσεις, αλλά και στην αντικοινωνική εγκληματικότητα από όπου κι αν προέρχεται.


Προϋπόθεση όμως μιας συνεπούς και κοινωνικά δίκαιης αντίστασης στην φασιστική βία και στην αντικοινωνική βία Ελλήνων και ξένων, είναι η συνοργάνωση και ο βαθύς εκδημοκρατισμός της κοινωνίας και με μια παιδεία προσανατολισμένηι προς την ιδέα της Ελευθερίας και της Οικουμενικότητας των ανθρώπινων κοινωνιών. Η οριζόντια οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων, οι αντιδομές και οι αντιθεσμοί που τα τελευταία χρόνια μια κοινωνία εν κινήσει, έχει παράξει, οι αλληλέγγυοι ελεύθεροι κοινωνικοί συνεργατισμοί, οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι, οι εναλλακτικές οικονομικές αυτονομήσεις ,η εξέγερση που είναι εν εξελίξει, είναι τα μέσα της αυτοάμυνας ενός κόσμου που συνθέτει τα μέτωπα του Αντιφασισμού σε όλη την Ελλάδα.


Για να μην υπάρξουν ξανά ξεριζωμένοι λαοί, Στρατόπεδα Συγκέντρωσης και Ολοκαυτώματα.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ


΄ Είναι η συμμαχία των δυνάμεων της Αντίστασης, στην διαφαινόμενη επέλαση του φασισμού, τόσο στην πολιτική, όσο και στην κοινωνική ζωή της Ελλάδας.


Είναι η συμμαχία μεταξύ των κοινωνικών εκείνων δυνάμεων, που διέθεσαν τον εαυτό τους, στον αγώνα ενάντια στην δημοκρατία εκτάκτου ανάγκης που επιβάλλεται τα τελευταία δυο χρόνια.


Προετοιμάζοντας η Ελληνική και ξένη πολιτική και οικονομική κυριαρχία τις τελευταίες δεκαετίες την αποδοχή της δικτατορίας των αγορών στην Ελληνική κοινωνία, ουσιαστικά την οδηγεί στο φάσμα της υποταγής, ως ευρύτερο σχέδιο σχεδόν για το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού. Στο πλαίσιο αυτού του διεθνοποιημένου εγχειρήματος η συμμαχία των Αντικαθεστωτικών δυνάμεων στάθηκε με συνέπεια και συνέχεια απέναντι στα σχέδια της πολιτικής και οικονομικής νομενκλατούρας, που διαχειρίστηκε εγκληματικά τις τύχες του Ελληνικού λαού, από την εποχή της μεταπολίτευσης έως και σήμερα και είναι η μόνη συνταγή μιας επιτυχημένης καθολικής αντίστασης. Της αντίστασης που ανέδειξε στο πρόσφατο παρελθόν μικρές και μεγάλες στιγμές εξεγερτικής ελευθερίας ορίζοντας κάθε φορά όλο και ψηλότερα τον πήχη του αγώνα και γινόμενη ο καταλύτης στις μεγάλες κοινωνικές μεταβολές προς την κοινωνική χειραφέτηση του μέλλοντος.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, είναι η συνάντηση των ανθρώπων, που αρνούνται την εθελοδουλεία των καιρών και που αναζητούν τις διαδρομές ελευθερίας, που θα οδηγήσουν την χειμαζόμενη Ελληνική κοινωνία στο μονοπάτι της Αυτοκυβέρνησης, στην εργασιακή και κοινωνική Αυτοδιαχείρηση, στην ατομική και κοινωνική Αυτονομία, στην Αμεσοδημοκρατική οριζόντια οργάνωση μιας δικαιϊκής κοινωνίας ισότητας.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, δεν είναι η γνωστή συνταγή Αντιφασισμού, που αναπαράγε ι τα στερεότυπα της Αριστερής πολιτικής κουλτούρας. Αναδεικνύοντας την Ιστορία και την συνέχεια του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού, που με συνέπεια επιχειρεί να κτίσει διεθνώς την παγκόσμια φυλακή, οργανώνοντας κοινωνίες υπηκόων και υπάκοων, οργανώνουμε την αντίσταση στους πολιτικοστρατιωτικούς μηχανισμούς κρατικούς και παρακρατικούς, της επιβολής του διεθνοποιημένου κεφαλαίου.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, διαθέτει μνήμη και δεν υποκύπτει στην λήθη.
Η Ιστορική μνήμη, είναι το εργαλείο ανάπτυξης της όποιας επαναστατικής συνείδησης.
H Iστορία είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση για να επιτρέψουμε να μας την διηγούνται μόνον οι Ιστορικοί. Η αφήγησή της πρέπει να περιλαμβάνει τα παραλειπόμενα, να είναι όσο το δυνατόν βιωματική, αντικειμενική και υποκειμενική μαζί. Η ελεύθερη αφήγηση της Ιστορίας ή αφήγηση της Ιστορίας του αγώνα για την Ελευθερία, πρέπει να είναι και μία απεικόνιση του παρόντος αλλά και να μπορεί να προβλέψει το μέλλον.
Με βάση αυτή την θέση θα υπενθυμίζουμε τις μικρές και μεγάλες Ιστορικές στιγμές που σηματοδότησαν τον αγώνα για την απελευθέρωση από την όποια τυραννία του Ελληνικού λαού και των λαών του κόσμου.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, δεν είναι προϊόν παρθενογέννεσης. Είναι η ιστορική συνέχεια του Αντιφασισμού όπως αναπτύχθηκε στα χρόνια πριν και μετά τον μεσοπόλεμο. Μαθαίνοντας από τα λάθη και τα σωστά του παρελθόντος, αναζητάμε τις πολιτικές και οργανωτικές καταβολές του Αντιφασιστικού αγώνα, που αποτέλεσαν το εχέγγυο για τον δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση. Από τις Ισπανικές Αντιφασιστικές ομάδες συγγένειας (grupos afiliados)στον αγώνα ενάντια στον Φρανκισμό, έως τις μητροπολιτικές Αντιναζιστικές ομάδες μάχης του Παρισιού την δεκαετία του 80, η συνέχεια πρέπει να είναι άρρηκτη, οργανώνοντας το παρόν με βάσει τα διδάγματα του παρελθόντος.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, δεν πάσχει από πολιτική μυωπία.
Παρακολουθώντας προσεκτικά στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, την εξελικτική πορεία του πολιτικού συστήματος, που ανέδειξε ισχυρές καθεστωτικές δυνάμεις τόσο από τον χώρο της δεξιάς όσο και από τον χώρο της αριστεράς, διαπιστώνουμε τις δυνάμεις αυτές να συγκροτούν το ισχυρό μπλόκ του λαϊκισμού, που συνθετικά και όχι αντιθετικά διατήρησε την πολιτική της οικονομικής και πολιτικής νομενκλατούρας, παρέχοντας σ’ ένα διευρυμένο σύστημα εξουσίας, τα προνόμια μιας πολιτικής ελίτ.
Σημαντική συμβολή στην διαδικασία της συγκρότησης της δομής του συστήματος κυριαρχίας στην Ελλάδα, υπήρξε η διατήρηση του κρατικού μηχανισμού της χούντας από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έως και σήμερα, συντηρώντας τα στεγανά τόσο στα σώματα ασφαλείας όσο και στον στρατό, εφ’ όσον όποιες τομές υπήρξαν ήσαν αδύναμες και αναποτελεσματικές, στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνον στην εγκαθίδρυση κυρίως του πελατειακού κράτους και αφήνοντας τους χουντέους θύλακες ανέπαφους.
Φυσικά ενισχύθηκε το παρακράτος της ακροδεξιάς, από την εποχή των «αγανακτισμένων πολιτών», την δεκαετία του 80, που εντελώς «αυθόρμητα», ενίσχυαν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς στις κρίσιμες εξεγερτικές στιγμές του λαού μας ή της νεολαίας μας, ενώ οι βασικοί μηχανισμοί καταστολής ανέπτυξαν ένα πυκνό δίκτυο σχέσεων με τις βασικότερες συνιστώσες της παρακρατικής ακροδεξιάς που έφθασαν έως την ανοιχτή πλέον συνεργασία, στον σχεδιασμό και στην εφαρμογή ενός σχεδίου γενικευμένης καταστολής του εσωτερικού εχθρού.
Οι συνθήκες αυτού του είδους διακυβέρνησης είναι επιλογή συνεπώς της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, σε όλο το χρονικό διάστημα που διέτρεξε η λεγόμενη μεταπολίτευση, γιατί είναι το μοναδικό εχέγγυο για την επιβολή όποιας εξωθεσμικής επιβολής απαιτηθεί στο πλαίσιο της αντιμετώπισης μίας γενικευμένης εξέγερσης του Ελληνικού λαού.
Η διαφαινόμενη μετατόπιση του κέντρου προς τα δεξιά και ο εξτρεμισμός της δεξιάς, που οδήγησε και στην κοινοβουλευτική εκπροσώπησή της πιο ακραίας εκδοχής της, δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο, ούτε πολιτικό συμβάν, αλλά είναι το προϊόν της αδιάπαυστης και κοπιώδους διεργασίας του πυρήνα της Κυριαρχίας στην Ελλάδα, προετοιμάζοντας έναν γενικευμένο κοινωνικό στρατωνισμό, για την διευκόλυνση των σχεδίων υποταγής της Ελληνικής κοινωνίας στην Δικτατορία των αγορών και πειραματικά την περαιτέρω σκλαβοποίηση των πληθυσμών του Ευρωπαϊκού νότου, από τις παγκόσμιες δυνάμεις της Κυριαρχίας.
Οι ευθύνες της Αριστεράς κοινοβουλευτικής και μη, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, στα σχέδια επιβολής των καθεστωτικών δυνάμεων στην χώρα μας είναι αναλογικά τεράστιες. Εγκλωβισμένες στην αυταπάτη της πολιτικής νομιμότητας και του κοινοβουλευτισμού, διατήρησαν όλα τα καθεστωτικά χαρακτηριστικά και επιτέλεσαν κάθε αριστερή δύναμη έναν ξεχωριστό ρόλο. Το μεν ΚΚΕ, αποτέλεσε τον «πυροσβέστη» των όποιων κοινωνικών και εργατικών αγώνων, στοχεύοντας στην εσαεί ηγεμόνευση του εργατικού συνδικαλισμού και διατηρώντας όλα τα Σταλινικά χαρακτηριστικά του κρατικού Σοσιαλισμού άλλων εποχών, εφάρμοσε πολλάκις και «δια ροπάλου», την σεχταριστική και καθεστωτική του πολιτική , έναντι των πολιτικών του αντιπάλων της εξεγερτικής αριστεράς. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ και όλες οι Αριστερές δυνάμεις, που συνιστούν το τόξο του φιλοευρωπαϊσμού των κρατών, αλλά και οι όποιες εκδοχές της αριστεράς εκείνης που αλληθωρίζει προς τον κοινοβουλευτισμό, αποτέλεσαν το ανάχωμα στην πορεία του λαού προς την πολιτική και κοινωνική του χειραφέτηση, κινούμενες στο πλαίσιο του «πολιτικού πολιτισμού» και επιβάλλοντας την κοινωνική συναίνεση αλλά και το δόγμα του νόμου και της τάξης , όταν η εξεγερτική απειλή γινόταν απειλητική.
Η κριτική της συστημικής Αριστεράς στο καθεστώς κυριαρχίας, ποτέ δεν ξέφυγε από τον θεσμικό ρόλο που της επιφύλαξε η πολιτική Ιστορία, αναζητώντας μονίμως την «συνδιαχείριση» του κόσμου της εκμετάλλευσης και γι αυτόν τον λόγο αντιλήφθηκε την άνοδο της ακροδεξιάς και την ανασύσταση των παρακρατικών και παραστρατιωτικών μηχανισμών σε ολόκληρη την Ελλάδα ως ένα «πολιτικό συμβάν», αφοπλίζοντας έτσι την όποια κριτική ή μαχητική αντιμετώπιση ενός φαινομένου που θ’ απειλεί διαρκώς την κοινωνική συνοχή και θα φρενάρει την εξέλιξη της κοινωνικής συνείδησης στον δρόμο προς την Ελευθερία.
Ευθύνες όμως αναλογούν και σε συμπεριφορές και απόψεις της εξωσυστημικής αριστεράς, που με τον μαξιμαλισμό των θέσεων σε σχέση με το μεταναστευτικό, υπεραπλούστευσαν την προβληματική ως προς την διάσταση μιας τεράστιας παγκόσμιας τραγωδίας, μετουσιώνοντας όλη την πολιτική και κοινωνική τους αντίσταση σε μια «άκριτη και αποστασιοποιημένη αλληλεγγύη», προς όλους της γης τους κολασμένους και ξεριζωμένους, καίγοντας έτσι το χαρτί του «πολιτικού πρόσφυγα»και αδιαφορώντας για τις κοινωνικές συνέπειες της γενικευμένης γκετοποίησης και φτωχοποίησης ολόκληρων μητροπολιτικών συνοικιών.
Ευθύνες αυτού του κομματιού της Αριστεράς, επισημαίνονται και όσον αφορά στην άνοδο και την διευρυμένη κοινωνική αποδοχή της ακροδεξιάς ρητορείας και προκύπτουν από την ισοπεδωτική λογική ενός Αντιφασισμού, που θεώρησε την όποια πατριωτική έκφραση εκ προοιμίου εχθρική και ρατσιστική, κυνηγώντας σύμβολα και ανθρώπους και οδηγώντας στην πόλωση που επέτρεψε την μαζική εισροή του κοινωνικού πατριωτισμού και όχι μόνον του πολιτικού, στις φασιστικές ομάδες και οργανώσεις. Όπως επίσης δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η στάση και η δράση των «επαγγελματιών της εξέγερσης», που πριμοδότησαν πολλάκις την άσκοπη και αντικοινωνική βία των δρόμων, οδήγησε στην ενίσχυση της αντιστοίχησης της φασιστικής και ρατσιστικής βίας των εξτρεμιστών της ακροδεξιάς, διεκδικώντας το προνόμιο της παρουσίας τους στην καθημερινή κοινωνική ανυπακοή, αλλοιώνοντάς την σε κοινωνικό κανιβαλισμό.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο θα είναι παρών σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες που προσβλέπουν στην ποθούμενη Κοινωνική Απελευθέρωση, οργανώνοντας τον κόσμο των ιδεών μας και της δράσης μας, προκρίνοντας τον μάχιμο σκοπό και την λαϊκή αυτοάμυνα στα σημερινά και μελλούμενα φαινόμενα κοινωνικής διάλυσης και γενικευμένης υποταγής .

