Πόλεμος ενάντια στο φόβο

“Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντα αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι η αποστολής μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού. Ένα λόγος που ο φασισμός έχει μια ευκαιρία είναι γιατί, στο όνομα της προόδου, αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του σαν ιστορικό μέτρο. Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί.”
                              Βάλτερ Μπένγιαμιν, Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας.

Η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής έκανε πολλούς να πέσουν απ’τα σύννεφα. Ωστόσο, οι 425.000 ψήφοι που συγκέντρωσε το εν λόγω κόμμα, κατέρριψαν με κατηγορηματικό τρόπο ένα από τα βασικά κλισέ που η ελληνική κοινωνία(με προεξέχουσα την αριστερά της) είχε κατασκευάσει και συντηρήσει με επιμέλεια τα τελευταία χρόνια 20 χρόνια. πως, δηλαδή, “οι έλληνες δεν είναι ρατσιστές” και πως όσοι από αυτούς είναι, “το έπαθαν” επειδή είναι “παραπλανημένοι”. Φυσικά δεν εννοούμε πως ρατσιστές είναι μόνο όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Ωστόσο, οι αντιδράσεις που προηγήθηκαν  του εκλογικού αποτελέσματος αλλά και όσες ακολούθησαν αυτού, έχουν σημασία. ήδη από τον πρώτο γύρο, η πεισματική υπεράσπιση της θέσης πως “ο κόσμος δεν ξέρει τι είναι η Χρυσή Αυγή και άμα την ξεμπροστιάσουμε ως ναζιστική, θα της γυρίσει την πλάτη” πήρε και έδωσε. Χωρίς υπερβολή θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως το τελευταίο τρίμηνο, η άποψη αυτή τοποθετήθηκε ισότιμα, δίπλα σε όλους τους “ακλόνητους” αφορισμούς του εγχώριου ξερολισμού (αγκαζαρισμένη με την τεράστια -όσο και ύποπτη- προβολή που έτυχαν οι ναζί και η ακροδεξιά αυτοδικία από τα μμε). Υπήρξε το σημείο αναφορά του εθνικού δημόσιου λόγου όχι μόνο για την αριστερά αλλά ακόμα και για κομμάτια της ακροδεξιάς (βλέπε ΛΑΟΣ), η αμηχανία και ο ατσούμπαλος οπορτουνισμός της οποίας, την ανάγκασε να στραφεί στην υιοθέτηση του ξενερωμένου “αντιφασισμού” (πρώτος διδάξας του οποίου είναι φυσικά η ίδια η αριστερά). Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Καταρχήν ο αντιφασισμός δεν είναι ιδεολογία. Ιδεολογία σημαίνει ψευδής συνείδηση και ο αντιφασισμός που πιστεύει πως μπορεί να είναι αποτελεσματικός υπάρχοντας απλά σαν υπενθύμιση της βίας, του παρελθόντος και κλείνοντας τα μάτια στην ιστορική κίνηση, δεν μπορεί παρά να ξεπέσει στο επίπεδο της φιλολογίας. κατά αυτό το τρόπο ο αντιφασισμός σαν ιδεολογία του εθνικού κορμού έχει συγκροτηθεί στην ελλάδα γύρω από ένα πλήθος αφόρητων κοινοτοπιών. Πως, δηλαδή ο φασισμός και ο ναζισμός πρέπει να γίνονται αντιληπτοί ως αναβίωση των αντίστοιχων πολιτικών ρευμάτων που “αιματοκύλισαν τον πλανήτη το ’40″. Πως για αυτό ακριβώς το λόγο, ο φασισμός δεν μπορεί να πάρει άλλες μορφές, να απορρίψει στοιχεία του παρελθόντος και να εκσυγχρονίσει τα περιεχόμενα του. Πως ο φασισμός δεν αποτελεί την καπιταλιστική διέξοδο από την κρίση αλλά υπήρξε μια στιγμή εξαίρεσης, η οποία δεν μπορεί να επαναληφθεί. Πως ο φασισμός δεν είναι οι οργανωμένες από το κράτος δυνάμεις της αντεπανάστασης ενάντια στην εργατική τάξη, αλλά το αποτέλεσμα της μεγαλομανίας και της παράνοιας μιας χούφτας διεστραμμένων πολιτικών που στρέφονται γενικά κατά της δημοκρατίας. Πως οι έλληνες δεν θα συγχωρήσουν ποτέ τους ναζί γιατί καταλάβανε την πατρίδα τους, καίγανε τα χωριά τους και αφήνανε τον κόσμο να πεθάνει από την πείνα.
