VIDEO Ντοκουμέντο από τον Φίνο.”12 Οκτωβρίου 1944: Απελευθέρωση της Αθήνας”

VIDEO Ντοκουμέντο από τον Φίνο.”12 Οκτωβρίου 1944: Απελευθέρωση της Αθήνας” και η διήγηση της αγωνίστριας Διδώς Σωτηρίου

Στις 12 Οκτωβρίου 1944, απελευθερώνεται η Αθήνα από τους Γερμανούς. 

Αναρτούμε στο LEFTeria-news ένα σπάνιο ντοκουμέντο από τον Οκτώβρη του ΄44.

Κινηματογραφημένα επίκαιρα του 1944, παραγωγή της Φίνος Φιλμ που έχουν θέμα την απελευθέρωση της Αθήνας από το Γερμανικό στρατό. Δεν προβλήθηκαν ποτέ στην Ελλάδα.

Η ταινία επικαίρων του Φιλοποίμενος Φίνου έχει ιδιαίτερη αξία καθώς ξεκίνησε να γυρίζεται πρίν ακόμη αποχωρήσουν οι Γερμανοί από την Αθήνα.. Έτσι καταγράφει την μαζική λαική αντίσταση στην καισαριανή αλλά και το κάψιμο της συνοικίας από τους Γερμανούς και τα Τάγματα Ασφαλείας, μια μέρα πριν απελευθερωθεί η Αθήνα.

Την επιδρομή κατακτητών και ταγματασφαλητών, ακολούθησε μαζικός απαγχονισμός Ελλήνων πατριωτών, με τον πατέρα του Φίνου ανάμεσά τους.

Τα επίκαιρα ανακαλύφθηκαν από τον Ροβήρο Μανθούλη σε κινηματογραφικά αρχεία στις ΗΠΑ και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στην αρχική τους μορφή ενσωματωμένα στο ντοκιμαντέρ του "Βίοι παράλληλοι του Εμφυλίου"

Το απόσπασμα έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο με την άδεια του Ροβήρου Μανθούλη.

Επίσης δημοσιεύουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα για την ημέρα της απελευθέρωσης, από την Εντολή (1976), της Διδώς Σωτηρίου. Πως έζησε εκείνη την ιστορική μέρα, μια ημέρα μεγάλων προσδοκιών που σύντομα διαψεύστηκαν,  η μεγάλη μας αγωνίστρια συγγραφέας

 Αν και όπως πολύ έυστοχα το έχει θέσει η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη,  «είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση της».

 Το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, μια ημέρα πρίν την Απελευθέρωση.

Ύστερα ήρθε η απελευθέρωση. Τη θυμάμαι εκείνη την ανεπανάληπτη μέρα που οι Γερμανοί φεύγανε απ ΄την Αθήνα. Ο λαός ξεχυνόταν στους δρόμους με λάβαρα και σημαίες, τραγουδούσε και χόρευε. 

Στον Πειραιά οι ΕΛΑΣίτες μάχονταν να σώσουν το εργοστάσιο του Ηλεκτρισμού. Κι εγώ στο τυπογραφείο του παράνομου αντιστασιακού Τύπου, στη Νέα Ελβετία, έγραφα όρθια πάνω στο μάρμαροντο πρώτο κύριο άρθρο της απελευθέρωσης. Δεν έγραφα, παραληρούσα, χαιρετίζοντας την ανάσταση.

 Κι αμέσως μετά στο γκαζοζέν της συγκοινωνίας και στην Αθήνα. Στα Παλαιά Ανάκτορα περίμενε ο υπουργόε τους δημοσιογράφους. Κι ο υπουργός αυτός ήταν ο Ζέβγος Η καρδιά χοροπηδούσε. Δικός μας υπουργός! Πραγματικότητα ήταν ή όνειρο;

Πέρασα την πόρτα που άλλοτε δρασκελούσαμε κυνηγημένοι για να επιδώσουμε υπομνήματα και διαμαρτυρίες. Ένιωθα σαν τον δρομέα που τρέχει να φωνάξει το “Νενικήκαμεν”. Ξαφνικά μου κόπηκε η φόρα. Οι Γερμανοί φεύγανε, κι αυτό ήταν κάτι υπέροχο. Οι Άγγλοι όμως; Οι Αμερικάνοι; Τα τάγματα, οι Ράλληδες, οι βασιλιάδες, οι στρατηγοί τους;

Θα μας αφήσουν να φτιάξουμε τον καινούργιο κόσμο που είχαμε ονειρευτεί; Σαν πολύ όμορφα ήταν όλα τούτα να τα πιστέψει κανείς γι΄αληθινά. Λίγα λεπτά αργότερα άκουγα δικούς μας να συστήνουν στον διευθυντή της Αστυνομίας Έβερτ, ένα κρυφό μας στέλεχος, με κοινωνική προβολή και ν΄ αποκαλύπτουν και για μένα πως δούλευα στον παράνομο Τύπο. Είπα μέσα μου: “Ή πολύ αφελείς είμαστε ή στα σίγουρα τέλειωσαν τα ψέμματα, κρατούμε πια γερά την εξουσία”..

Λίγες μέρες αργότερα πατούσε το έδαφος μας η μοιραία κυβέρνηση της εθνικής συμφοράς. “Πιστεύομεν και εις την Λαοκρατίαν”. “θα τιμωρήσομεν τους δοσιλόγους”. “Νέος κόσμος θα υψωθεί από τα ερείπια”. Αχ, λαέ προδομένε!

Διδώ Σωτηρίου, Εντολή, Εκδόσεις Κέδρος, 1976