Αυτοί ή εμείς;


Η εκλογική απογείωση της Χρυσής Αυγής προκάλεσε, ακατανόητα, έκπληξη. Πώς εμφανίστηκε και πού πηγαίνει το νεοναζιστικό κόμμα, που μέσα σε μερικούς μήνες πέρασε από το 0,3 στο 7%; Εκφράζει πρόσκαιρες εθνικές παραξενιές, ή αποτυπώνει μια πανευρωπαϊκή τάση; Ήρθε για να μείνει; Μια σύντομη απάντηση στο τελευταίο ερώτημα θα ήταν πως μεγάλο μέρος από αυτές τις ψήφους είναι ψήφοι διαμαρτυρίας, δεν είναι τυχαίο όμως ότι δόθηκαν σ’ ένα φασιστικό κόμμα, και αν η αριστερά δεν κινητοποιηθεί εγκαίρως θα βρεθεί αντιμέτωπη μ’ ένα αληθινό φασιστικό κίνημα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Για να καταλάβουμε γιατί ήρθε στο προσκήνιο ο φασισμός πρέπει πρώτα πρώτα να κοιτάξουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Όλες τις προηγούμενες δεκαετίες οι προσπάθειες των διάφορων Μιχαλολιάκων δεν είχαν φέρει αποτέλεσμα. Σήμερα βρήκαν απήχηση επειδή η πραγματικότητα προσώρας τους ευνοεί. Είναι πλέον χρήσιμοι στους ισχυρούς. Το πλέγμα εξουσίας στη χώρα μας εξαπέλυσε έναν αμείλικτο κοινωνικό πόλεμο. Ξέροντας ότι δεν μπορεί να κερδίσει σε συνθήκες δημοκρατίας, στήνει ένα μαζικό κίνημα, τη Χρυσή Αυγή, για να συντρίψει την αριστερά, την οποία δεν μπορεί να νικήσει το επίσημο κράτος. Οι γραβατωμένοι εγκληματίες που μας κυβερνούν σήμερα κάνοντας τα αντίθετα απ’ όσα υπόσχονταν χτες, οι ίδιοι που μέσα σε μια βδομάδα ξέχασαν την πολυδιαφημισμένη αναδιαπραγμάτευση του Μνημόνιου, φοβούνται ότι θα τούς διώξει ο δρόμος, και θέλουν τους χρυσαυγίτες ανάμεσα στον λαό και τα ελικόπτερα.
Ποιά είναι η ευρύτερη εικόνα, η ιστορική προοπτική της τραγωδίας που ζούμε; Με πρόσχημα το χρέος,[1] μεγάλες καπιταλιστικές εταιρείες αρπάζουν τον εθνικό πλούτο, δηλαδή όλα όσα έφτιαξαν γενιές και γενιές προγόνων μας, τις δημόσιες επιχειρήσεις, τις υποδομές και τους φυσικούς πόρους της χώρας. Συνάμα ισοπεδώνουν το κόστος της εργασίας, καταστρέφουν τις συντάξεις και τους στοιχειώδεις θεσμούς πρόνοιας που είχαν φτιαχτεί ως τώρα, κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία, ξεπουλούν λιμάνια και διαλύουν πανεπιστήμια. Θέλουν στο εξής να εργαζόμαστε, όσες και όσοι δεν μεταναστεύσουμε αλλού, με μισθούς πείνας, ώστε οι ίδιες ν’ αποσπούν μεγαλύτερα κέρδη από την εκμετάλλευση του πλούτου που ως τώρα ήταν όλων μας, αλλά τώρα τον θέλουν δικό τους. Κάνοντάς μας φτωχούς γίνονται πλουσιότεροι, και το καπιταλιστικό σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί.
Οι ίδιες εταιρείες, με τους ίδιους πάντοτε καθοδηγητές -ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα- έχουν φέρει την ίδια κόλαση σε δεκάδες χώρες από τη δεκαετία του 1980 ως τώρα. Στη δική τους γλώσσα, την ονομάζουν ‘δομική προσαρμογή’.[2]  Με μαρξιστικούς όρους, προωθούν την πρωταρχική συσσώρευση, δηλαδή μια μορφή ληστρικής απόσπασης κεφαλαίου, ώστε να μειωθεί το κόστος της εργασίας και τελικά, αυτό ελπίζουν, να ξαναγίνει κερδοφόρος ο καπιταλισμός.[3] Ουσιαστικά προσπαθούν να δώσουν απάντηση στην κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, η οποία σοβεί από τη δεκαετία του 1970. Αλλού επιβάλλουν το σχέδιό τους, αλλού αποτυχαίνουν. Στοχαστές του διαμετρήματος του Ιμμάνουελ Βαλλερστάιν και του Ντέηβιντ Χάρβεϋ εκτιμούν πως τελικά, συνολικά, θα αποτύχουν.[4] Για να πάρουν τη χώρα μας, όπου ο λαός αντιστέκεται, χρειάζονται τη βοήθεια του φασισμού. Ενός μαζικού κινήματος δηλαδή, που κλέβει τις οργανωτικές τεχνικές της αριστεράς και χρησιμοποιεί διαστρεβλωμένα τα συνθήματά της, προσπαθώντας να διασπάσει το λαό και να σώσει τον καπιταλισμό.
Στις συνθήκες αυτές, της πρωταρχικής συσσώρευσης, κάποιοι που φοβούνται να συγκρουστούν με τους ισχυρούς, κι επομένως δεν έλκονται από την αριστερά, εκτιμούν ότι θα διασωθούν κανιβαλίζοντας τους πιο αδύνατους. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να στηρίξουν τον φασισμό. Όχι πάντοτε· μόνον όσο θεωρούν πως τούτη η πολιτική επιλογή του κανιβαλισμού δεν έχει προσωπικό κόστος. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό για τους φασίστες να δείχνουν πάντοτε πως προστατεύονται από το κράτος, πως χτυπούν όποιον θέλουν, και γενικά πως έχουν δύναμη στον δημόσιο χώρο. Όσο η αριστερά τους αφήνει να προβάλλουν τούτη την εικόνα, χάνει. Αν κινητοποιήσει εγκαίρως τον κόσμο εναντίον τους, και τους διώξει από το δρόμο, κερδίζει. Το παιχνιδι λοιπόν δεν παίζεται στο επίπεδο των ιδεών, αφού ο φασισμός δεν στηρίζεται σε ιδέες, αλλά στη μαζική κινητοποίηση και στο δρόμο, ή και στον έλεγχο του κράτους τελικά. Αυτό και μόνον αυτό διδάσκει η ιστορική εμπειρία· αν κανείς έχει υπόψη του έστω κι ένα αντίθετο παράδειγμα, ας το καταθέσει.
Γιατί ανέβηκε η Χρυσή Αυγή;
Διαψεύδοντας τους ευσεβείς πόθους κάποιων αριστερών, οι ναζιστές ενισχύθηκαν από την είσοδό τους στη βουλή. Διατηρώντας το ποσοστό τους στις εκλογές του Ιούνη, έδειξαν πως δεν είναι παροδικό φαινόμενο και δεν θα εγκαταλείψουν την πολιτική σκηνή χωρίς μάχη. Αντίθετα από το Λάος, δηλαδή το κόμμα που πρώτο νομιμοποίησε την έκφραση φασιστικών συναισθημάτων και συνθημάτων, αλλά βούλιαξε άδοξα στις φετινές εκλογές, η Χρυσή Αυγή έχει σαφή κοινωνική βάση. Εξαπλωμένη σ’ όλες τις εκλογικές περιφέρεις της χώρας, αλλά έχοντας ιδιαίτερο βάρος στα παραδοσιακά κάστρα της δεξιάς, προτιμήθηκε κατεξοχήν από άντρες. Πρόκειται κυρίως για εργοδότες και μικροϊδιοκτήτες, ανειδίκευτους και άνεργους, καθώς και μέλη των σωμάτων ασφαλείας. Από την άλλη πλευρά οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι, καθώς και οι εργάτες, υποαντιπροσωπεύονται ανάμεσα στους ψηφοφόρους της.[5]
 Οι ηλικίες στις οποίες βρίσκει σημαντικότερη στήριξη είναι από 25 ως 34 χρονών, ενώ στους μεγαλύτερους τα ποσοστά της μειώνονται βαθμιαία. Υστερεί όμως στο κομάτι του πληθυσμού από 18 ως 24 χρονών,[6] πράγμα που δείχνει ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη έστρεψε τη νεολαία αριστερά και όχι δεξιά. Με δυο λόγια, η Χρυσή Αυγή προσελκύει κυρίως μεσαία και λαϊκά στρώματα που, όταν τα όνειρά τους συντρίφθηκαν από την οικονομική κρίση, στράφηκαν στην άκρα δεξιά. Βοήθησε εδώ η καταιγιστική προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης, ενάντια στην οποία, με ευθύνη όλων μας, ελάχιστα αντισώματα δημιούργησαν η δημόσια κουλτούρα και η σχολική παιδεία.
Φταίνε λοιπόν τα μήντια για την άνοδο του φασισμού; Με τρεις λέξεις, ναι, μεταξύ άλλων. Η ιδιωτική τηλεόραση, αλλά και το ραδιόφωνο, στα χέρια μικρών Μπερλουσκόνι και χωρίς καμιά δημοκρατική εποπτεία, αρδεύουν δεκαετίες τώρα τον κοινό νου με έναν βόρβορο ανεξέλεγκτου ρατσισμού, υστερικού εθνοκεντρισμού, ωμού σεξισμού, αντιμεταναστευτικού μίσους, οικονομικής τρομοκρατίας και καθαρής παράνοιας.[7] Ήδη προσπαθούν να παρουσιάσουν την ηγεσία της Χρυσής Αυγής σαν κανονικούς και ομαλούς ανθρώπους, όταν δεν τους μεταμορφώνουν σε τηλεπερσόνες και δεν τους αναγορεύουν είδωλα του λάιφσταϊλ. Σπάνια συζητούν τα βίαια εγκλήματα για τα οποία κατηγορούνται οι χρυσαυγίτες, ενώ ποτέ δεν δίνουνε το λόγο στα θύματά τους. Σε μια ευνομούμενη χώρα, καναλάρχες και δημοσιογράφοι θα είχαν προ πολλού κληθεί να λογοδοτήσουν για τις απροκάλυπτες επιθέσεις που εξαπολύουν ενάντια στην ελευθερία, τη δημοκρατία, κι εντέλει την ανθρωπιά. Στην Ελλάδα του Μνημόνιου επιδοτούνται από το κράτος για να εγκωμιάζουν συστηματικά μαχαιροβγάλτες και να τροφοδοτούν τον ναζισμό.
