Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Ψυχή βαθιά



  Η ταινία «ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ», του Παντελή Βούλγαρη, αφουγκράζεται την συνταρακτική ιστορία του Εμφυλίου Πολέμου που δεν έχει νικητές και ηττημένους, παρά μόνο ανθρώπινες, τραγικές ιστορίες να διηγηθεί.

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΝΑΟΜΙ ΚΛΑΙΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ B-FEST



                 

Τη Ναόμι Κλάιν δεν την ανακαλύψαμε τώρα.

Αυτός είναι και ό λόγος που γνωρίζουμε με ακρίβεια το όνομά της.

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Σαν σήμερα, Γλέζος και Σάντας κατεβάζουν τη σβάστικα από την Ακρόπολη


    

 Σαν σήμερα, το 1941, δύο φοιτητές, ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος (Λάκης) Σάντας πηγαίνουν στην Μπενάκειο Βιβλιοθήκη, βρίσκουν και μελετούν όλα τα σχεδιαγράμματα της Ακρόπολης. Όταν θα κατεβάσουν τη γερμανική σημαία από τον ιερό βράχο, θα αφήσουν επίτηδες επάνω στον ιστό τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα για να μην κατηγορηθούν οι Έλληνες φύλακες.

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Οι άνθρωποι της LIP - Η φαντασία στην εξουσία (ταινία)




Στον απόηχο της εξέγερσης του Μάη του 1968, το 1973 ξεκίνησε απεργία στην ωρολογοποιία «Lip» που κινδύνευε να κλείσει. Το ντοκιμαντέρ αναβιώνει βήμα βήμα τη συνειδητοποίηση των εργατών. Την κατάληψη, την αυτοδιαχείριση, το τέλος της το 1976.

Λαμπρινή Ραντά: Η τελευταία γυναίκα που εκτελείτε στην Καισαριανή το 1946





  Η τελευταία γυναίκα που εκτελέστηκε από στρατοδικείο στην Ελλάδα, ήταν Καριωτίνα. Το γράμμα προς τη μάνα της, λίγες ώρες πριν την εκτέλεση της.

Η κομμούνα (ταινία)





 Μέσα σε μια γιγαντιαία αποθήκη στα εργατικά Παρισινά προάστια (συμπτωματικά εκεί στεγάζονταν τα στούντιο του Ζωρζ Μελιές), ο Peter Watkins συγκεντρώνει 200 ερασιτέχνες (μεταξύ τους, πολλοί «άνθρωποι χωρίς χαρτιά» από την Αλγερία, την Τυνησία και το Μαρόκο). Μαζί θα προσπαθήσουν να ανασυνθέσουν τα γεγονότα της Άνοιξης του 1871, της ανόδου και της πτώσης της Παρισινής Κομμούνας.

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Συναυλία Ιερισσός 25-05-2013, (α μέρος)



Το πρώτο μέρος από την μοναδική συναυλία εναντίον των καταστροφικών μεταλλείων χρυσού, χθες βράδυ στην Ιερισσό.

Συναυλία Ιερισσός 25-05-2013 (β μέρος)



Το πρώτο μέρος από την μοναδική συναυλία εναντίον των καταστροφικών μεταλλείων χρυσού, χθες βράδυ στην Ιερισσό.

Εργατική αυτοδιαχείριση στη Βενεζουέλα

                  
 
Η Σεκοσεσόλα (Cecosesola – Central de Cooperativas de Servicios Sociales del Estado Lara), το Κέντρο των Συνεταιρισμών Κοινωνικών Υπηρεσιών του κρατιδίου της Λάρα στην Βενεζουέλα, είναι ένα δίκτυο 52 αυτονόμων και αυτοδιαχειριζόμενων συνεταιρισμών που επικεντρώνεται κυρίως στην παραγωγή τροφίμων, παρέχοντας επίσης ιατρικές και χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες στα πάνω από 20.000 μέλη του και την κοινότητα.

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Χανιά: Παρέμβαση και ακύρωση μιας ακόμη φιέστας της Χρυσής Αυγής

          

 Συγκέντρωση κατά της Χρυσής Αυγής πραγματοποιήθηκε στην αγορά των Χανίων αποτρέποντας μια ακόμα ρατσιστική φιέστα «τρόφιμα μόνο για Έλληνες».

Εμιλιάνο Ζαπάτα: «Γη και ελευθερία»

 
  

 Στις 25 Μαΐου 1911 ξεκίνησε η αγροτική Μεξικανική Επανάσταση με ηγέτη τον Εμιλιάνο Ζαπάτα, ο οποίος μαζί με τους Φρανσίσκο Μαντέρο, Πάσκουαλ Ορόζκο και Πάντσο Βίγια ανέτρεψαν το δικτάτορα της χώρας Πορφίριο Ντίαζ. Ο μεγαλύτερος επαναστάτης του Μεξικό αναδείχθηκε σε σπουδαία ηγετική προσωπικότητα των ανταρτών της Επανάστασης, που μαχόταν εναντίον του στρατηγού Ντίαζ. Οργάνωσε και διοικούσε σημαντική επαναστατική δύναμη, ονομαζόμενη «Απελευθερωτικός Στρατός του Νότου».

Γιατί στρώνετε το δρόμο στους Νεοναζί;

   
 
  Μπορούμε να λέμε, να αποδοκιμάζουμε και να κατηγορούμε τον Αδόλφο Χίτλερ για πολλά, αλλά τουλάχιστον πρέπει να παραδεχτούμε ένα: ήταν εξ' αρχής ειλικρινής ως προς τις προθέσεις του. Όποιος απλά διαβάσει το Mein Kampf αναγνωρίζει αμέσως πως ο μελλοντικός Φίρερ είχε από νωρίς προειδοποιήσει τους λαούς της Ευρώπης για τα αιμοβόρα και ανθρωποκτονικά του σχέδια.

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Ιερισσός: Μια συναυλία για έναν αγώνα που θα νικήσει



Σε μερικές ώρες η Ιερισσός θα πλημμυρίσει από κόσμο σε μια «συναυλία για μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ» και το «τρελό χωριό χορεύει ήδη από χαρά»!. Όλοι οι κάτοικοι της Ιερισσού, των Νέων Ρόδων, της Αμμουλιανής, της Ουρανούπολης, της Μεγάλης Παναγίας κ.α., γυναίκες και άνδρες όλων των ηλικιών αλλά και μικρά παιδιά εδώ και δύο εβδομάδες προετοιμάζονται πυρετωδώς όχι απλά για μια συναυλία αλλά για το γεγονός ότι θα βρεθούν μαζί με χιλιάδες αλληλέγγυους στον αγώνα τους.

Τι γυρεύει η ΝΔ με τους νεοναζί τρομοκράτες;


           


Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε θεατές προσπαθειών δημοσιογραφικών κύκλων που διατηρούν σχέσεις με την Συγγρού και το Μαξίμου είτε να «αποναζικοποιήσουν» την Χρυσή Αυγή, είτε να εμφανίσουν εικόνα διάσπασης στο εσωτερικό της, με κάποιους σκληρούς και αμετανόητους και κάποιους κοινοβουλευτικότερους και ηπιότερους.

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Z ( του Κώστα Γαβρά )

                                              File:CostaGavrasZ.jpg

Σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια, 22 Μαΐου του 1963 το παρακράτος δολοφονεί τον Γρηγόρη Λαμπράκη στην Θεσσαλονίκη. Αν και η επίσημη ετυμηγορία για τον θάνατό του είναι το «τροχαίο» μέχρι σήμερα κανείς δεν ξέρει ποιός έδωσε την εντολή «σκοτώστε τον Λαμπράκη».

Χρυσή Αυγή: Η κομπίνα συνεχίζεται

                                                      

Είναι διάχυτη η εντύπωση πως η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Έχουν γραφτεί χιλιάδες κείμενα για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή δεν ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Αν η Χρυσή Αυγή ανέβαινε στις δημοσκοπήσεις, δεν θα σκίζονταν τόσοι συστημικοί αρθρογράφοι και δημοσιογράφοι για την άνοδό της.

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Ο ρόλος των παρακρατικών οργανώσεων στη δολοφονία Λαμπράκη.



     

 Συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, βουλευτή της ΕΔΑ και προβεβλημένου στελέχους του παγκόσμιου φιλειρηνικού κινήματος. Οι συνθήκες διάπραξης του εγκλήματος και η συμμετοχή σε αυτό μελών παρακρατικών οργανώσεων, που υποκινήθηκαν από τους επίσημους μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου, κυρίως την Αστυνομία, έχουν φωτιστεί αρκετά στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε.

