΄ Είναι η συμμαχία των δυνάμεων της Αντίστασης, στην διαφαινόμενη επέλαση του φασισμού, τόσο στην πολιτική, όσο και στην κοινωνική ζωή της Ελλάδας.
Είναι η συμμαχία μεταξύ των κοινωνικών εκείνων δυνάμεων, που διέθεσαν τον εαυτό τους, στον αγώνα ενάντια στην δημοκρατία εκτάκτου ανάγκης που επιβάλλεται τα τελευταία δυο χρόνια.
Προετοιμάζοντας η Ελληνική και ξένη πολιτική και οικονομική κυριαρχία τις τελευταίες δεκαετίες την αποδοχή της δικτατορίας των αγορών στην Ελληνική κοινωνία, ουσιαστικά την οδηγεί στο φάσμα της υποταγής, ως ευρύτερο σχέδιο σχεδόν για το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού. Στο πλαίσιο αυτού του διεθνοποιημένου εγχειρήματος η συμμαχία των Αντικαθεστωτικών δυνάμεων στάθηκε με συνέπεια και συνέχεια απέναντι στα σχέδια της πολιτικής και οικονομικής νομενκλατούρας, που διαχειρίστηκε εγκληματικά τις τύχες του Ελληνικού λαού, από την εποχή της μεταπολίτευσης έως και σήμερα και είναι η μόνη συνταγή μιας επιτυχημένης καθολικής αντίστασης. Της αντίστασης που ανέδειξε στο πρόσφατο παρελθόν μικρές και μεγάλες στιγμές εξεγερτικής ελευθερίας ορίζοντας κάθε φορά όλο και ψηλότερα τον πήχη του αγώνα και γινόμενη ο καταλύτης στις μεγάλες κοινωνικές μεταβολές προς την κοινωνική χειραφέτηση του μέλλοντος.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, είναι η συνάντηση των ανθρώπων, που αρνούνται την εθελοδουλεία των καιρών και που αναζητούν τις διαδρομές ελευθερίας, που θα οδηγήσουν την χειμαζόμενη Ελληνική κοινωνία στο μονοπάτι της Αυτοκυβέρνησης, στην εργασιακή και κοινωνική Αυτοδιαχείρηση, στην ατομική και κοινωνική Αυτονομία, στην Αμεσοδημοκρατική οριζόντια οργάνωση μιας δικαιϊκής κοινωνίας ισότητας.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, δεν είναι η γνωστή συνταγή Αντιφασισμού, που αναπαράγε ι τα στερεότυπα της Αριστερής πολιτικής κουλτούρας. Αναδεικνύοντας την Ιστορία και την συνέχεια του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού, που με συνέπεια επιχειρεί να κτίσει διεθνώς την παγκόσμια φυλακή, οργανώνοντας κοινωνίες υπηκόων και υπάκοων, οργανώνουμε την αντίσταση στους πολιτικοστρατιωτικούς μηχανισμούς κρατικούς και παρακρατικούς, της επιβολής του διεθνοποιημένου κεφαλαίου.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, διαθέτει μνήμη και δεν υποκύπτει στην λήθη.
Η Ιστορική μνήμη, είναι το εργαλείο ανάπτυξης της όποιας επαναστατικής συνείδησης.
H Iστορία είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση για να επιτρέψουμε να μας την διηγούνται μόνον οι Ιστορικοί. Η αφήγησή της πρέπει να περιλαμβάνει τα παραλειπόμενα, να είναι όσο το δυνατόν βιωματική, αντικειμενική και υποκειμενική μαζί. Η ελεύθερη αφήγηση της Ιστορίας ή αφήγηση της Ιστορίας του αγώνα για την Ελευθερία, πρέπει να είναι και μία απεικόνιση του παρόντος αλλά και να μπορεί να προβλέψει το μέλλον.
Με βάση αυτή την θέση θα υπενθυμίζουμε τις μικρές και μεγάλες Ιστορικές στιγμές που σηματοδότησαν τον αγώνα για την απελευθέρωση από την όποια τυραννία του Ελληνικού λαού και των λαών του κόσμου.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, δεν είναι προϊόν παρθενογέννεσης. Είναι η ιστορική συνέχεια του Αντιφασισμού όπως αναπτύχθηκε στα χρόνια πριν και μετά τον μεσοπόλεμο. Μαθαίνοντας από τα λάθη και τα σωστά του παρελθόντος, αναζητάμε τις πολιτικές και οργανωτικές καταβολές του Αντιφασιστικού αγώνα, που αποτέλεσαν το εχέγγυο για τον δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση. Από τις Ισπανικές Αντιφασιστικές ομάδες συγγένειας (grupos afiliados)στον αγώνα ενάντια στον Φρανκισμό, έως τις μητροπολιτικές Αντιναζιστικές ομάδες μάχης του Παρισιού την δεκαετία του 80, η συνέχεια πρέπει να είναι άρρηκτη, οργανώνοντας το παρόν με βάσει τα διδάγματα του παρελθόντος.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο, δεν πάσχει από πολιτική μυωπία.