Οι μεγάλες εφημερίδες, πάλι, δεν κρατούν καλύτερη στάση. Προβάλλουν κάθε τι που μπορεί να ενισχύσει το αντιμεταναστευτικό μίσος, ενώ κρατούν κρυφές όλες εκείνες τις όψεις της πραγματικότητας που ανατρέπουν τα ρατσιστικά στερεότυπα. Για παράδειγμα, ο Συνήγορος του Πολίτη παρατηρεί φέτος έκρηξη των κρουσμάτων ρατσιστικής βίας, ενώ το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας καταγράφει εκατοντάδες τέτοια μόνο στην Αθήνα τους τελευταίους μήνες.[8] Είδατε τίποτε για όλα αυτά στον τύπο; Πολλές από τις ίδιες εφημερίδες -το Βήμα και τα Νέα, η Βραδυνή και η Εστία- στο μεσοπόλεμο εκθείαζαν συστηματικά τον Μουσσολίνι, συχνά και τον Χίτλερ. Τυχαίο; Ίσως όχι.
Οι φασίστες δεν πολλαπλασιάστηκαν έξαφνα στην Ελλάδα του 2012. Μάλλον, τα συνθήματα και οι αξίες της άκρας δεξιάς διαπότισαν βαθμιαία τη συνείδηση πολλών τα τελευταία είκοσι χρόνια, ώσπου άρχισαν να τούς μοιάζουν σαν ‘φυσικά’. Με την ασταμάτητη πλύση εγκεφάλου ένα έθνος μεταναστών, που αισθάνθηκε ότι είχε ανέβει και κάποια σκαλιά στην παγκόσμια ιεραρχία, έγινε μεταναστοφοβικό. Όταν τελικά οι πολιτικοί και οικονομικοί ιθύνοντες χρεωκόπησαν τη χώρα, και η Τρόικα επέβαλε τη βίαιη πτώχευση του λαού, εξαπλώθηκαν αισθήματα εθνικής καταδίωξης και ταπείνωσης, εικόνες παρακμής και θυματοποίησης. Όλα αυτά διευκολύνουν την άνοδο του φασισμού, όπως μας εξηγεί παραστατικά ο αμερικανός ιστορικός Ρόμπερτ Πάξτον στην εκπληκτικήΑνατομία του φασισμού, ένα βιβλίο που αξίζει οπωσδήποτε να διαβαστεί.[9]
Το δημοσκοπικό άλμα του φασισμού έγινε τον Νοέμβριο του 2011, όταν η Τρόικα ανέθεσε την κυβέρνηση στη χούντα του τραπεζίτη Παπαδήμου. Την υπουργοποίηση των στελεχών του Λάος υποδέχτηκαν με πανηγυρισμούς οι καπιταλιστές κι ένοχη σιωπή οι καθεστωτικοί διανοούμενοι. Έτσι ξαναδόθηκε πολιτική εξουσία στην παράταξη που είχε αναθρέψει την προηγούμενη εγκληματική χούντα, του 1967-1974, και κατέστρεψε την Κύπρο. Συνάμα δημιουργήθηκε πολιτικό κενό δεξιά των μνημονιακών. Καθώς η κρίση διέβρωσε τα πελατειακά δίκτυα των κυβερνητικών κομμάτων, πολλοί οπαδοί τους ψήφισαν τώρα τους ναζί που διακήρυσσαν πράγματα τα οποία οι παραδοσιακοί πολιτικοί απλώς υπαινίσσονταν. Με απλά λόγια, όταν το Πασόκ και η Νέα Δημοκρατία δεν μπορούσαν πλέον να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους, οι φασίζοντες αυτού του τόπου εκδήλωσαν τις αληθινές τους προτιμήσεις.
Είναι ο φασισμός αντισυστημικός;
Πέρα από τα μέσα ενημέρωσης όμως και το ίδιο το κράτος νομιμοποίησε τα συνθήματα και τις πρακτικές του φασισμού. Ακόμη και πριν από την κρίση, υπουργοί του Πασόκ και της Νέας Δημοκρατίας κατηγορούσαν τους ξένους για τα πάντα, απάνθρωπα απέκλειαν την πρόσβαση των μεταναστών στη δημόσια υγεία, κι εφάρμοζαν σε βάρος των τελευταίων κάθε λογής διακρίσεις. Κράτησαν την εθνοκεντρική και συντηρητική εκδοχή της ιστορίας που διδάσκεται στα σχολεία, κι ενθάρρυναν την γκετοποίηση ολόκληρων περιοχών. Η λεγόμενη δικαιοσύνη όσο και τα εκτελεστικά όργανα αρνήθηκαν και αρνούνται να εγγυηθούν το θεμελιώδες δικαίωμα της ασφάλειας σε ντόπιους και ξένους. Ακόμη χειρότερα, πάγια διευκολύνουν και αφήνουν ατιμώρητες τις ρατσιστικές επιθέσεις, η πιο περίοπτη από τις οποίες ήταν ενάντια στην Κωνσταντίνα Κούνεβα.
Ο φασισμός στηρίζει το σύστημα και στηρίζεται από αυτό. Ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι η Χρυσή Αυγή ως οργάνωση επιχείρησε να δολοφονήσει έναν αριστερό ιστορικό,[10] αλλά κανένα μέτρο δεν πάρθηκε εναντίον της. Κανένας εισαγγελέας δεν συγκινήθηκε και κανένας ναζί δεν διώχθηκε για το καλά τεκμηριωμένο πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες της Αθήνας, που εκτελέστηκε τον Φεβρουάριο του 2011, αλλά είχε σχεδιαστεί χρόνια νωρίτερα.[11] Εκείνη τη μέρα οι νεοφασίστες έστειλαν σ’ ένα μόνο νοσοκομείο της Αθήνας πενήντα πέντε τραυματίες, από τους οποίους εννέα σοβαρά.[12] Ακολούθησε μια αληθινή Νύχτα των Κρυστάλλων ενάντια στα μικρομάγαζα των ξένων. Και αυτή στα ‘ψιλά’ πέρασε· δεν ασχολήθηκε μαζί της κανένας από εκείνους που μονότονα καταδικάζουν τη βία ‘απ’ όπου και αν προέρχεται’. Τέτοιοι διωγμοί εκφράζουν την άλλοτε υπόρρητη και άλλοτε ρητή πολιτική των μνημονιακών κομμάτων, όχι κάποια περιστασιακή παρέκκλιση. Καλλιεργώντας τον ρατσισμό και τον φασισμό οι ισχυροί διασπούν τους εργαζόμενους και θέτουν ουσιαστικά εκτός νόμου τις εργατικές διεκδικήσεις.
Οι στόχοι και οι πρακτικές της Χρυσής Αυγής εναρμονίζονται λοιπόν με τους στόχους και τις πρακτικές πανίσχυρων θεσμών. Για παράδειγμα, το ίδιο το κράτος ήταν εκείνο που πρώτο δαιμονοποίησε τους μετανάστες και κατάργησε στην πράξη τα δικαιώματά τους. Το ίδιο το κράτος καθιέρωσε τον επαίσχυντο όρο λαθρομετανάστες, που λαθραία θεσπίζει ένα ιδιώνυμο αδίκημα και θέτει εκτός νόμου αδύναμους ανθρώπους οι οποίοι απλώς προσπαθούν να επιβιώσουν, προστατεύοντας όπως μπορούν το απαράγραπτο δικαίωμά τους στην ύπαρξη. Το ίδιο το κράτος αρνήθκε επί δεκαετίες να εφαρμόσει την προστατευτική εργατική νομοθεσία όταν θύματα των παραβιάσεών της ήταν οι μετανάστες, προετοιμάζοντας έτσι την κατάργησή της και για τους ντόπιους μόλις η Τρόικα το ζήτησε.
Δίπλα του η Εκκλησία της Ελλάδος βολικά ξεχνά ότι αυτοαποκαλείται οικουμενική και ότι λαθρομετανάστης ήταν και ο ίδιος ο Ιησούς, αφού έκανε το αμάρτημα να γεννηθεί κάπου όπου δεν είχε βρεθεί νόμιμα. Αρνείται συστηματικά να καταδικάσει μια ακροδεξιά η οποία για να εδραιωθεί στο λαό προβάλλει, σαν ουσιαστικό στοιχείο της ταυτότητάς της, την Ορθοδοξία δίπλα δίπλα με τον ρατσισμό. Νομιμοποιεί έτσι τη Χρυσή Αυγή, που πηρε το ίδιο το όνομά της από τη βρετανική σατανιστική στοά Golden Dawn, όπου μαθήτευσε ο πιο διαβόητος σατανιστής του εικοστού αιώνα, ο Άλισταιρ Κρώουλυ, ή αλλιώς ‘666’. Μητροπολίτες υπερασπίζονται ευθαρσώς κήρυκες της κρυπτείας, ενώ ιερείς αγιάζουν γραφεία όπου σχεδιάζονται μαχαιρώματα μεταναστών. Αφού δεν ζητά το κράτος απ’ όλους αυτούς να δώσουν λόγο, θα έπρεπε τουλάχιστον να τους το απαιτήσει το ποίμνιό τους, που δεν τους ακολουθεί στο δρόμο του φασισμού.
Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η ευκολία με την οποία δικαιολογούν τις φασιστικές ενέργειες οι συντηρητικοί. Η πρόσφατη βίαιη επίθεση ενάντια σε δυο βουλευτίνες της αριστεράς, μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, επιδοκιμάστηκε δημόσια από πολλούς δεξιούς. Ο επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας στη Μακεδονία, Παναγιώτης Ψωμιάδης, έσπευσε να δηλώσει πως η Χρυσή Αυγή είναι ‘αδελφική κεντροδεξιά παράταξη” με το κόμμα του,[13] χωρίς να προκαλέσει σοβαρές αντιδράσεις. Τα προνομιούχα στρώματα και οι παραδοσιακοί πολιτικοί βλέπουν ολοένα συχνότερα την ενίσχυση μιας ναζιστικής μαζικής οργάνωσης σαν θεμιτή απάντηση στην άνοδο της αριστεράς. Σε συνθήκες κοινωνικής διάλυσης και οικονομικής ελεύθερης πτώσης όμως το κλείσιμο του ματιού στον φασισμό μπορεί να έχει εκρηκτικές συνέπειες.
Θα ξυπνήσει εγκαίρως η αριστερά;
Η αριστερά, πάλι, υποτίμησε καταστροφικά τη φασιστική απειλή, ελπίζοντας για μυστηριώδεις λόγους, αλλά κυρίως λόγω άγνοιας και αφέλειας, ότι η τελευταία θα εξατμιζόταν από μόνη της. Η πικρή αλήθεια είναι ότι ως χθες ο Σύριζα και το ΚΚΕ δεν είχαν καν φανταστεί το πρόβλημα, αλλά και ως σήμερα δεν επεξεργάστηκαν καμιά στρατηγική για ν’ αποκρουστεί ο φασισμός· μόνον η Ανταρσύα έχει δώσει έμφαση εδώ, αλλά αριθμητικά υστερεί. Ευτυχώς υπάρχουν οι αναρχικοί, οι οποίοι ως τώρα όχι μόνο σηκώνουν το κύριο βάρος της αντιπαράθεσης με τον φασισμό στα συνθήματα, στο διαδίκτυο και στους δρόμους, αλλά και συμβάλλουν με αξιόλογες εκδόσεις στη θεωρητική συζήτηση.[14] Ο Σύριζα ως πρόσφατα θεωρούσε δεδομένη τη δημοκρατική ομαλότητα, ενώ το ΚΚΕ, απορρίπτοντας το ενιαίο μέτωπο εναντίον του φασισμού, μοιάζει αποφασισμένο να επαναλάβει όλα τα σφάλματα των γερμανών κομμουνιστών που επέτρεψαν την άνοδο του Χίτλερ.