Το ενδιαφέρον, λοιπόν, στρέφεται στην προσπάθεια ανάγνωσης των συνθηκών του γεγονότος από κοινωνιολογική και εγκληματολογική οπτική, ώστε να κατανοηθεί το πλαίσιο της δράσης των παρακρατικών οργανώσεων και να αντληθούν συμπεράσματα για τα σύγχρονα φαινόμενα τρομοκράτησης και διασποράς του φόβου στην κοινωνία. Η συνοπτική αναφορά στα γεγονότα και τις συνθήκες της δολοφονίας εξυπηρετεί τις ανάγκες κατανόησης του ευρύτερου πλαισίου που συνέβαλε στη συγκρότηση των παρακρατικών οργανώσεων και κατηύθυνε τη δράση τους, με σκοπό τη συντήρηση και αναπαραγωγή των συσχετισμών εξουσίας και την αποτροπή του ενδεχόμενου μιας αριστερής διακυβέρνησης.

Η επιλεκτική αναφορά σε βιβλιογραφικές πηγές συγκεκριμένης επιστημονικής και πολιτικής προσέγγισης έλαβε υπόψη της τις ανάγκες της πιστότερης αναπαράστασης του γεγονότος, με σκοπό την ανάδειξη του πλαισίου και των διαδικασιών που οδήγησαν στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Το εγχείρημα δεν θα είχε ολοκληρωθεί χωρίς τη στήριξη και την πληροφόρηση που μου παρείχε το Ίδρυμα Ανδρέα Λεντάκη, το οποίο και έθεσε στη διάθεσή μου το έργο του «Το Παρακράτος και η 21η Απριλίου». Η επικαιρότητα των προσεγγίσεων του Α. Λεντάκη και η ενδελεχής εξέταση του θέματος αποτέλεσαν σημαντικούς οδηγούς μου, σε σημείο που, σε αρκετά σημεία, η προτεινόμενη ανάγνωση να περιορίζεται σε μια διαφορετική οργάνωση και παρουσίαση του προϋπάρχοντος υλικού.

                                  

1. Συνοπτική αφήγηση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη

Στις 22 Μαΐου 1963 η Επιτροπή Ειρήνης της Θεσσαλονίκης οργάνωσε συγκέντρωση για τους Φίλους της Ειρήνης με ομιλητή τον Γρηγόρη Λαμπράκη, η οποία αρχικά είχε ανακοινωθεί ότι θα γινόταν στο κέντρο «Πικαντίλλι». Μετά όμως από την άρνηση του ιδιοκτήτη να παραχωρήσει την αίθουσα, προφανώς εξαιτίας των «πιέσεων» που του ασκήθηκαν από τους υπεύθυνους της δολοφονίας, πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος. Ήδη από τις προηγούμενες ημέρες είχε παρατηρηθεί κινητικότητα στην Επιθεώρηση της Χωροφυλακής και το Ε΄ Αστυνομικό Τμήμα που ανέλαβαν, σύμφωνα με τις αφηγήσεις των Σπ. Λιναρδάτου (1) και Α. Λεντάκη (2) την παρεμπόδιση και την ματαίωση της συγκέντρωσης.

Όπως αναφέρει ο Σπ. Λιναρδάτος το σχέδιο περιλάμβανε «επίθεση κατά του Λαμπράκη και των άλλων «φίλων της ειρήνης» (…) από «αγανακτισμένους εθνικόφρονες» (1, σελ. 258- 259). Για το λόγο αυτό τις προηγούμενες ημέρες, με ευθύνη αξιωματικών της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης ειδοποιήθηκαν όλα τα αστυνομικά τμήματα να στείλουν τους άνδρες τους στον τόπο της συγκέντρωσης και, σε συνεργασία με τους «αγανακτισμένους εθνικόφρονες» που είχαν επιστρατευθεί από τους χώρους των «συνεργατών» τους, να προχωρήσουν σε αντισυγκέντρωση αποδοκιμασίας του Λαμπράκη και των άλλων φίλων της ειρήνης. Ο Σπ. Λιναρδάτος αφηγείται ότι «από τις 6 το απόγευμα της 22ας Μαΐου, αρχίζει να παρατηρείται συγκέντρωση υπόπτων προσώπων στα πεζοδρόμια των οδών Βενιζέλου, Ερμού και Σπανδωνή, απέναντι και κοντά στο κτίριο που πρόκειται να γίνει η συγκέντρωση» (1, σελ. 258).

                                          

Στον ίδιο χώρο παραβρισκόταν, επίσης, ισχυρή αστυνομική δύναμη με σκοπό τη διάλυση της αντισυγκέντρωσης των παρακρατικών, κατόπιν σχετικής ειδοποίησης που δέχθηκε από μέλη της Επιτροπής Ειρήνης που αντελήφθησαν τις κινήσεις τους. Η αστυνομία δεν θα προβεί σε καμιά ενέργεια και η αντισυγκέντρωση των παρακρατικών θα εξελιχθεί απρόσκοπτα, με αποδοκιμασίες, ύβρεις, απειλές και σωματικές επιθέσεις σε βάρος των συγκεντρωμένων. Επιτυγχάνουν μάλιστα, παρουσία της αστυνομικής δύναμης, να κτυπήσουν τον Γρ. Λαμπράκη στο κεφάλι ενώ προσερχόταν στο χώρο της συγκέντρωσης. Όσο πλησιάζει η ώρα της εκδήλωσης οι συγκεντρωμένοι παρακρατικοί εντείνουν τις αποδοκιμασίες και ακούγεται το σύνθημα «Λαμπράκη θα πεθάνεις» (1, σελ. 259). Οι αποδοκιμασίες συνοδεύονται από ρίψη λίθων και τσιμεντόπλακων.

Τα επεισόδια πληροφορείται ο Γ. Τσαρουχάς, βουλευτής της ΕΔΑ στο Ν. Καβάλας, και μεταβαίνει στη συγκέντρωση των φίλων της ειρήνης, όπου και τραυματίζεται από τους παρακρατικούς που τον κτυπούν στο κεφάλι. Ενδεικτικό της βίας των «αγανακτισμένων εθνικοφρόνων» είναι ότι ο βουλευτής Γ. Τσαρουχάς εξακολούθησε να κακοποιείται και κατά την επιβίβασή στο ασθενοφόρο και τη μεταφορά του στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με την αφήγηση του Σπ. Λιναρδάτου οι παρακρατικοί «σπάνε τα τζάμια [σ: του ασθενοφόρου], παραβιάζουν την πόρτα, ρίχνονται πάνω στον τραυματισμένο βουλευτή, τον χτυπούν με μανία. Ύστερα τον τραβούν έξω, τον ρίχνουν στην άσφαλτο και τον κλωτσοπατούν (…) Αναίσθητος πια ο Γ. Τσαρουχάς μεταφέρεται από πολίτες στο σταθμό Α΄ βοηθειών» (1, σελ. 259).

Η ομιλία του Γρ. Λαμπράκη ολοκληρώνεται, αφού, σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, οι παραβρισκόμενοι φίλοι της ειρήνης δεν πληροφορήθηκαν τα επεισόδια και τον τραυματισμό και του Γ. Τσαρουχά. Μετά το τέλος της συγκέντρωσης ο αστυνομικός διευθυντής προτείνει στους συγκεντρωμένους και τον Γρ. Λαμπράκη να επιβιβαστούν όλοι μαζί σε λεωφορεία προς αποφυγήν νέων επεισοδίων σε βάρος τους από το πλήθος της αντισυγκέντρωσης των παρακρατικών που παρέμεναν στον δρόμο που βρίσκεται μπροστά από το κτίριο του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος. Η πρόταση απερρίφθη γιατί φοβήθηκαν ότι πρόκειται για παγίδα και ενώ η Αστυνομία έχει προχωρήσει στην εκκαθάριση του χώρου από τα παρακρατικά στοιχεία ξεκινά η αποχώρηση των συγκεντρωμένων φίλων της ειρήνης. Ο Γρ. Λαμπράκης επιχειρεί να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο και δέχεται την σφοδρή επίθεση του διερχόμενου τρικύκλου που ρίχνεται πάνω του, ευρισκόμενο σε αντικανονική πορεία, διασχίζοντας την οδό Βενιζέλου με μεγάλη ταχύτητα. Ο Γρ. Λαμπράκης πέφτει βαριά τραυματισμένος στην άσφαλτο, ενώ το τρίκυκλο συνεχίζει την ξέφρενη πορεία του κι εξαφανίζεται.