Παρακολουθώντας προσεκτικά στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, την εξελικτική πορεία του πολιτικού συστήματος, που ανέδειξε ισχυρές καθεστωτικές δυνάμεις τόσο από τον χώρο της δεξιάς όσο και από τον χώρο της αριστεράς, διαπιστώνουμε τις δυνάμεις αυτές να συγκροτούν το ισχυρό μπλόκ του λαϊκισμού, που συνθετικά και όχι αντιθετικά διατήρησε την πολιτική της οικονομικής και πολιτικής νομενκλατούρας, παρέχοντας σ’ ένα διευρυμένο σύστημα εξουσίας, τα προνόμια μιας πολιτικής ελίτ.
Σημαντική συμβολή στην διαδικασία της συγκρότησης της δομής του συστήματος κυριαρχίας στην Ελλάδα, υπήρξε η διατήρηση του κρατικού μηχανισμού της χούντας από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έως και σήμερα, συντηρώντας τα στεγανά τόσο στα σώματα ασφαλείας όσο και στον στρατό, εφ’ όσον όποιες τομές υπήρξαν ήσαν αδύναμες και αναποτελεσματικές, στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνον στην εγκαθίδρυση κυρίως του πελατειακού κράτους και αφήνοντας τους χουντέους θύλακες ανέπαφους.
Φυσικά ενισχύθηκε το παρακράτος της ακροδεξιάς, από την εποχή των «αγανακτισμένων πολιτών», την δεκαετία του 80, που εντελώς «αυθόρμητα», ενίσχυαν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς στις κρίσιμες εξεγερτικές στιγμές του λαού μας ή της νεολαίας μας, ενώ οι βασικοί μηχανισμοί καταστολής ανέπτυξαν ένα πυκνό δίκτυο σχέσεων με τις βασικότερες συνιστώσες της παρακρατικής ακροδεξιάς που έφθασαν έως την ανοιχτή πλέον συνεργασία, στον σχεδιασμό και στην εφαρμογή ενός σχεδίου γενικευμένης καταστολής του εσωτερικού εχθρού.
Οι συνθήκες αυτού του είδους διακυβέρνησης είναι επιλογή συνεπώς της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, σε όλο το χρονικό διάστημα που διέτρεξε η λεγόμενη μεταπολίτευση, γιατί είναι το μοναδικό εχέγγυο για την επιβολή όποιας εξωθεσμικής επιβολής απαιτηθεί στο πλαίσιο της αντιμετώπισης μίας γενικευμένης εξέγερσης του Ελληνικού λαού.
Η διαφαινόμενη μετατόπιση του κέντρου προς τα δεξιά και ο εξτρεμισμός της δεξιάς, που οδήγησε και στην κοινοβουλευτική εκπροσώπησή της πιο ακραίας εκδοχής της, δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο, ούτε πολιτικό συμβάν, αλλά είναι το προϊόν της αδιάπαυστης και κοπιώδους διεργασίας του πυρήνα της Κυριαρχίας στην Ελλάδα, προετοιμάζοντας έναν γενικευμένο κοινωνικό στρατωνισμό, για την διευκόλυνση των σχεδίων υποταγής της Ελληνικής κοινωνίας στην Δικτατορία των αγορών και πειραματικά την περαιτέρω σκλαβοποίηση των πληθυσμών του Ευρωπαϊκού νότου, από τις παγκόσμιες δυνάμεις της Κυριαρχίας.