Και τα δυο αυτά κόμματα αρνήθηκαν να κινητοποιηθούν, ενώ μπορούσαν και τούς ζητήθηκε, όταν οι χρυσαυγίτες, με την ευγενή χορηγεία των ΜΑΤ, καταλάμβαναν τον Άγιο Παντελεήμονα. Όλα αυτά τα χρόνια απαξίωσαν ακόμη και να καταδικάσουν τη στάση της αστυνομίας και να ζητήσουν ευθύνες από την ηγεσία της, τόσο για την κάλυψη που δίνει στους ναζιστές όσο και για την άρνησή της να εφαρμόσει τον νόμο όταν αυτοί χτυπούν μετανάστες. Μέχρι πολύ πρόσφατα, τα αριστερά μέσα ενημέρωσης σπάνια αναφέρονταν στο πρόβλημα, και οι δημόσιοι διανοούμενοι περί άλλα ετύρβαζαν. Ο χαμένος χρόνος εδώ δεν αναπληρώνεται εύκολα, αλλά μια καλή αρχή θα ήταν αν οι αδιάβαστες ηγεσίες και όλος ο κόσμος της αριστεράς άνοιγαν ένα εύστοχο εγχειρίδιο για τη στρατηγική και τις τακτικές καταπολέμησης του φασισμού, που εκδόθηκε πρόσφατα.[15]
Μέχρι να καταλάβουν τι συμβαίνει οι αριστερές ηγεσίες κινδυνεύουν να κάνουν καταστροφικά λάθη. Οι δυο βουλευτίνες έδειξαν ότι δυστυχώς αγνοούσαν τι είναι και πώς αντιμετωπίζονται οι ναζιστές. Πρώτα πρώτα πήγαν ανόητα να μιλήσουν με τον θεωρητικό της κρυπτείας. Μέσα στην καλή χαρά, χωρίς να υποψιάζονται με ποιόν είχαν να κάνουν και πώς έπρεπε ν’ αυτοπροστατευτούν, όπως περίπου πήγαν πρόσφατα και οι ηγέτες του Συριζα να ‘διαπραγματευτούν’ με τους νονούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ακόμη πιο θλιβερή εικόνα έδωσαν μετά τον δημόσιο ξυλοδαρμό. Η μια πρότεινε ν’ αποσύρει τη μήνυση αν της … ζητούνταν συγγνώμη, λες και είχε προσωπικό καυγαδάκι, ενώ η άλλη δεν κατέθεσε καν μήνυση, αλλά απλώς ψέλλισε ότι η απάντηση θα δοθεί στις κάλπες. Το ΚΚΕ απειλούσε ότι θα έκοβε το χέρι του κινήματος Δεν Πληρώνω, αλλά απέναντι στους φασίστες παριστάνει την κότα και αρνείται να κηρύξει μαζική κινητοποίηση. Στέλνει εισαγγελείς να κυνηγήσουν τα τρολ του διαδίκτυου, αλλά δέχεται με χριστιανική εγκαρτέρηση την ακραία σωματική βία των χρυσαυγιτών. Τονώνει έτσι άραγε τον αυτοσεβασμό, την περηφάνεια ή την αγωνιστική διάθεση της αριστεράς;
Το μήνυμα που πέρασε στην κοινωνία ο ξυλοδαρμός ήταν ότι οι ναζί χτυπούν βουλευτίνες μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, έπειτα τις μηνύουν, και οι τελευταίες σχεδόν τούς λεν ευχαριστώ. Επικυρώθηκε ο αυτοδιαφημιστικός τους μύθος, ότι είναι δήθεν παντοδύναμοι, και το πανελλήνιο είδε την ηγεσία της αριστεράς ανήμπορη να υπερασπιστεί ακόμη και τον εαυτό της. Η παθητικότητα της Ρένας Δούρου όσο και της Λιάνας Κανέλλη, η οποία έδειξε μεν ανθρώπινα αντανακλαστικά, αλλά πριν από το επεισόδιο χαριεντιζόταν με τον Κασιδιάρη και αμέσως μετά έσπευσε να υποβαθμίσει το ζήτημα, δίνοντας έτσι το χειρότερο δυνατό μήνυμα, ταπείνωσε την αριστερά όσο και τις γυναίκες.
Η απάντηση της κοινωνίας
Ελπίδες δίνουν ωστόσο τα ζωηρά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας. Τους τελευταίους μήνες σε πολλά μέρη ξεπήδησαν από τα κάτω αντιφασιστικές ομάδες και μέτωπα, με ελάχιστη βοήθεια από την επίσημη αριστερά. Αυτό όμως πρέπει να αλλάξει άμεσα. Για παράδειγμα, ο Σύριζα δικαιούται από το κράτος, χάρη στην ψήφο του λαού, επιχορήγηση περίπου δεκαπέντε εκατομμυρίων ευρώ. Μπορεί να τα κρατήσει στα χρηματοκιβώτιά του, ή να τα ‘βάλει’ σε ομόλογα του δημοσίου, αλλά καλύτερα να τα χρησιμοποιήσει για να σταματήσει τα εγκλήματα που ετοιμάζει η Χρυσή Αυγή με τα τρισήμισυ εκατομμύρια που θα εισπράξει και αυτή απ’ όλους μας. Μπορούν και πρέπει να στηθούν, σε κάθε κωμόπολη και σε κάθε γειτονιά, λαϊκές κουζίνες και λαϊκά ιατρεία, ομάδες νομικής στήριξης στα θύματα των τραπεζών και αντιφασιστικά μέτωπα, αντιρατσιστικά φεστιβάλ νεολαίας, αντισυστημικά μπλογκ και κινηματογραφικές λέσχες. Ο κόσμος που θα τα κάνει όλα αυτά υπάρχει· απουσιάζει μέχρι στιγμής μόνον η θέληση των μεγάλων κομμάτων της αριστεράς να τον κινητοποιήσουν.
Ενώ δυστυχώς οι περισσότεροι  δημόσιοι διανοούμενοι σιωπούν, απλοί πολίτες έχουν αναλάβει τον αγώνα της αντιφασιστικής προπαγάνδας φτιάχνοντας ντοκυμανταίρ, γράφοντας στον τύπο και στο διαδίκτυο, οργανώνοντας συζητήσεις και ομάδες. Καθώς η αστυνομία στηρίζει συστηματικά και υποθάλπτει τους φασίστες, ενώ το κράτος και πολλοί πλούσιοι τους επιδοτούν, χρειάζεται επιτέλους να στηθούν οργανώσεις που, ενώνοντας ντόπιους και μετανάστες, θα σταματήσουν τους ναζί στα σχολεία και στους δρόμους, και θα προσφέρουν σ’ όλο τον κόσμο την ασφάλεια την οποία σήμερα το κράτος παρέχει μόνο στους μεγαλόσχημους. Καλύτερα να μη χρειαζόταν αυτό. Καλύτερα να μπορούσαν να νικηθούν οι ναζί μόνο με συζητήσεις. Αλλά δεν βρίσκεται ούτε ένα ιστορικό παράδειγμα ριζωμένου φασισμού που να ηττήθηκε χωρίς σύγκρουση στους δρομούς.[16]
Η βάση για μια πάνδημη κινητοποίηση υπέρ της δημοκρατίας κι ενάντια στον φασισμό υπάρχει. Μετά τις πρώτες εκλογές, αντιφασιστικά συλλαλητήρια, με τη συμμετοχή πολλών χιλιάδων λαού, κάθε ηλικίας κι εθνοτικής προέλευσης, έγιναν στις περισσότερες πόλεις της χώρας. Στη Νίκαια ο λαός, ντόπιοι και πρόσφυγες ενωμένοι, έκλεισε τους ναζί στα γραφεία τους, που προστατεύονταν όπως πάντοτε από τα ΜΑΤ. Τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ σημείωσαν φέτος πρωτόγνωρη επιτυχία, και συνήθως περιλάμβαναν και συζητήσεις για τη φασιστική απειλή, ενώ αντιφασιστικές συγκεντρώσεις έγιναν σε μικρές και μεγάλες πόλεις όπως ο Βόλος, η Λάρισα και η Νάουσα.
Συνδιοργανωμένες από συνδικάτα, κοινωνικά κέντρα, ενώσεις μεταναστών, αναρχικές ομάδες και αγωνιστές και αγωνίστριες της αριστεράς, προσέλκυσαν κάθε φορά πολλές εκατοντάδες κόσμου, απ’ όλες τις τάξεις, ηλικίες και πολιτικές παρατάξεις. Συχνά μετατρέπονταν σε γιορτή. Επιζώντες της Κατοχής αφηγούνταν συγκινητικές ιστορίες αντίστασης στον φασισμό, μετανάστες κατέθεταν τις εμπειρίες τους, καθηγητές ανέλυαν στρατηγικές και τακτικές, μπάντες χάλκινων γιόρταζαν τις πολυπολιτισμικές ταυτότητες της κάθε περιοχής, και γκρουπάκια πανκ τραγουδούσαν ύμνους εξέγερσης. Η διάθεση του κόσμου για κινητοποίηση είναι φανερή· απομένει μονάχα να κάνει η αριστερά τα κατάλληλα βήματα για να την αξιοποιήσει.
Η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα της Τρόικας ήταν προβλέψιμη, και πράγματι προβλέφθηκε. Οι παράγοντες που την τροφοδότησαν λειτουργούν και σ’ άλλες κοινωνίες. Καθώς οι χώρες της ευρωζώνης υποκύπτουν, η μια μετά την άλλη, στην κρίση χρέους των τραπεζών που μετατράπηκε σε δημόσιο χρέος, ο φασισμός, ή κάποιο λειτουργικό του ισοδύναμο, επιστρέφει στο προσκήνιο. Η δυναμική του είναι σαφώς μικρότερη απ’ ό,τι στον Μεσοπόλεμο, αλλά μπορεί ξανά να γίνει επικίνδυνος. Αντίθετα από τότε, οι εργαζόμενοι σήμερα δεν είναι νικημένοι, κι έχουν πολύ καλύτερη οργάνωση και μόρφωση. Όταν όμως το κράτος ανέχεται τη δράση των ναζί, τα μέσα ενημέρωσης τους συμπαθούν, η δεξιά αναζητά συμμάχους στους δρόμους, και η αριστερά κοιμάται, έχουμε συνταγή καταστροφής.
Το παιχνίδι της Τρόικας με τη φωτιά στην Ελλάδα παρατράβηξε. Για ν’ απαλλαγούμε από τον φασισμό πρέπει να σταματήσουμε επιτέλους τις παρεμβάσεις της, να διώξουμε τους υποτελείς της που παράνομα κυβερνούν, και να χτίσουμε μια αληθινή δημοκρατία στη χώρα. Αλλά από μόνο του αυτό δεν αρκεί. Πρέπει επίσης να κάνουμε πολλά άλλα πράγματα που η αριστερά παραμέλησε τις τελευταίες δεκαετίες. Να εξηγήσουμε σ’ όλο τον κόσμο για ποιούς λόγους τα συνθήματα των ναζιστών είναι καταστροφικά, να κινητοποιήσουμε επιτέλους τους μαζικούς φορείς εναντίον τους, και ν’ απελευθερώσουμε τους δρόμους από το φόβο. Δεν θα έχουμε πολλές ευκαιρίες. Ή αυτοί ή εμείς.
Ο Σπύρος Μαρκέτος διδάσκει Ιστορία των Ιδεών στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ. Μια συντομότερη μορφή του άρθρου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Guardian, στις 19 Ιούνη . Ο δεύτερος τόμος του βιβλίου του, ‘Πώς φίλησα τον Μουσσολίνι’. Τα πρώτα βήματα του ελληνικού φασισμού, κυκλοφορεί σύντομα από τις εκδόσεις Βιβλιόραμα.