         


  Σε αυτό επέβαιναν οι Σπ. Γκοτζαμάνης, οδηγός του τρικύκλου, και ο Εμ. Εμμανουηλίδης, ο οποίος κατάφερε το θανατηφόρο κτύπημα στον Γρ. Λαμπράκη, στο κεφάλι, με λοστό ή ρόπαλο (1, σελ. 264). Και οι δύο ήταν συνεργάτες της Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με τους Σπ. Λιναρδάτο (1, σελ.259) και Α. Λεντάκη (2, σελ. 95), ο Σπ. Γκοτζαμάνης, μεταφορέας στο επάγγελμα, ήταν μέλος του «Συνδέσμου Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντίστασης Βορείου Ελλάδας», μιας παρακρατικής οργάνωσης με επικεφαλής τον Ξ. Γιοσμά, συνεργάτη των Γερμανών στην περίοδο της κατοχής, καθώς και της «Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας Ελλάδας (ΑΣΕ)», που εθεωρείτο «δίδυμη» οργάνωση με τον Σύνδεσμο. Ο Σπ. Γκοτζαμάνης είχε στο ενεργητικό του καταδίκες για σωματικές επιθέσεις, κακοποίηση και τραυματισμό, εξύβριση και απειλή, αλλά ως μέλος παρακρατικών οργανώσεων ήταν συνεργάτης της Αστυνομίας και από τη θέση αυτή συμμετείχε στην δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη.

Επίσης, ο Εμ. Εμμανουηλίδης ήταν, σύμφωνα με τον Α. Λεντάκη (2, σελ. 95), πρόεδρος της Νεολαίας της ΕΡΕ Τριανδρίας Θεσσαλονίκης και είχε μια εξίσου ενδιαφέρουσα εγκληματική σταδιοδρομία. Στο διάστημα 1951- 1962 αναφέρονται στο ενεργητικό του καταδίκες για βιασμό, αποπλάνηση και ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων, κλοπή, παράνομη οπλοφορία και επίθεση σε βάρος εργατών στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Παρά το ποινικό παρελθόν του ο Εμ. Εμμανουηλίδης είχε διοριστεί στις παιδικές κατασκηνώσεις Ωραιοκάστρου επειδή ήταν συνεργάτης της Αστυνομίας. Από τη θέση αυτή συμμετείχε στην δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη.

Από την έρευνα του δημοσιογράφου Γιάννη Βούλτεψη και του Α. Λεντάκη (2, σελ. 101) συνάγεται ότι στη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη συμμετείχαν με μέλη τους παρακρατικές οργανώσεις και συγκεκριμένα:

Ι) Ο «Σύνδεσμος Αγωνιστών Θυμάτων Εθνικής Αντίστασης Βορείου Ελλάδας» (2, σελ. 82- 83), που φέρεται να είχε τη βασική ευθύνη στην υλοποίηση του σχεδίου της δολοφονίας. Σκοπός της οργάνωσης ήταν η αναγνώριση και «αξιοποίησις του διεξαχθέντος κατά την γερμανική κατοχή και μετέπειτα (…) αντικομμουνιστικού αγώνα».

ΙΙ) Η «Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδας» (2, σελ. 82- 83). Σκοπός της οργάνωσης ήταν «η υπεράσπισις της πατρίδος και του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού μέχρι τελευταίας πνοής παντού και πάντοτε και δι όλων των μέσων», δηλαδή και με τη χρήση βίας. Στις δε υποχρεώσεις της αναφέρεται «η ενίσχυσις των Σωμάτων Ασφαλείας οσάκις παρίσταται ανάγκη δια την διατήρησιν της τάξεως και της ησυχίας». Η δραστηριότητα της οργάνωσης περιλαμβάνει δύο κλάδους, τους «αγανακτισμένους πολίτες», που απασχολούνται στις αντιδιαδηλώσεις και αντισυγκεντρώσεις, στην πρόκληση επεισοδίων και τον «χρωματισμό» συγκεντρώσεων «δια της εκφωνήσεως εκ των εγκαθέτων μελών της κομμουνιστικών συνθημάτων», και τα «χειροκροτήματα», τα οποία εξυπηρετούν «άλλας πλέον ανώδυνους υποχρεώσεις». Η Οργάνωση έλαβε, επίσης, μέρος στις αντισυγκεντρώσεις με σκοπό τη ματαίωση της Μαραθώνιας πορείας Ειρήνης, στις 21 Απριλίου 1963.

ΙΙΙ) Η «Οργάνωση της Καρφίτσας» (2, σελ. 103), γιατί είχε διακριτικό μια καρφίτσα στο πέτο, προκειμένου τα μέλη της να αναγνωρίζονται από την Αστυνομία. Αναφέρεται ότι μέλη της πρωτοστάτησαν στην δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, όπως ο Χρ. Φωκάς, λιμενεργάτης και πρώην πυγμάχος.

IV) Η «ΕΚΟΦ- Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών» (2, σελ. 165 ), στελέχη της οποίας πήραν μέρος στη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, όπως ο Β. Κασσελάς, που κατηγορήθηκε για επικίνδυνη σωματική βλάβη σε βάρος του βουλευτή Γ. Τσαρουχά.

Μπορεί, λοιπόν, στη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη να εμφανίζονται ως κατεξοχήν υπεύθυνοι τα δύο άτομα που επέβαιναν στο τρίκυκλο, αλλά από τις αναφορές, την εισαγγελική έρευνα και τις μαρτυρικές καταθέσεις συμπεραίνεται ότι πρόκειται για συλλογικό έργο, προϊόν της συνεργασίας ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς του, εν προκειμένω το κόμμα της ΕΡΕ, που κατείχε την εξουσία και ενδιαφερόταν να τη διατηρήσει, τους επίσημους μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου, συγκεκριμένα την Αστυνομία και την Δικαιοσύνη, και τις παρακρατικές οργανώσεις που λειτουργούσαν σε ένα ιδιότυπο καθεστώς προστασίας. Απόδειξη αυτής της σχέσης αποτελεί η ουσιαστική κάλυψη που είχαν οι υπεύθυνοι και οι «εκτελεστές», τόσο στο στάδιο της σύλληψης και της προσαγωγής τους στις ανακριτικές αρχές όσο και στη δικαστική διαδικασία. Έτσι, το αστυνομικό κλομπ που κρατούσε κατά τη σύλληψή του ο Σπ. Γκοτζαμάνης και με το οποίο προφανώς κτυπήθηκε ο Γρ. Λαμπράκης εξαφανίστηκε. Ουσιαστικότερη όμως υπήρξε η δικαστική κάλυψη, αφού η, παμψηφεί, ετυμηγορία των ενόρκων δεν αποδέχθηκε την ενοχή των Σπ. Γκοτζαμάνη και Εμ. Εμμανουηλίδη για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Ο Σπ. Γκοτζαμάνης καταδικάστηκε για πρόκληση θανατηφόρου σωματικής βλάβης από πρόθεση σε κάθειρξη 11 ετών, ποινή στην οποία προσμετρήθηκε ο «πρότερος έντιμος βίος» (9, σελ. 384). Ο Εμ. Εμμανουηλίδης καταδικάστηκε για απλή συνέργια σε κάθειρξη 8 ½ ετών. Στον Χρ. Φωκά, κατηγορούμενο για τον τραυματισμό του έτερου βουλευτή Γ. Τσαρουχά επεβλήθη ποινή 15 μηνών. Τέλος οι ηθικοί αυτουργοί ή άλλως βασικοί υπεύθυνοι της εκτέλεσης του σχεδίου, Εμ. Καπελώνης, διοικητής του Τμήματος Τριανδρίας, απηλλάγη, ενώ ο Ξ. Γιοσμάς καταδικάστηκε για διατάραξη της κοινής ειρήνης.

               

2. Ο ορισμός, η σημασία και η δράση των παρακρατικών οργανώσεων

Η συσχέτιση της δολοφονίας του Γρ. Λαμπράκη με τη δράση των παρακρατικών οργανώσεων θέτει σε συζήτηση τα ζητήματα του σκοπού και της δράσης τους, καθώς και της σημασίας που αυτή αποκτά σε εξαιρετικές ιστορικές περιόδους.

Σύμφωνα με την προσέγγιση του Α. Λεντάκη (2, σελ. 15-19) οι παρακρατικές οργανώσεις αφορούν σε ομάδες που αναπτύσσονται εκτός των επίσημων κρατικών θεσμών και λειτουργούν παράλληλα με αυτούς, προσβλέποντας στην ανοχή και τη στήριξή τους, γιατί δρουν σε βάρος της κοινωνίας ή κοινωνικών ομάδων και κατηγοριών, εν προκειμένω και για την περίοδο που εξετάζουμε, των αριστερών οργανώσεων και πολιτών. Από τον τρόπο που οργανώνονται και τους σκοπούς που επιτελούν, οι παρακρατικές οργανώσεις διακρίνονται σε εκείνες που συγκροτούνται με ευθύνη του κόμματος που κατέχει την εξουσία και ενδιαφέρεται να τη διατηρήσει, ακόμα και με τη χρήση αθέμιτων μεθόδων και μέσων, και σ’ εκείνες που συγκροτούνται ενάντια στην κυβέρνηση με σκοπό την ανατροπή της. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση πρόκειται, στην ουσία, για μηχανισμούς παραεξουσίας που σκοπό έχουν τον επηρεασμό και την άμεση εμπλοκή, με τη χρήση αθέμιτων μέσων, στη διατήρηση ή την ανατροπή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης.