Οι ευθύνες της Αριστεράς κοινοβουλευτικής και μη, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, στα σχέδια επιβολής των καθεστωτικών δυνάμεων στην χώρα μας είναι αναλογικά τεράστιες. Εγκλωβισμένες στην αυταπάτη της πολιτικής νομιμότητας και του κοινοβουλευτισμού, διατήρησαν όλα τα καθεστωτικά χαρακτηριστικά και επιτέλεσαν κάθε αριστερή δύναμη έναν ξεχωριστό ρόλο. Το μεν ΚΚΕ, αποτέλεσε τον «πυροσβέστη» των όποιων κοινωνικών και εργατικών αγώνων, στοχεύοντας στην εσαεί ηγεμόνευση του εργατικού συνδικαλισμού και διατηρώντας όλα τα Σταλινικά χαρακτηριστικά του κρατικού Σοσιαλισμού άλλων εποχών, εφάρμοσε πολλάκις και «δια ροπάλου», την σεχταριστική και καθεστωτική του πολιτική , έναντι των πολιτικών του αντιπάλων της εξεγερτικής αριστεράς. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ και όλες οι Αριστερές δυνάμεις, που συνιστούν το τόξο του φιλοευρωπαϊσμού των κρατών, αλλά και οι όποιες εκδοχές της αριστεράς εκείνης που αλληθωρίζει προς τον κοινοβουλευτισμό, αποτέλεσαν το ανάχωμα στην πορεία του λαού προς την πολιτική και κοινωνική του χειραφέτηση, κινούμενες στο πλαίσιο του «πολιτικού πολιτισμού» και επιβάλλοντας την κοινωνική συναίνεση αλλά και το δόγμα του νόμου και της τάξης , όταν η εξεγερτική απειλή γινόταν απειλητική.
Η κριτική της συστημικής Αριστεράς στο καθεστώς κυριαρχίας, ποτέ δεν ξέφυγε από τον θεσμικό ρόλο που της επιφύλαξε η πολιτική Ιστορία, αναζητώντας μονίμως την «συνδιαχείριση» του κόσμου της εκμετάλλευσης και γι αυτόν τον λόγο αντιλήφθηκε την άνοδο της ακροδεξιάς και την ανασύσταση των παρακρατικών και παραστρατιωτικών μηχανισμών σε ολόκληρη την Ελλάδα ως ένα «πολιτικό συμβάν», αφοπλίζοντας έτσι την όποια κριτική ή μαχητική αντιμετώπιση ενός φαινομένου που θ’ απειλεί διαρκώς την κοινωνική συνοχή και θα φρενάρει την εξέλιξη της κοινωνικής συνείδησης στον δρόμο προς την Ελευθερία.
Ευθύνες όμως αναλογούν και σε συμπεριφορές και απόψεις της εξωσυστημικής αριστεράς, που με τον μαξιμαλισμό των θέσεων σε σχέση με το μεταναστευτικό, υπεραπλούστευσαν την προβληματική ως προς την διάσταση μιας τεράστιας παγκόσμιας τραγωδίας, μετουσιώνοντας όλη την πολιτική και κοινωνική τους αντίσταση σε μια «άκριτη και αποστασιοποιημένη αλληλεγγύη», προς όλους της γης τους κολασμένους και ξεριζωμένους, καίγοντας έτσι το χαρτί του «πολιτικού πρόσφυγα»και αδιαφορώντας για τις κοινωνικές συνέπειες της γενικευμένης γκετοποίησης και φτωχοποίησης ολόκληρων μητροπολιτικών συνοικιών.
Ευθύνες αυτού του κομματιού της Αριστεράς, επισημαίνονται και όσον αφορά στην άνοδο και την διευρυμένη κοινωνική αποδοχή της ακροδεξιάς ρητορείας και προκύπτουν από την ισοπεδωτική λογική ενός Αντιφασισμού, που θεώρησε την όποια πατριωτική έκφραση εκ προοιμίου εχθρική και ρατσιστική, κυνηγώντας σύμβολα και ανθρώπους και οδηγώντας στην πόλωση που επέτρεψε την μαζική εισροή του κοινωνικού πατριωτισμού και όχι μόνον του πολιτικού, στις φασιστικές ομάδες και οργανώσεις. Όπως επίσης δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η στάση και η δράση των «επαγγελματιών της εξέγερσης», που πριμοδότησαν πολλάκις την άσκοπη και αντικοινωνική βία των δρόμων, οδήγησε στην ενίσχυση της αντιστοίχησης της φασιστικής και ρατσιστικής βίας των εξτρεμιστών της ακροδεξιάς, διεκδικώντας το προνόμιο της παρουσίας τους στην καθημερινή κοινωνική ανυπακοή, αλλοιώνοντάς την σε κοινωνικό κανιβαλισμό.
Το Αντιφασιστικό Μέτωπο θα είναι παρών σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες που προσβλέπουν στην ποθούμενη Κοινωνική Απελευθέρωση, οργανώνοντας τον κόσμο των ιδεών μας και της δράσης μας, προκρίνοντας τον μάχιμο σκοπό και την λαϊκή αυτοάμυνα στα σημερινά και μελλούμενα φαινόμενα κοινωνικής διάλυσης και γενικευμένης υποταγής .