[1] Μια ριζοσπαστική προσέγγιση στο επίκαιρο αυτό ζήτημα, η οποία ήδη άνοιξε εξαιρετικά γόνιμη συζήτηση στην αριστερά, έχουμε στη βραβευμένη μελέτη του ιστορικού ανθρωπολόγου David Graeber, Debt. The First 5.000 Years, Mellville House, Νέα Υόρκη 2011.
[2] Τα πολιτικά προβλήματα που προκαλεί η διαχείρισή της βλ. στις μελέτες, στηριγμένες σε συγκριτική εμπειρική έρευνα, του στελέχους του ΟΟΣΑ Christian Morrisson, Adjustment and Equity, Policy Brief No. 1, OECD 1992· και του ίδιου, The Political Feasibility of Adjustment, Policy Brief No. 13, OECD 1996, διαθέσιμες και οι δυο στο διαδίκτυο.
[3] Για τη λειτουργία της πρωταρχικής συσσώρευσης σε ιστορική προοπτική βλ. το εκπληκτικό έργο της Silvia Federici, Caliban and the Witch. Women, Body, and Primitive Accumulation, Autonomedia, Νέα Υόρκη 2004· και στα ελληνικά, Σίλβια Φεντερίτσι, Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα. Γυναίκες, σώμα και πρωταρχική συσσώρευση, μετάφραση Λία Γυιόκα, Ίρια Γραμμένου, κ.ά.., Εκδόσεις των ξένων, Θεσσαλονίκη 2011. Για το ίδιο ζήτημα, με την έμφαση όμως να πέφτει στον τρέχοντα κύκλο περίφραξης των κοινών αγαθών, βλ. Massimo de Angelis, The Beginning of History. Value Struggles and Global Capital, Pluto Press, Λονδίνο, Ανν Άρμπορ 2007. Ενδιαφέρουσα και η συζήτηση στοΠρακτικά συνεδρίου Communismos. για την έξοδο από τον καπιταλισμό, Θεσσαλονίκη 26-29 Μαϊου 2011, Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ, Θεσσαλονίκη 2012, και στο διαδίκτυο,http://www.yfanet.net/uploads/book_communismos_inter.pdf
[4]Βλ. πρόχειρα Immanuel Wallerstein, Για να καταλάβουμε τον κόσμο μας. Εισαγωγή στην ανάλυση κοσμοσυστημάτων, Θύραθεν, Θεσσαλονίκη 2009· David Harvey, Το αίνιγμα του κεφαλαίου και οι κρίσεις του καπιταλισμού, μετάφραση Πέτρος Χατζόπουλος, Καστανιώτης, Αθήνα 2011.
[5] Με τη διατύπωση του Χριστόφορου Βερναρδάκη, και μολονότι ψηφίστηκε από το ένα πέμπτο των επιχειρηματιών, δείχνει ‘λαϊκή ταξικότητα’: Χριστόφορος Βερναρδάκης, «Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου και οι νέες τομές στο κομματικό σύστημα», στο http://www.vernardakis.gr/uplmed/File/AYGI%2024-6-2012.pdf
[6] Στο ίδιο.
[7] Για το ρόλο τους στην άνοδο του προδρομικού κόμματος της άκρας δεξιάς βλ. Δημήτρης Ψαρράς,Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη, Η τηλεοπτική αναγέννηση της ελληνικής Ακροδεξιάς, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2010.
[8] Βλ. σχετικά υλικά στην επίσημη ιστοσελίδα της Ύπατης Αρμοστείας ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες,
[9] Robert O. Paxton, The Anatomy of Fascism, Penguin Books, Harmondsworth 2005· και στα ελληνικά, Ρόμπερτ Πάξτον, Η ανατομία του φασισμού, μετάφραση Κατερίνα Χαλμούκου, Κέδρος, Αθήνα 2007.
[10]Με την απόφαση 1167/2012 του Ποινικού Τμήματός του.
[11] Δημήτρης Ψαρράς, «Το πογκρόμ κατά των μεταναστών σχεδιαζόταν ήδη από το 1997», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, φ. της 22ας Μαίου 2011.
[12] Μαρία Ψαρά, «Απειλούν με πογκρόμ τους εργαζόμενους μετανάστες», Έθνος, φ. της 7ης Ιουλίου 2012.
[13] Το σχετικό βίντεο, και η απίστευτη διάψευσή του, εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=fFrTNe5xqZQ
[14] Βλ. ιδίως, από τα πιο πρόσφατα, Sergio Bologna, Ναζισμός και εργατική τάξη. Κρίσηκράτοςπρόνοιας και αντιφασιστική βία στη Γερμανία του μεσοπολέμου,  Antifa Scripta, Αθήνα 2011.
 [15] Από τον πολύ καλό βρετανό ιστορικό Colin Sparks, Never Again! Hows and Whys of Stopping Fascism, Bookmarks, Λονδίνο 1980, και στα ελληνικά, Κόλιν Σπαρκς, Ποτέ ξανά!, Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό, Αθήνα 2011. Η σύντομη αυτή μελέτη αναλύει συγκριτικά δυο μάχες που κέρδισε ο φασισμός, στη Γερμανία και την Ισπανία του 1930, και άλλες δυο που έχασε, στη Βρετανία του 1930 και του 1970-1980. Ένα βασικό της πόρισμα είναι ότι η αριστερά νικά τον φασισμό όταν δεν ακολουθεί πολιτική απομόνωσης (Γερμανία ως το 1933) ούτε εγκαταλείπει την προσπάθεια άμεσου μετασχηματισμού της κοινωνίας (Ισπανία 1936-1939), αλλά σχηματίζει ενιαία μέτωπα και δίνει τη μάχη και στα τρία επίπεδα συγχρόνως, της συνθηματολογίας, της μαζικής κινητοποίησης και του δρόμου.