Ειδικότερα, η υλοποίηση του σχεδίου της δολοφονίας του Γρ. Λαμπράκη εμπίπτει στην περίπτωση των παρακρατικών οργανώσεων που συγκροτούνται ή επιστρατεύονται και κινητοποιούνται από το κόμμα που κυβερνά και, κατά συνέπεια, αναλαμβάνει την ευθύνη της χρηματοδότησης, της καθοδήγησης και της γενικότερης κάλυψης «με σκοπό την εξουδετέρωση των αντιπάλων του επειδή έχασε ή χάνει το λαϊκό έρεισμα» (2, σελ. 19). Σύμφωνα με την διατύπωση αυτή όσοι χαρακτηρίζονται ως αντίπαλοι της κυβέρνησης μπορούν να υπαχθούν σε έναν ευρύτερο ορισμό και με την έννοια αυτή είναι δυνατόν να αφορούν όχι μόνο σε αντίπαλα κόμματα, αλλά και σε άτομα, αν η δυναμική, οι απόψεις και η δράση τους θεωρηθούν επικίνδυνες για την κυβερνητική ευστάθεια και τη διατήρηση στην εξουσία, όπως μπορούμε να υποθέσουμε ότι συνέβη στην περίπτωση του Γρ. Λαμπράκη.

                                            

Ενταγμένες σε ένα ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο οι παρακρατικές οργανώσεις είναι δημιουργήματα του μετεμφυλιακού κράτους. Όπως εξηγεί ο Α. Λεντάκης (2, σελ. 11-12) «μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, το 1949, και τη στρατιωτική και πολιτική ήττα της Αριστεράς, ανέβηκε στην εξουσία η Δεξιά, που ανήγαγε τον αντικομμουνισμό σε κρατική ιδεολογία». Βασικά εργαλεία της Δεξιάς στο διάστημα που ακολούθησε ήταν η μονοπώληση της εξουσίας και η εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων, με την απονομιμοποίηση των οργανώσεων της Αριστεράς και τις διώξεις των μελών και των στελεχών της. Ωστόσο, σε κρίσιμες περιόδους, όπως μπορεί να χαρακτηριστεί το διάστημα 1957- 1967, το πλαίσιο των διώξεων διευρύνθηκε για να περιλάβει μέλη και στελέχη που ανήκαν στο πολιτικό κέντρο προκειμένου να αποδυναμωθεί ο ρόλος του (3). Το έργο αυτό υποστηρίχθηκε από ένα παράλληλο νομικό και οργανωτικό πλαίσιο. Στην πρώτη κατηγορία εντάσσεται το νομοθετικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε μετά την απελευθέρωση και τη Συμφωνία της Βάρκιζας, με το Γ΄ Ψήφισμα και τον Αναγκαστικό Νόμο 509/ 1947 (4), γνωστό και με τον όρο «παρασύνταγμα», και το οποίο διατηρήθηκε σε ισχύ έως το 1974. Στην δεύτερη κατηγορία εντάσσεται η δημιουργία των παρακρατικών οργανώσεων που ανέλαβαν, σε συνεργασία με τον Στρατό και την Αστυνομία, την παρακολούθηση, τον εκφοβισμό, ακόμα και την εξόντωση των αντιπάλων του πολιτικού συστήματος. Ήδη στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ιδρύεται ο ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών). Η δράση του καλύπτει όλο το διάστημα, από το 1947 έως το 1974, και στους κόλπους του εκπαιδεύονται και προωθούνται στην στρατιωτική ιεραρχία οι κατοπινοί δικτάτορες.

Σύμφωνα με τον Γ. Μαργαρίτη (5) οι παρακρατικές οργανώσεις, προκειμένου για τη συγκρότησή τους, αξιοποίησαν το καθεστώς ημιαυτονομίας που επεβλήθη στο Στρατό και την Αστυνομία μετά τον πόλεμο και αποτέλεσε βασικό εργαλείο στην ισορροπία και την ευστάθεια του πολιτικού συστήματος. Στο πλαίσιο αυτό ο Στρατός και η Αστυνομία είχαν αυξημένο ρόλο στη διαχείριση των εσωτερικών υποθέσεων, γεγονός που, το 1967, συνετέλεσε στην επιβολή της δικτατορίας. Ωστόσο η ισχυρή παρουσία του Στρατού και της Αστυνομίας, όπως και η ανάπτυξη των παράλληλων μηχανισμών του παρακράτους δεν οφείλεται μόνο σε πολιτικούς παράγοντες. Ο ρόλος τους θα πρέπει να θεωρηθεί συνάρτηση της δομής του μετεμφυλιακού κράτους, κυρίως δε των περιορισμών που επεβλήθησαν από ένα διεθνές καθεστώς εξάρτησης, που είχε τη συμφωνία των τριών συμμάχων υπερδυνάμεων της εποχής, των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας και της ΕΣΣΔ και αφορούσε στις διαδικασίες της μεταπολεμικής οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης των ελεύθερων εθνικών κρατών.

               

Στο παραπάνω πλαίσιο θα πρέπει να εξετασθεί η ανασυγκρότηση της εθνικής αστικής τάξης, ο μεταπρατικός χαρακτήρας της οποίας είχε ανάγκη την ύπαρξη παράλληλων μηχανισμών στην οικονομία (6) και την πολιτική προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντά της, ακόμα και από το πολιτικό σύστημα που η ίδια συνέβαλε στη θεμελίωσή του. Κατά την έννοια αυτή η συγκρότηση των παρακρατικών οργανώσεων υπήρξε συναφής με τη διευρυμένη δραστηριότητα των μηχανισμών της παραοικονομίας και της παράλληλης αγοράς εργασίας που αναπτύχθηκαν ταχύτατα μετά το τέλος του πολέμου και αποτέλεσαν βασικό συντελεστή της οικονομικής ανάπτυξης. Έτσι, οι παρακρατικές οργανώσεις συγκροτήθηκαν και λειτούργησαν παράλληλα με τους επίσημους μηχανισμούς της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος, αναλαμβάνοντας ενεργό ρόλο στον έλεγχο της κοινωνικής αντίδρασης και την επιτήρηση των αντιπάλων του πολιτικού συστήματος, προσφέροντας, με τον τρόπο αυτόν, απασχόληση σε μέλη τους που, εξαιτίας, των χαρακτηριστικών τους δεν θα μπορούσαν να ενταχθούν στην επίσημη αγορά εργασίας (7). Το έργο των παρακρατικών οργανώσεων αφορούσε στην παρακολούθηση και τον εκφοβισμό των μελών και στελεχών της Αριστεράς, κατά περίπτωση και της Ένωσης Κέντρου, τα οποία, λόγω των περιορισμών που έθεταν στην απασχόλησή τους η περιστολή των πολιτικών ελευθεριών και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, ήταν ευκολότερο να εργαστούν στην παράλληλη οικονομία.

Κατά συνέπεια οι παρακρατικές οργανώσεις αποτέλεσαν μέρος της αυταρχικής δομής του μετεμφυλιακού κράτους και αφορούσαν σε έναν πολυπρόσωπο μηχανισμό που ελεγχόταν και ελάμβανε κατευθύνσεις και χρηματοδότηση από τους επίσημους κρατικούς θεσμούς και τους μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου, το Στρατό και την Αστυνομία. Ο ειδικός σκοπός της ύπαρξής τους αφορούσε στην ανάληψη καθηκόντων και τη διεκπεραίωση υποθέσεων που βρίσκονταν έξω από τα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας, ακόμα και όταν αυτή αποτελούσε επίφαση, όπως συνέβαινε με το μετεμφυλιακό κράτος.

                        

Στο ιστορικό πλαίσιο που αναγιγνώσκονται οι συνθήκες της δολοφονίας του Γρ. Λαμπράκη, η επιδίωξη της ανάδειξης και της διατήρησης μονοκομματικών κυβερνήσεων, εν προκειμένω της ΕΡΕ, εντείνει τις εξαρτήσεις του κόμματος από το κράτος, γεγονός που βοηθά την κατασκευή παράλληλων και ελεγχόμενων μηχανισμών. Όπως παρατηρεί ο Σπ. Λιναρδάτος (8) «από το 1957 έως το 1959 ιδρύονται διάφορες αντικομμουνιστικές οργανώσεις ή αναζωογονούνται παλαιότερες με την ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας ή άλλων κρατικών υπηρεσιών (ΚΥΠ, Υπ. Προεδρίας, κ.λ.π.)». Οι δραστηριότητές τους αυξάνονται στο διάστημα 1959- 1967, με τη δημιουργία έντασης στις δημοτικές εκλογές του 1959, που διεξάγονται ένα χρόνο μετά τις εθνικές εκλογές του 1958 και στις οποίες η ΕΔΑ αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση. Οι εθνικές εκλογές του 1961 διεξάγονται σε κλίμα πολιτικής έντασης και βίας, με τις παρακρατικές οργανώσεις να ασκούν διαφόρου βαθμού «πιέσεις» σε βάρος αριστερών και κεντρώων ψηφοφόρων.

Το πλαίσιο των δραστηριοτήτων των παρακρατικών οργανώσεων της περιόδου 1957- 1967 περιλαμβάνει τρεις τομείς:

1. Τη διαφωτιστική, αλλά και εκφοβιστική- τρομοκρατική, δράση της ΕΚΟΦ, η οποία δημιουργήθηκε το 1957 «σαν αδελφό σωματείο των άλλων «εθνικών- κοινωνικών οργανώσεων» (1, σελ. 162). Η διαφωτιστική δράση της ΕΚΟΦ αφορούσε στην αντικομμουνιστική εκστρατεία, ενώ στην τρομοκρατική δραστηριότητα περιλαμβάνεται και η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη.

2. Το σχέδιο «Περικλής» που αφορούσε στη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών του 1961, στις οποίες επιχειρήθηκε η πλαστογράφηση της λαϊκής θέλησης με την απροκάλυπτη βία σε βάρος των ψηφοφόρων της Αριστεράς και του Κέντρου.

3. Την πρακτική των αντισυγκεντρώσεων, ώστε να διαλύονται οι συγκεντρώσεις της ΕΔΑ και της Ένωσης Κέντρου.

Το πλαίσιο αυτό επιμερίζεται σε επιμέρους δράσεις, όπως:

i. Η παρακολούθηση των πολιτών σε συνεργασία με τις υπηρεσίες της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας και με σκοπό τη λήψη «κατάλληλων μέτρων δι’ απομόνωσιν των πλέον επικίνδυνων εκ τούτων» (1, σελ. 59- 60 ).

ii. Η φαιά προπαγάνδα, με σκοπό τη διασπορά κακόβουλων φημών και την προπαγάνδιση ειδήσεων ακαθόριστης προέλευσης, με ανώνυμες δημοσιεύσεις και εκπομπές ή ανυπόγραφες εκδόσεις και στόχο την συκοφάντηση και την ενοχοποίηση των πολιτικών αντιπάλων.

Και στις δύο περιπτώσει τα μέλη των παρακρατικών οργανώσεων απασχολούμενα σε επαγγέλματα που εξασφάλιζαν την καθημερινή επαφή με τους πολίτες, λ.χ. περιπτερούχοι, εφημεριδοπώλες, ταξιτζήδες, εισπράκτορες λεωφορείων, κουρείς και κομμωτές, σερβιτόροι, αλλά και συνδικαλιστές ασχολούνται με το έργο της παρακολούθησης και τη διασπορά ψιθύρων και φημών σε βάρος των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

iii. Η παρεμπόδιση της πολιτικής δραστηριότητας των μελών και των οπαδών του Κέντρου και της Αριστεράς με την επιβολή και διάλυση των γραφείων οργανώσεών τους, την καταστροφή του προπαγανδιστικού υλικού και εντύπων κ.α.

iv. Οι αντισυγκεντρώσεις, που οργανώνονταν με «αυθόρμητο» τρόπο από «αγανακτισμένους εθνικόφρονες», με σκοπό την παρεμβολή παρακρατικών στοιχείων προκειμένου να αποθαρρυνθούν και να διαλυθούν οι συγκεντρώσεις, κυρίως, της Αριστεράς. Σε αρκετές, ωστόσο, περιπτώσεις, όπως συνέβη και στη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, οι «αυθόρμητες» αντισυγκεντρώσεις έλαβαν τη μορφή μαζών κρούσης με σκοπό την φυσική εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων του κυβερνώντος κόμματος.

Συμπερασματικά, οι δραστηριότητες των παρακρατικών οργανώσεων αποσκοπούσαν στην αντικομμουνιστική διαφώτιση, στην συκοφάντηση και την ενοχοποίηση ή την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων και ιδιαίτερα των αριστερών και για τούτο στηρίζονταν στην δυσφήμιση, που έπληττε την πολιτική αξιοπιστία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια των θιγομένων, και στη βία, που έπληττε την σωματική ακεραιότητα και υπόστασή τους. Συναφής προς τη δομή και τους στόχους των παρακρατικών οργανώσεων ήταν και η στρατολόγηση των μελών τους. Αυτός ο εκτεταμένος μηχανισμός παρακολούθησης και συλλογής πληροφοριών, τρομοκράτησης και κρούσης αντλήθηκε από ανθρώπους του κοινωνικού περιθωρίου, πολλοί εκ των οποίων είχαν εκκρεμότητες με τον ποινικό νόμο, καταδικασμένοι ή φυγόδικοι, κυρίως, για κλοπές, παράνομη οπλοφορία, σωματικές επιθέσεις, αλλά και σεξουαλικά εγκλήματα, λ.χ. βιασμός, παιδεραστία.

Κατά μια έννοια η στρατολόγηση στις παρακρατικές οργανώσεις αφορούσε σε άτομα που είχαν απωλέσει την προσωπική αξιοπιστία, δηλαδή άτομα στιγματισμένα, τα οποία, πολλές φορές στερούνταν υλικών και πολιτισμικών πόρων ζωής. Η ένταξη αυτών των ατόμων στις παρακρατικές οργανώσεις βοηθούσε στην ανάκτηση του προσωπικού κύρους, μέσω της επαφής τους με τους επίσημους μηχανισμούς εξουσίας και προσέφερε απασχόληση και εισόδημα, ακόμα και με διορισμό σε δημόσιες θέσεις. Θα μπορούσε δηλαδή να υποστηριχθεί ότι η ένταξη στις παρακρατικές οργανώσεις προσέδιδε κοινωνική αποκατάσταση και νομιμοποίηση σε ανθρώπους, που λόγω του ποινικού παρελθόντος και της υλικής και πολιτισμικής υστέρησης ζούσαν απαξιωμένοι, στις παρυφές της κοινωνίας. Σε αντάλλαγμα τόσο οι επίσημοι μηχανισμοί εξουσίας όσο και οι παρακρατικές οργανώσεις, που τους δέχονταν ως μέλη, εξασφάλιζαν την πλήρη υποταγή και αφοσίωση και εισέπρατταν τον ζήλο και τη μέγιστη απόδοσή τους.

                    

4. Επίλογος

Η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη από μέλη παρακρατικών οργανώσεων, τα οποία τελούσαν σε συνεργασία με τους επίσημους μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου, προκειμένου για την υλοποίηση του σχεδίου τους, κατέδειξε τα όρια αυτής της παράλληλης σχέσης ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και το κοινωνικό περιθώριο. Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, το 1964, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου προχώρησε στη διάλυση των παρακρατικών οργανώσεων. Αλλά ήταν μια απόφαση καθυστερημένη και ημιτελής, αφού διατηρούσε την ΕΚΟΦ που εξακολούθησε τη δραστηριότητά της μέχρι τη δικτατορία.

Η ανάγκη μονοπώλησης της εξουσίας και η εμμονή στο δόγμα του κομμουνιστικού κινδύνου αποδείχθηκαν τα αδύναμα σημεία ενός πολιτικού συστήματος που έθεσε εν αμφιβόλω τις πολιτικές ελευθερίες, προκειμένου να τις περιστέλλει κατά βούλησει, δημιούργησε περιθώρια αυτονομίας σε σημαντικούς κρατικούς πυλώνες, όπως ο Στρατός και η Αστυνομία, ώστε επιτύχει την επιτήρηση της κοινωνίας, απονομιμοποίησε την Αριστερά και οδήγησε στον αποκλεισμό τα μέλη και τα στελέχη της με το στίγμα του επικίνδυνου. Την ίδια στιγμή δίπλα στο πολιτικό περιθώριο συνέτασσε ένα κοινωνικό περιθώριο, το οποίο αναλάμβανε την υποχρέωση να οργανώνει και να χρηματοδοτεί, σε έναν παράλληλο μηχανισμό συλλογής πληροφοριών, εξόντωσης και εκφοβισμού των εχθρών του συστήματος.