ME ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ


19 Μαΐου 1919 
Η Ελευθερία και η Αυτοδιάθεση των λαών είναι εφικτές όταν η ιστορική μνήμη διατηρείται και γίνεται δίδαγμα για το μέλλον.
19 Μαΐου 1919, απόβαση στην Σαμψούντα του Κεμάλ και λίγα χρόνια μετά πάνω από 200.000 σφαγιασμένοι Ελληνοπόντιοι. Μια γενοκτονία αποτέλεσμα της κυριαρχικής και φασιστικής πολιτικής των εθνοκαθάρσεων του νεοτουρκικού Κεμαλικού κράτους, που προσπάθησε ν’ αφανίσει ακόμα και τα χνάρια ενός πολιτισμού κοινοτήτων, που στην πλειοψηφία τους αποτελούσαν το Ελληνοποντιακό στοιχείο του Ευξείνου . 
Συνθέτοντας επί αιώνες οι κοινότητες αυτές το μωσαϊκό των λαών που αλληλοτροφοδοτούνταν πολιτιστικά και οικονομικά , διαθέτοντας ως χαρακτηριστικό στοιχείο την Ελευθεροφροσύνη, αποτελούσαν μονίμως το αγκάθι στα σχέδια του φασιστικού παντουρκισμού.
Ανάλογης βαρύτητας και σημασίας όμως ήταν και η εξόντωση 30.000 Ελληνοποντίων και προσφύγων από την Μικρά Ασία, από τους 400.000 πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Σοβιετική Ένωση, καταλήγοντας στα γκουλάγκ της Β.Α. Σιβηρίας, υποκύπτοντας στις απάνθρωπες συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Σταλινισμού.
Βαριά η μνήμη των απελεύθερων Ελλήνων της Σιβηρίας που επέζησαν, των Ελληνοποντίων και Μικρασιατών , καθώς και των Αρμενίων προσφύγων στην όχι και τόσο φιλόξενη Ελλάδα τα χρόνια της μετανάστευσης. Βαριά και η μνήμη των Βόσνιων της Σερβίας και Αλβανών των Σκοπίων, θύματα των Εθνοκαθάρσεων, σχετικά πρόσφατα και το ίδιο σκληρή αποτύπωση της Ιστορίας, διαγράφεται με τα θύματα των Ιμπεριαλιστικών πολέμων του Παγκόσμιου Κεφαλαίου σε Αφγανιστάν, Πακιστάν, Σομαλία και όπου Γης.