Στην πραγματικότητα, σε όλη την περίοδο από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου μέχρι την επιβολή της δικτατορίας, το 1967, το πολιτικό σύστημα λειτούργησε στις συνθήκες ενός καθεστώτος παρατεταμένης εξαίρεσης, αφού έπρεπε να διευθετηθούν οριστικά οι εκκρεμότητες της σχέσης ανάμεσα στους νικητές και τους ηττημένους της προηγούμενης περιόδου, στο πλαίσιο των νέων ισορροπιών και της Νέας Τάξης πραγμάτων που εδραιωνόταν σε διεθνές επίπεδο και επηρέαζε τις εσωτερικές υποθέσεις και τις εθνικές προτεραιότητες. Έτσι, το πέρασμα από την εύθραυστη δημοκρατική νομιμότητα στην εκτροπή, το 1967, έμοιαζε αναπόφευκτο, ενώ οι συνέπειές του αφορούσαν και στην επόμενη περίοδο, αφού δημιούργησαν ένα «κεκτημένο» στις σχέσεις των επίσημων κρατικών θεσμών με τους παράλληλους παραμηχανισμούς που συνέχισαν να λειτουργούν υπό περιορισμό και έξω από το πολιτικό σύστημα, προετοιμάζοντας την πλήρη αυτονόμησή τους και τη διεκδίκηση νομιμοποίησης στα νέα πολιτικά μορφώματα που άρχισαν να εμφανίζονται στο πολιτικό προσκήνιο από τη δεκαετία του 1990 και μετά, εκμεταλλευόμενα τις νέες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.

* Η Στέλλα Νιώτη είναι Κοινωνιολόγος- Εγκληματολόγος

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

(1) Λιναρδάτος Σπ., Από τον εμφύλιο στη χούντα, Τόμος Δ΄, 1961- 1964, Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, Παπαζήσης, Αθήνα, 1986
(2) Λεντάκης Α., Το Παρακράτος και η 21η Απριλίου, Πρόλογοι: Γ.Α. Μαγκάκης- Π. Πετρίδης, Επιμέλεια: Α. Σιδεράτος, Προσκήνιο, Αθήνα, 2000
(3) Βουρνάς, Τ., Ιστορία της Νεώτερης και Σύγχρονης Ελλάδας, Από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια ως την ημέρα του στρατιωτικού πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, Τόμος Ε΄, Πατάκης, Αθήνα, . 2008, (1984)
(4) Λάζου Β., Κρατική βία και πολιτικός αποκλεισμός: το νομοθετικό πλαίσιο του εμφυλιακού και μετεμφυλιακού κράτους και η πολιτική του σημασία, στο Οι Μεγάλες Δίκες, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Ιστορικά, σελ. 41- 54, Αθήνα, 2011
(5) Μαργαρίτης, Γ. Οι λιγότερο γνωστές πτυχές της εμφύλιας πολεμικής αναμέτρησης 1946- 1949, τα «παρεπόμενα» του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, στο Ελευθεροτυπία, Ιστορικά, σελ. 73- 96, Αθήνα, 2009
(6) Βαβούρας Γ., Κούρτης Α., Παραοικονομία: Η έκταση του φαινομένου στην Ελλάδα και το εξωτερικό, Παπαζήσης, Αθήνα 1991.
(7) Calavita, K. (2003) “A reserve army of delinquents”. Punishment and Society. Vol. 5(4), October, Oxford pp. 399-413
(8) Λιναρδάτος Σ., Από τον εμφύλιο στη χούντα, Τόμος Β΄, 1952- 1955 (Η Τριετία του Συναγερμού), Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, Παπαζήσης, Αθήνα, 1978, σελ. 481- 482
(9) Λιναρδάτος Σ. Από τον εμφύλιο στη χούντα, Τόμος Ε΄, 1964- 1967, Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, Παπαζήσης, Αθήνα, 1986


Της Στέλλας Νιώτη.

πηγή : tvxs.gr

20 Mα'ί'ου 1941 : H Mάχη της Κρήτης




Σαν σήμερα, το 1941, ξεκίνησε η Μάχη της Κρήτης, μια από τις σημαντικότερες μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που έμεινε στην Ιστορία τόσο για την αντίσταση που συνάντησαν οι ναζιστικές δυνάμεις όσο και για τις απώλειες που υπέστησαν στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν την Κρήτη.



Στις 20 Μαΐου του 1941, αφού οι δυνάμεις του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού διατηρούσαν τον έλεγχο του υδατικού χώρου γύρω από την Κρήτη, οι Γερμανοί απογείωσαν πολυάριθμα αεροπλάνα, σε μια επιχείρηση με το συνθηματικό όνομα «Unternehmen Merkur» (Επιχείρηση Ερμής). Επρόκειτο να ρίξουν εκατοντάδες αλεξιπτωτιστές για να καταληφθούν θέσεις-κλειδιά του νησιού, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για μεταφορά προμηθειών και πολεμοφοδίων από αέρος προκειμένου να καταληφθεί ολόκληρη η Κρήτη.

Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων ήταν ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ, 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου με 1.190 αεροπλάνα στη διάθεσή του και 29.000 αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους. Οι Ιταλοί προσέφεραν 3.000 στρατιώτες στο σχέδιο. Όσοι Έλληνες, Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί βρισκόταν στο νησί ήταν υπό το γενικό πρόσταγμα του 52χρονου Νεοζηλανδού στρατηγού Μπέρναρντ Φράιμπεργκ, επίσης βετεράνος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ελλιπώς εξοπλισμένοι υπερασπιστές της Κρήτης ήταν περίπου 40.000 – μα στο πλευρό τους βρέθηκαν χιλιάδες ακόμα άμαχοι κάτοικοι του νησιού, κάτι που δεν είχαν προβλέψει οι επικεφαλής των ναζιστικών δυνάμεων.

Η πρώτη ρίψη αλεξιπτωτιστών είναι εύκολος στόχος για τους Έλληνες και τους Συμμάχους. Στις μάχες, οι οποίες εντάθηκαν από το απόγευμα με το δεύτερο κύμα αλεξιπτωτιστών, μπήκαν και οι άμαχοι. σε δύο μέτωπα: στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων. Η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση και ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ περνάνε το ίδιο βράδυ στην Αίγυπτο. Οι Γερμανοί επικέντρωσαν τις προσπάθειές τους στην κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε και το κατάφεραν ενώ απώθησαν τις συμμαχικές δυνάμεις νότια, καθιστώντας τον αγώνα τους μάταιο. Πολλές μονάδες των Δυνάμεων της Κοινοπολιτείας, ακολουθώντας την απόφαση του Λονδίνου με το τέλος του Μάη πέρασαν στην Αίγυπτο ενώ 5.500 άτομα που δεν κατορθώνουν να επιβιβαστούν, παραδίδονται, συλλαμβάνονται ή καταφεύγουν στα βουνά της Κρήτης. Η Μάχη της Κρήτης ολοκληρώθηκε την 1η του Ιούνη του 1941.

Ο απολογισμός της Μάχης ήταν απροσδόκητος για τη Γερμανία και είχε σημαντικό αντίκτυπο στο μέλλον του πολέμου, αφού αποφασίστηκε να μην πραγματοποιηθεί ξανά αεραποβατική επιχείρηση τέτοιου μεγέθους: 3.986 νεκρούς και αγνοούμενους, 2.594 τραυματίες, 370 αεροπλάνα οι απώλειες σύμφωνα με τα γερμανικά στοιχεία - σύμφωνα με τους Συμμάχους, όμως, οι γερμανικές απώλειες ξεπέρασαν τις 16.000. Στους Συμμάχους η Μάχη κόστισε 3.500 ζωές, 1.900 τραυματίες και 17.500 αιχμάλωτους.

Μετά την κατάληψη της Κρήτης στο Νομό Λασιθίου αποβιβάστηκε ένα Σύνταγμα Ιταλών και σε λίγες μέρες έφθασε η Μεραρχία της Σιένας που απλώθηκε σ' όλο το Νομό, καθώς και στα Δωδεκάνησα. Στην υπόλοιπη Κρήτη απλώθηκαν οι Γερμανοί.

                            


                      
 
                      

                      

                     

                     

                     


πηγή : tvxs.gr

H συμμορία της Αχαρνών και οι στενές σχέσεις της με τη Χρυσή Αυγή


             

Οι δύο συλληφθέντες των ρατσιστικών ταγμάτων εφόδου είναι οι "αθώοι κάτοικοι" που είχαν ξυλοφορτωθεί κατά την αντιφασιστική μοτοπορεία στις 30/9/2012.

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Ενημέρωση από Πάτρα 19/5


Standard
                                       sygkentrwsh
Σήμερα Κυριακή 19/5 με αφορμή την εκδήλωση της χρυσής αυγής στην Πάτρα, πάνω από 900 αντιφασίστες- αντιφασίστριες πραγματοποίησαν συγκέντρωση και πορεία στο κέντρο της πόλης. Στην πορεία συμμετείχαν με πανό , αναρχικοί, το ε.ε.κ, η ανταρσύα και η κ.ε.ε.ρ.φ.α..

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΣ : Γιατί καλέσαμε τη Ναόμι Κλάιν


Photo: nicolas haeringer/Flickr

   Επειδή τα εγχειρήματα των από τα κάτω κάνουν τον άλλο κόσμο, όχι εφικτό ούτε πάνω από τα κέρδη, αλλά υπαρκτό και πέρα από τα κέρδη. Επειδή δημιουργούν πληθώρα αμεσοδημοκρατικών δομών κοινωνικής ισότητας και αλληλεγγύης χωρίς ανάθεση. Επειδή παύουν να είναι αυτοαναφορικές και ευκαιριακές συλλογικότητες.