Στην σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα όπου η Ιστορία θα έπρεπε να διδάσκεται βιωματικά κι αληθινά, με βασικό αξίωμα την αγάπη για την Ελευθερία, χωρίς συντμήσεις και περικοπές, χωρίς παραχαράξεις, όπως, ο «Συνωστισμός» των Μικρασιατών στην Σμύρνη ή Αποενοχοποιήσεις ‘όπως αυτή για το φασιστικό Δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Μεταξά, του ρόλου και σκοπού των Ταγμάτων Ασφάλειας, της ΟΠΛΑ στα ελεύθερα βουνά της Ελλάδας κατά την Γερμανική κατοχή, του ρόλου του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και των παρακρατικών μηχανισμών κατά την εμφυλιοπολεμική και μετεμφυλιοπολεμική περίοδο και τέλος την αμφισβήτηση, ακόμα κι αυτού που αποτελεί βίωμα ακόμα σήμερα για μεγάλη μερίδα των Ελλήνων της ίδιας της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973, από τον αναδυυόμενη ακροδεξιά.
Ούτε η λογική των συμψηφισμών προάγει την ειλικρινή ανάγνωση της Ιστορίας και την κατανόηση των αιτίων και των αιτιατών των ιστορικών στιγμών αποκομμένων από την χρονική συνέχεια. Ο ανελέητος βομβαρδισμός της Δρέσδης, με χιλιάδες θύματα αμάχους Γερμανούς ή η βόμβα της Χιροσίμα δεν μπορεί ν’ αντισταθμίσει ή ακόμα χειρότερα να διαγράψει το «Ολοκαύτωμα», ή την «τελική λύση», της πολιτικής των γενοκτονιών και των εθνοκαθάρσεων .
Η ιστορία όντως γράφεται από τους νικητές, αλλά στο πλαίσιο του παγκόσμιου ανταγωνισμού για την Κυριαρχία, ο ρόλος του νικητή και του ηττημένου είναι σχετικοί αλλά και εναλλασόμενοι. Στην παγκοσμιοποιημένη Ιστορία των τελευταίων δύο αιώνων, μονίμως νικητής είναι η ίδια η Κυριαρχία και οι λαοί ως ηττημένοι απολαμβάνουν μικρά διαλείμματα ειρηνικής ήττας. Απλώς οι διάφορες εκφάνσεις της παγκόσμιας κυριαρχίας Καπιταλισμός, Κρατικός Σοσιαλισμός, η Σοσιαλδημοκρατία, ο Νεοφασισμός και ο Νεοναζισμός ,ο Νεοφιλελευθερισμός σήμερα, συνθέτουν κοντά δύο αιώνες την ιστορική πραγματικότητα ενός ανομοιογενούς πολιτικού πεδίου, αλλά στην ουσία είναι κομμάτια του ιδίου παζλ. 
Αν η ιστορία θέλουμε ν’αποτελεί ζωντανή παιδευτική διαδικασία που θα οξύνει την συνείδηση των λαών για ελεύθερες οδούς, θα πρέπει εκτός απ’ το στοιχείο της αντικειμενικότητας να υπερισχύει και το αίσθημα της Οικουμενικότητας. Μια Ελληνική οικονομική κρίση , δεν μπορεί παρά να είναι Ευρωπαϊκή και ακόμα και παγκόσμια, στη βάση του μοντέλου της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και κυριαρχίας.
Στα πλαίσια αυτής της ανάλυσης, η Μεταπολίτευση στην Ελλάδα δεν διαθέτει και ούτε διέθετε , την αυταξία μιας κοινωνικοπολιτικής δημοκρατικής αλλαγής, όπως την πίστεψαν οι μάζες. Αντιθέτως η ένταση των κοινωνικών και εργατικών αγώνων κι η σφοδρότητα της σύγκρουσης των αντικαθεστωτικών δυνάμεων με τους μηχανισμούς καταστολής που διατήρησαν ατόφια όλα τα χουντικά χαρακτηριστικά, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Η Μεταπολίτευση , αποτέλεσε την πολιτική μετάβαση από την Δικτατορία των Συνταγματαρχών, στην Κοινοβουλευτική Ολιγαρχία μιας Οικονομικής και Πολιτικής ελίτ, με κυρίαρχα στοιχεία την διαπλοκή , την διαφθορά και τον άκρατο λαϊκισμό και μεγάλους πρωταγωνιστές τα ισχυρά ΜΜΕ καθώς και τους μεγαλοεργολάβους.
Η ανάμιξη της εγχώριας φασιστικής Δεξιάς στους κοινωνικούς αγώνες πριμοδοτείται από το Ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, οργανώνοντας τάγματα εφόδου τους αποκαλούμενους «Αγανακτισμένους Πολίτες», της ΕΝΕΠ και ΕΝΕΚ, επανδρώνοντας την ΚΥΠ και με ακροδεξιά στοιχεία. Καταστέλλεται το κίνημα των επιτροπών στρατιωτών για εκδημοκρατισμό του στρατού , με αποκορύφωμα την φημολογία για στρατιωτικό πραξικόπημα το 1983.
Η ανάδειξη του Μακεδονικού στις αρχές της δεκαετίας του 90’ ανανέωσε την εγχώρια ακροδεξιά βάζοντας σοβαρή υποθήκη για το μέλλον της, αποτέλεσε την σκληρή πολιτική απάντηση του καθεστώτος στην μεγάλη πανεκπαιδευτική εξέγερση του 90-91, που εξελίχθηκε σε κοινωνική.
Η καθολική υιοθέτηση της πολιτικής ατζέντας της ακροδεξιάς για το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα, την τελευταία δεκαετία, από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τις καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις πρόκρινε την ενίσχυση του εξτρεμισμού της φασιστικής δεξιάς και συνεπακόλουθα την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της Ναζιστικής εκδοχής της.
«Η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73» 
Οι παθογενείς σχέσεις νεοναζιστικών και νεοφασιστικών κύκλων στην Ελλάδα με τα φιλοχουντικά εθνικιστικά στοιχεία στην ΕΥΠ (παλαιότερα στην ΚΥΠ), στα σώματα ασφαλείας και σε θύλακες στο στρατό αλλά και γενικότερα στον κρατικό μηχανισμό, αποδεικνύουν ότι αποεκφασισμός της κοινωνίας ποτέ δεν υπήρξε γιατί ποτέ δεν αποφασίστηκε από το πολιτικό κατεστημένο. Στη διαδικασία της συντήρησης της περιρρέουσας φασίζουσας ατμόσφαιρας που βαραίνει σήμερα την χώρα μας, το εκλογικό ποσοστό που έλαβε η Χρυσή Αυγή στις εκλογές του Απριλίου του 2012, είναι ενδεικτικό, ενός πιο γενικευμένου εκφασισμού της κοινωνίας.
Οι ευθύνες της Καθεστωτικής Αριστεράς αλλά και ενός μεγάλου μέρους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, απέναντι στο διαρκώς ογκούμενο φαινόμενο της φασίζουσας συμπεριφοράς ενός σημαντικού τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας, που διαχέει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, δεν είναι αμελητέες.
Εμμένοντας η Αριστερά, στο σύνολό της, στις ιεραρχικές δομές και τους κομματικούς μηχανισμούς, που συνθέτουν πρωσοποπαγή κόμματα, με συνεκτική ιδεολογική ταυτότητα, δεν προσφέρει τίποτε άλλο παρά την συντήρηση του εξουσιαστικού μοντέλου άσκησης πολιτικής και μάλιστα κρατικοκεντρικής, ενισχύοντας και διευρύνοντας την φασίζουσα αντίληψη άσκησης πολιτικής. Ενδεικτική πολιτική νοοτροπία αποτελεί η άρνηση της Αμεσοδημοκρατίας ακόμα και ως πολιτικό εργαλείο λήψης των αποφάσεων στο εσωτερικό των κομμάτων της Αριστεράς.
Οι ασαφείς θέσεις της αριστεράς απέναντι στο μεταναστευτικό που ουσιαστικά δεν είναι απλώς ένα απλό εθνικό πρόβλημα, αλλά μία διεθνής ανθρωπιστική κρίση, ενισχύουν το οπλοστάσιο του νεοφασισμού στην Ελλάδα,αποκτώντας η Ακροδεξιά το προνόμιο της διαχείρισης δικαιωματικά ενός τόσο μεγάλου προβλήματος.
Ο μαξιμαλισμός της θέσης «εκατομμύρια μετανάστες χωρούν στην Ελλάδα» καταδεικνύοντας τη χώρα αυτή ως αποθήκη ψυχών παγκοσμίως, η απουσία ουσιαστικής διεθνιστικής πολιτικής που να διακρίνει την πολιτική προσφυγιά από οποιαδήποτε άλλη λογική φυγής, ενισχύοντας έτσι άμεσα και έμμεσα τους δεσμούς με απελευθερωτικά κινήματα στις χειμαζόμενες χώρες, η θυματοποίηση των μεταναστών που οδηγεί σταθερά η ανάθεση και η εργολαβία της αντίστασής τους από Έλληνες αλληλέγγυους απέναντι στους φυσικούς διώκτες τους (κράτος και ακροδεξιά) και τέλος η χαλαρή αντιμετώπιση της γκετοποίησης και της εγκληματοποίησης μερίδας των μεταναστών με εκρηκτικά αποτελέσματα στην καθημερινότητα της ελληνικής κοινωνίας, συνθέτουν όλα αυτά τη λάθος ρότα της πολιτικής της ευρύτερης αριστεράς απέναντι στο μεταναστευτικό.
Η ατζέντα της ακροδεξιάς και του νεοφασισμού στην Ελλάδα για το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα, παίχτηκε εξαιρετικά συντονισμένα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, εφαρμόζοντας μάλιστα την πολιτική της Χρυσής Αυγής πριν την εκλογικής της παρουσία στη Βουλή, με τα πογκρόμ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την άγρια καταστολή. Η χούντα του ’73 δεν είναι στο προσκήνιο, είναι όμως η πολιτική της παρούσα.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, δεν προκρίνει την μετανάστευση, τον ξεριζωμό των λαών, όταν αίτιά της είναι οικονομικοί και μόνον λόγοι γιατί αυτό δεν είναι παρά φυγή για καλύτερη τύχη, ατομική πορεία χωρίς κοινωνική συνείδηση. Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή στην παγκόσμια κοινότητα των ανθρώπων, με την οικονομική κρίση να συνοδεύεται από Ιμπεριαλιστικούς πολέμους, υποκινούμενους εμφυλίους, εθνοκαθάρσεις, σκληρά δικτατορικά καθεστώτα. Το ζοφερό δε μέλλον του πλανήτη, με μια κλιματική αλλαγή, διαρκή απειλή για το παγκόσμιο περιβάλλον, τοποθετεί τους πάντες στην πιθανότητα να βρίσκονται στα επόμενα καραβάνια μεταναστών. Η μετανάστευση κινεί τις ανθρώπινες μάζες, από ανελεύθερους τόπους σε άλλους ανελεύθερους τόπους. Συνήθως στο τέλος της διαδρομής περιμένει μια χειρότερη σκλαβιά. 
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, είναι με τους μετανάστες και όχι για τους μετανάστες. Δεν είμαστε ούτε εργολάβοι ,ούτε διεκπεραιωτές της αντίστασης των μεταναστών απέναντι στους φασίστες. Προάγουμε την αυτοοργανωμένη αυτοάμυνα Ελλήνων και μεταναστών απέναντι στις φασιστικές βίαιες δράσεις, αλλά και στην αντικοινωνική εγκληματικότητα από όπου κι αν προέρχεται. Προϋπόθεση όμως μιας συνεπούς και κοινωνικά δίκαιης αντίστασης στην φασιστική βία και στην αντικοινωνική βία Ελλήνων και ξένων, είναι η συνοργάνωση και ο βαθύς εκδημοκρατισμός της κοινωνίας και με μια παιδεία προσανατολισμένηι προς την ιδέα της Ελευθερίας και της Οικουμενικότητας των ανθρώπινων κοινωνιών. Η οριζόντια οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων, οι αντιδομές και οι αντιθεσμοί που τα τελευταία χρόνια μια κοινωνία εν κινήσει, έχει παράξει, οι αλληλέγγυοι ελεύθεροι κοινωνικοί συνεργατισμοί, οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι, οι εναλλακτικές οικονομικές αυτονομήσεις ,η εξέγερση που είναι εν εξελίξει, είναι τα μέσα της αυτοάμυνας ενός κόσμου που συνθέτει τα μέτωπα του Αντιφασισμού σε όλη την Ελλάδα. 
Για να μην υπάρξουν ξανά ξεριζωμένοι λαοί, Στρατόπεδα Συγκέντρωσης και Ολοκαυτώματα.