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Ομοσπονδία Ποντίων Ευρώπης: Ανεπιθύμητη η Χρυσή Αυγή στις εκδηλώσεις Μνήμης!


                                               8 
 
Ανεπιθύμητη είναι η Χρυσή Αυγή, σύμφωνα με ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ελλήνων Ποντίων στην Ευρώπη, στις εκδηλώσεις μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
Με θλίψη διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες στα ελληνικά ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι η νεοναζιστική οργάνωση «Χρυσή αυγή» στην Ελλάδα προετοιμάζει «εκδηλώσεις» μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
Εμείς ως απόδημοι Πόντιοι Έλληνες, απόγονοι προσφύγων και μεταναστών έχουμε να δηλώσουμε τα παρακάτω:
Αποτελεί ασέβεια, μέγιστη καταισχύνη και προσβολή προς τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου η διοργάνωση εκδηλώσεων αλλά και η παρουσία σε εκδηλώσεις Μνήμης των εκπροσώπων μιας ιδεολογίας που συνέλαβε, οργάνωσε και εκτέλεσε τις μεγαλύτερες γενοκτονίες που γνώρισε η ανθρωπότητα.
Οι υμνητές αυτών που αιματοκύλησαν τα χωριά και της πόλεις της Ελλάδας και αυτών που μετονόμασαν την οδό Αποστόλου Παύλου της Θεσσαλονίκης στο όνομα του Κεμάλ Ατατούρκ δεν έχουν θέση στις εκδηλώσεις μας.
Ο δρόμος της Δημοκρατίας, της Εθνικής Αξιοπρέπειας, της Αδελφοσύνης των Λαών, της Αλήθειας και του σεβασμού προς την Ιστορική Μνήμη δεν έχει τίποτα κοινό με τον ρατσισμό και τον εθνικιστικό εξτρεμισμό που εκπροσωπούν αυτοί οι κύριοι.
Αποτελούν μελανή κηλίδα για τις εκδηλώσεις μας και ως εκ τούτου μας είναι αδιανόητη μια συμπόρευση που εκτός των άλλων δυσχεραίνει την ανάδειξη του Ποντιακού ζητήματος και της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου στην Διεθνή Κοινότητα.
Καλούμε όλους τους Έλληνες, Πόντιους και μη, να λάβουν μαζικά μέρος στις εκατοντάδες εκδηλώσεις Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου που διοργανώνουν αυτήν την περίοδο τα εκατοντάδες Ποντιακά Σωματεία.
Με εκτίμηση
Ο Πρόεδρος
Ιωάννης Μπουρσανίδης
Ο Γεν. Γραμματέας
Ηλίας T. Μαυρίδης

www.osepe.de
info@osepe.de

Η Κατασκευή της Συναίνεσης: Ο Νόαμ Τσόμσκι και τα ΜΜΕ

        

 Σε ένα από τα πιο πολυβραβευμένα ντοκιμαντέρ στην ιστορία του είδους, με τίτλο «Η Κατασκευή της Συναίνεσης: ο Νόαμ Τσόμσκι και τα Μίντια», οι δημιουργοί ακολουθούν σε διαλέξεις ανά τον πλανήτη τον βραβευμένο με το βραβείο Κιότο (ιαπωνικό βραβείο ισότιμο του Νόμπελ για τις κοινωνικές επιστήμες) καθηγητή Γλωσσολογίας και μαχητικό κριτικό της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ για μισό αιώνα, Νόαμ Τσόμσκι.

Φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής στη Καλαμάτα. Θα παραστεί και η Κου Κλουξ Κλαν;

tvxs.gr/node/128922
             

  Είθισται τα πολιτικά κόμματα να κάνουν τα ετήσια Φεστιβάλ τους στην Αθήνα, προσδοκώντας σε μεγάλη προσέλευση κόσμου και κατά συνέπεια και σε μεγαλύτερη οικονομική ενίσχυση. Είναι έτσι περίεργο γιατί η ελληνική νεοναζιστική οργάνωση επέλεξε την πόλη της Καλαμάτας για την διοργάνωση του Φεστιβάλ της, 3 και 4 Αυγούστου, γιορτάζοντας τα 77 χρόνια από την εγκαθίδρυση του δικτατορικού καθεστώτος του Μεταξά .

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Προς ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής


Προς ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής
Αγαπητέ μου, εφόσον έχεις ψηφίσει Χρυσή Αυγή, δεν ξέρω πώς ακριβώς να σε προσαγορεύσω. Ας μείνουμε στο «κύριε» που, υποθέτω, μας καλύπτει και τους δύο.

Η Γενοκτονία των Ποντίων


                                  

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό.

Το Νόημα του Αναρχισμού: Συζητώντας τη βιβλιογραφία

                        


Θέλουμε να μελετήσουμε τις ιδέες και την ιστορία της ευρύτερης αναρχικής παράδοσης από την εποχή της ανάδυσης της. Πρόκειται για μια παράδοση με πλούτο ιδεών και με τεράστιο αντίκτυπο στην ιστορία των εργατικών κι αγροτικών κινημάτων, καθώς και στην Αριστερά γενικότερα.

''A Las Bariccadas''

               

Το ''A Las Bariccadas'' (=Στα Οδοφράγματα), είναι το πιο δημοφιλές τραγούδι των Αναρχικών που πολέμησαν στον Ισπανικό Εμφύλιο, από το 1936 ως το 1939. Η μουσική σύνθεση χρονολογείται ανάμεσα στο 1879 - 1883, με το όνομα Warszawianka 1905.
Τους στίχους έγραψε ο Valeriano Orobón Fernández, το 1936, αναφερόμενος στην CNT (Confederación Nacional del Trabajo), που εκείνη τη περίοδο αποτελούσε το μεγαλύτερο εργατικό σωματείο, τη μεγαλύτερη οργάνωση Αναρχικών, αλλά και το μέγιστο αντίπαλο δέος, έναντι στο στρατιωτικό καθεστώς του δικτάτορα Φράνκο.

Κορνήλιος Καστοριάδης – Δημοκρατία δίχως συμμετοχή πολιτών

                                    
   
Kern: Όταν τίθεται το ερώτημα της Δημοκρατίας σήμερα, αναφέρεται πάντα στην αντιπροσωπευτική, είτε πρόκειται να την εγκωμιάσουμε είτε να την επικρίνουμε. Δεν έχουμε προχωρήσει περισσότερο. Μπορούμε να προωθήσουμε μαζί σας την ερώτηση πιο πέρα, π.χ. προς τη μορφή της συμμετοχικής Δημοκρατίας;

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Ανάστροφη πορεία: Η σιωπηρή επανάσταση



     

  Σε λίγο καιρό όποιος κατέχει αυτόν τον σπόρο της ολόγλυκιας ντομάτας Βόρειας Χίου, θα συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης ενάντια στη δημόσια υγεία. Αυτoύς τους νόμους θεσπίζουν οι πολυεθνικές μέσω των κυβερνήσεων. Με το πρόσχημα της δημόσιας υγείας ποινικοποιούν κάθε σπόρο που έθρεψε για χιλιάδες χρόνια την ανθρωπότητα και της αφαιρούν το δικαίωμα της κοινοκτημοσύνης των σπόρων. Νομίζουν ότι θα υποτάξουν τη φύση και ότι θα ταϊζουν τους ανθρώπους με ό,τι βγάζει το εργαστήριο της ανήθικης κερδοσκοπικής τους μανίας.

Εκτροπή του ποταμού Αχελώου.. βιβλικές παραδοχές ολοκλήρωσης των έργων.


 Από σύνθετες πηγές, πληρωμένων δημοσιογράφων και υπαλλήλων,  πληροφορούμαστε ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να μας θέσουν,  ότι το ολοκληρωτικό καθεστώς προχωρά άμεσα στην ολοκλήρωση των έργων εκτροπής  του Αχελώου ...

Η γραφειοκρατία κατέστειλε τη βάση, η βάση να τσακίσει τη γραφειοκρατία


Ο κρατικός συνδικαλισμός, σε μια από τις τελευταίες παραστάσεις του πριν μας αφήσει το κουφάρι του έζησε σήμερα μεγάλες στιγμές. Στιγμές που ωστόσο είναι μαύρες, κατάμαυρες για τους εκπαιδευτικούς και τον κόσμο της Εργασίας συνολικά.

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Αντιφασιστικό Τουρνουά Μπάσκετ



Φωτογραφία από το Αντιφασιστικό Τουρνουά Μπάσκετ,που οργανώθηκε από συλλογικότητες της Κορίνθου και το Α.Μ.Γ. ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα.

Προσοχή : το δάσος φυλάσσεται από σκύλους ...

pezoporia 12 









  





     
   Στο video από τη χθεσινή "συνάντηση" των κατοίκων με τα ΜΑΤ πάνω στο βουνό φαίνεται ότι τα ΜΑΤ έχουν αποκλείσει τον κεντρικό δασικό δρόμο του Κακάβου, δύο ηλικιωμένοι πλησιάζουν τους αστυνομικούς και συνομιλούν μαζί τους για λίγα λεπτά και ξαφνικά αρχίζει η ρίψη δακρυγόνων.

Νερό σε τιμή ευκαιρίας

            

Στις 28 Ιουλίου 2010 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε ότι η πρόσβαση στο νερό είναι «θεμελιώδες δικαίωμα, απαραίτητο για την πλήρη άσκηση του δικαιώματος στη ζωή και όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων».

Θέλω να είμαι περήφανος... Μάρκος Βαμβακάρης

        

"Tράβηξε η καρδιά μου να γράψω την ιστορία μου. Θέλω να την ιδώ γραμμένη και να τη διαβάσω απ’ την αρχή ώς το τέλος σα να ήταν κάποιου άλλου. Πιστεύω πως έτσι θα ξεθυμάνει το φούσκωμα της καρδιάς που μου σταλάξανε τόσα πολλά και διάφορα, τέτοια που ο καθένας δεν θα ήθελε να τα ’χει στη δική του την ιστορία. Έχω σκοπό να δημοσιέψω κιόλας την ιστορία μου."

H χριστιανή που μου κάνει το γραμματικό λέει πως οι πρώτοι χριστιανοί ξεμολογιόντουσαν δυνατά, μπρος σε όλο τον κόσμο, κι όλος ο λαός τούς συγχωρούσε και ξαλάφρωναν για καλά. Όμως τώρα ο κόσμος είναι χαλασμένος και ξέρω πως σήμερα θα βρεθούνε πολλοί που θα σκεφτούνε πως έπρεπε να ντραπώ να ομολογήσω πολλά πράγματα. Eγώ θα πάρω το θάρρος τούς τέτοιους να μην τους λογαριάσω.


O άνθρωπος, για να λέγεται αληθινός άνθρωπος, πρέπει να μπορεί νά ’ρθει και στη θέση του άλλου, του ομοίου του. Γιατί απ’ όσα θα σας πω και τα παθήματα και τα φταιξίματα ίδια είναι. Kαι τα φταιξίματα είναι κι αυτά παθήματα.

Δεν εγεννήθηκα κακός ούτε σκέφτηκα ποτές μου να φχαριστηθώ άμα λυπηθεί ο άλλος. Δεν εγεννήθηκα κακός, ούτε για να ζήσω τη ζωή μου όπως την έζησα. Kαι γι’ αυτό παίρνω το θάρρος να εκθέσω τα αμαρτήματά μου στον κόσμο.

Σε έναν κόσμο που εγώ πρώτος του τραγούδησα τις χαρές και τις λύπες του, τα πλούτη και τη φτώχεια του, την ορφάνια του και την ξενιτιά του.

Aυτός ο κόσμος θέλω να γίνει ο εξομολόγος μου και πιστεύω ότι όλοι αυτοί για τους οποίους έχω γράψει και γράφω μα και θα γράφω εκατοντάδες τραγούδια, θα με συγχωρέσουν, μια και αυτός είναι ο σκοπός της περιγραφής και εξιστορήσεως της ζωής μου, δηλαδή η συγγνώμη και η συγχώρεση.

Γι’ αυτό όσοι θα διαβάσετε την ιστορία μου, φίλοι ή ξένοι, γνωστοί ή άγνωστοι, και μάλιστα οι γνωστοί μου, να ’ρθείτε και να μου σφίξτε το χέρι και να μου πείτε ένα ανοιχτόκαρδο γεια σου. Nα μου πείτε πως όλα περάσανε, ότι όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Nα μου πείτε πως αν ζούσατε την ίδια ζωή με μένα, τα ίδια θα παθαίνατε και τα ίδια θα κάνατε.

Tώρα όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν, και την παλιά μου ζωή τη θυμάμαι σαν ένα κακό όνειρο που όταν θα το ιδείς τινάζεσαι από το κρεβάτι σου. Έτσι περίπου τινάζομαι όταν αναπολώ την περασμένη μου ζωή και θυμηθώ τις κακές στιγμές της. Tώρα πια η ζωή μου είναι στρωμένη.

Zω ήσυχος, οικογενειάρχης, με καλή και αγαπημένη γυναίκα και τα τρία μου αγόρια. O θεός να μας τα χαρίζει. Tα παιδιά μου τα λατρεύω κυριολεκτικά και τα σπουδάζω και τα τρία για να ζήσουν μεθαύριο άνθρωποι ηθικοί και χρήσιμοι στην κοινωνία, για να τα βλέπω και να τα καμαρώνω και να χαίρομαι.


Θέλω να είμαι περήφανος για τα παιδιά μου, έστω και αν εγώ δεν μπόρεσα να κάνω τους γονείς μου περήφανους για μένα. Aφού λοιπόν δεν μπόρεσα να κάνω τους γονείς μου να υπερηφανεύονται για μένα, ας κάνω το καθήκον μου σαν πατέρας.

Μάρκος Βαμβακάρης (1905-1972)

(Απόσπασμα από το βιβλίο Mάρκος Bαμβακάρης, Aυτοβιογραφία, εκδ. Παπαζήση, 1978. Δημοσίευση του κειμένου έχει γίνει στο Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού και αναδημοσίευση στο: http://k-m-autobiographies.blogspot.com)

O Μάρκος Βαμβακάρης γεννήθηκε σαν σήμερα στις 10 Μαΐου του 1905 στον συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας της Σύρου.


Όσοι έχουνε πολλά λεφτά

Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος
Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος
Πρώτη εκτέλεση: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος

Όσοι έχουνε πολλά λεφτά
να 'ξερα τι τακάρουν
άραγε σαν πεθάνουνε, βρ' αμάν-αμάν,
μαζί τους θα τα πάρουν

Εγώ ψιλή στην τσέπη μου
ποτές δεν αποτάζω
κι όλα τα ντέρτια μου περνούν, βρ' αμάν-αμάν,
μόνο σαν μαστουριάζω

Αφού στον άλλονε ντουνιά
λεφτά δε θα περνάνε
τα 'χουν και τα θυμιάζουνε, βρ' αμάν-αμάν,
δεν ξέρουν να τα φάνε

(τα 'χουν και τα θυμιάζουνε, βρ' αμάν-αμάν,
δε θα 'χουν να τα φάνε)

Κερδοσκοπική Εταιρεία Χρυσή Αυγή



 Με ανακοίνωσή του το παράρτημα Νέας Υόρκης της Χρυσής Αυγής προτρέπει τους Έλληνες και μη Έλληνες οπαδούς της ναζιστικής αυτής οργάνωσης να στείλουν τρόφιμα, φάρμακα και παιχνίδια στα κατά τόπους γραφεία της , προκειμένου αυτά να μοιραστούν στον ελληνικό λαό. Μάλιστα διευκρινίζει ότι η αξία των εν λόγω προσφορών θα πρέπει να είναι της τάξης των 20 δολαρίων για άνεργους και φοιτητές και των 25 για τους υπόλοιπους.

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

68 χρόνια από τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη



                                        

Ό,τι και να κάνουν, όσες «μέρες της ενωμένης Ευρώπης» κι αν θεσπίσουν, η ιστορική μνήμη δεν διαγράφεται.

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Όσα η Γερμανία οφείλει ακόμα και σήμερα στη χώρα μου

        

  Τον προσεχή Σεπτέμβριο κλείνω τα 91. Αρχίζω να γράφω αυτό το κείμενο 72 χρόνια ακριβώς από τη μέρα που είδα τους Γερμανούς, πάνοπλους, με μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, να μπαίνουν στην Αθήνα.

Μάης 1934: Η εξέγερση της Καλαμάτας

                                        ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

                               
-Τι θα μπορούσε να μας πει μια προβλήτα λιμανιού και ένας παλιός αλευρόμυλος;

Κυριακή 5 Μαΐου 2013

Συσσίτια: Από τον Αλ Καπόνε & την ΚΚΚ στον Χίτλερ και τη ΧΑ


           

    «Αρχηγέ, εκφράζομεν δι’ υμών τας θερμάς και απείρους ευχαριστίας μας προς τον αξιότιμον κ. Νικόλαον Χερτούραν δια το πατρικόν αυτού ενδιαφέρον δια τα μαχητικά στελέχη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος όπερ εξεδηλώθη δια της χορηγήσεως διαφόρων τροφίμων εις αυτά, και εις τα μεν εύπορα μέλη του Κόμματος επί τη καταβολή της αγοραστικής αυτών αξίας, εις δε τα άπορα εντελώς δωρεάν.