ΕΓΕΡΘΕΙΤE και οχι ΕΞΕΓΕΡΘΕΙΤΕ

Είναι το νέο δόγμα των αυτοαποκαλούμενων πατριωτών της χρυσής αυγής. Οι προστάτες των αξιών, όπως η πατρίδα ή η Ελευθερία, είναι και οι δυνάστες των λαών. Ευτυχώς η οσφυοκαμψία και η εθελοδουλεία ειναι προνόμιο των λίγων, διαφορετικά οι λαοί θα μέναν για πάντα σκλαβωμένοι. Η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του νεοναζισμού και νεοφασισμού είναι Διεθνές φαινόμενο και αποτε...λεί την αιχμή του δόρατος, της παγκόσμιας κυριαρχίας, απέναντι σε κάθε εξεγερτική ή επαναστατική ιστορική στιγμή. Οι θεωρίες του μίσους ή της ανωτερότητας συνήθως αναπαράγονται ως αντίδοτο στην αυξανόμενη ανυπακοή των λαών, όταν η δυσαρέσκεια γίνεται θυμός,επιχειρούν την οργή να την κάνουν φόβο. Να θυμάστε, εσείς που μπήκατε στην βουλή, ότι είμαστε απέξω και είμαστε πολλοί. ΕΡΧΌΜΑΣΤΕ,να ολοκληρώσουμε το σύνθημα που φωνάζει ο Ελληνικός λαός ένα χρόνο τώρα, στο ΣΎΝΤΑΓΜΑ.

1η του Μάη


Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη, είναι ο αγώνας για την χάραξη της ανθρώπινης ιστορίας σε διαδρομές ελευθερίας.
Στη μνήμη των νεκρών Αναρχικών Συνδικαλιστών του Σικάγου, των μαρτύρων της πλατείας Haymarket το 1887, Αlbert Parsons, Adolph Fisher, August Spies, Carl Engel και του αυτόχειρα στις φυλακές συντρόφου τους Lοuis Lingg,πριν την καταδίκη και την εκτέλεσή τους. 
Στη μνήμη των νεκρών Αναρχικών και διωγμένων, των σκληρών εργατικών αγώνων των δεκαετιών που ακολούθησαν στις ΗΠΑ, με αποκορύφωμα την εποχή της ύφεσης του 1929.
Στη μνήμη των Αναρχικών της Ρωσίας και των Μαχνοβιτών Αναρχικών αγροτών της Ουκρανίας , που πολέμησαν κατά χιλιάδες τους Λευκούς και Μπολσεβίκους και χάθηκαν στα Γκουλάγκ της «Κόκκινης Επανάστασης» του ΄17.
Στη μνήμη των Ναυτών και Ελεύθερων πολιτών της Κροστάνδης που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία απέναντι στον «Κόκκινο Στρατό» των Λένιν και Τρότσκι.
Στη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων Αναρχοσυνδικαλιστών της CNT-FAI, στην προεμφυλιακή και εμφυλιοπολεμική Ισπανία, που σκοτώθηκαν, εκτελέσθηκαν, φυλακίστηκαν και εξορίσθηκαν στον αγώνα ενάντια στον Φρανκικό και τον Διεθνή Φασισμό του Μουσολίνι και του Χίτλερ.
Στη μνήμη των νεκρών εργατών της Πρωτομαγιάς του ΄36 στην Θεσσαλονίκη της Ελλάδας του Μεταξά .
Στη μνήμη όλων των αγωνιζόμενων όπου γης για ελευθερία και δικαιοσύνη, όπως σήμερα που οι εξεγέρσεις φωτίζουν τους δρόμους της Απελευθέρωσης, δίνοντας τη ζωή τους και χαράσσοντας διαδρομές προσωπικής μαρτυρίας.
Η σημερινή υποχρέωση των ελεύθερων ανθρώπων έναντι της βαριάς ιστορικής αυτής μνήμης είναι ο διαρκής κι ανελέητος αγώνας ενάντια στον καθημερινό εκφασισμό της κοινωνίας.
Η Παγκόσμια Κυριαρχία των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, διέστρεψε και εξανδραπόδησε τους λαούς, οδηγώντας σε Ολοκληρωτικές Αντιλήψεις, καλλιεργώντας το πνεύμα της εθελοδουλείας και της υποταγής. Η σημερινή συγκυρία που προβάλλει το φαιό πρόσωπο του Νεοφασισμού και Νεοναζισμού στην Ελλάδα, δεν απαιτεί ιδιαίτερη πολιτική ή κοινωνιολογική ανάλυση, ούτε απαντάται στα πλαίσια του πολιτικού πολιτισμού. Ο σύγχρονος φασισμός δεν γαλουχήθηκε από την κυρίαρχη οικονομική και πολιτική ελίτ, μόνον, αλλά και από την αναιμική και ροζ αντιμετώπιση του φαινομένου απ’ την Αριστερά, καθεστωτική και μη. Η ανεδαφική πολιτική όλου του φάσματος της Αριστεράς, με την υιοθέτηση της λογικής της θυματοποίησης των μεταωναστών, οδήγησε και οδηγεί σε απανωτές κοινωνικές ήττες. Η απαξίωση της λογικής της κοινωνικής αυτοάμυνας, απέναντι στις κρατικές και παρακρατικές συμμορίες καθώς και στο καθημερινό έγκλημα των ντόπιων και ξένων αντικοινωνικών, οδήγησε σε καθημερινά αδιέξοδα που φούντωσαν την μισανθρωπιά και την μισαλλοδοξία των λαϊκιστών. Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό, είναι αγώνας που δεν πρέπει να φείδεται μέσων και στόχων. Απαιτείται μαχητικό πνεύμα, ελεύθερη καρδιά κι ανοιχτό μυαλό.
Οι ζωές μας βρίσκονται στα χέρια μας.
Η ασφάλεια της ζωής μας κι η ελευθερία μας επίσης στα χέρια μας.
Για την Αυτοοργάνωση, Αυτοδιάθεση και την Αυτονομία, διαρκής Αντικαθεστωτικός Αγώνας.
Λευτεριά στους 4 συλληφθέντες Της Εξέγερσης στις 12 Φλεβάρη.