Βέβαια τα πράγματα δεν είναι έτσι. Υπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία μια σταθερά, ένας μεθοδολογικός τρόπος αντίληψης του κόσμου, που (είτε το παραδέχονται είτε όχι) ακολουθούν και οι πολέμιοι τους: ο ιστορικός υλισμός. Ο ιστορικός υλισμός υποστηρίζει πως δεν είναι η “συνείδηση” των ανθρώπων που καθορίζει τις συνθήκες της ύπαρξης τους αλλά οι συνθήκες της ύπαρξης που καθορίζουν τη συνείδηση. Ωστόσο στην ελλάδα του 2012 σημειώθηκε το εξής ιδεολογικό “παράδοξο”. Η εγχώρια αριστερά που υποτίθεται πως υπερασπίζεται τον ιστορικό υλισμό λειτούργησε έξω από τα μεθοδολογικά του δεδομένα. Θεώρησε, για παράδειγμα, πως οι υπό προλεταριοποίηση μικρό/μεσοαστοί που τα τελευταία 30 χρόνια τρωγοπίνανε χάρη (και) στην τσάμπα εργασία των μεταναστών, θα γυρίσουν την πλάτη στην Χρυσή Αυγή αν τεθεί υπόψιν τους πως η συγκεκριμένη οργάνωση αποτελεί τον ιδεολογικό συνεχιστή του Χίτλερ. Τη ίδια στιγμή, η Χρυσή Αυγή και το κομμάτι του βαθέος κράτους που την υποστηρίζει, ακολούθησαν την μεθοδολογία του ιστορικού υλισμού: διαβάζοντας σωστά τη σύγχρονη κοινωνική κίνηση επένδυσαν στις επιθυμίες των μικρο/μεσοαστών και συσπείρωσαν μισό εκατομμύριο έλληνες ρατσιστές. παράξενα πράγματα θα πει κανείς. Όχι και τόσο όμως.
Ο αντιφασισμός είναι υπόθεση της εργατικής τάξης που έχει συνείδηση του εαυτού της. Ο αντιφασισμός δεν γίνεται με επικλήσεις και ξεμπροστιάσματα. Η αποδοχή του αταξικού ιδεολογικού αντιφασισμού, του αντιφασισμού που αγνοεί επιδεικτικά και από πρόθεση την εργαλειακότητα του αντιμεταναστευτικού ρατσισμού για τον σύγχρονο καπιταλισμό, που θεωρεί ότι μπορεί να μιλά για “πρόβλημα εγκληματικότητας” χωρίς αυτό να αποτελεί παράλληλα έκκληση για αστυνομική μεσολάβηση, του αντιφασισμού που δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως την αιχμή της ταξικής οργάνωσης αλλά ως ένα ένα κράμα ανθρωπισμού, πολιτικής σπέκουλας και αποτροπιασμού για τις “θηριωδίες του παρελθόντος” θα καταλήγει να αναπαράγει τα ίδια κλισέ με τους ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ και της κεντροδεξιάς πτέρυγας της νέας δημοκρατίας.
Την ίδια στιγμή ελάχιστοι είναι αυτοί που δείχνουν να προβληματίζονται από την ταύτιση της ρητορικής και των τακτικών τους με το κρατικό “αντιναζί”, ακόμα και μετά την διατήρηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής στον δεύτερο εκλογικό γύρο. Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς. Αν υπάρχουν πολιτικοί χώροι που δέχονται να συμβιώνουν μα τους φασίστες στο “αγανακτισμένο” σύνταγμα, που θεωρούν ότι η ρατσιστική κοινωνία είναι παραπλανημένη, που αδυνατούν να αναγνωρίσουν οποιαδήποτε αλλαγή στην πολιτική σύνθεση  της εγχώριας εργατικής τάξης από το ’40 και μετά, που βλέπουν “λαϊκές αντιστάσεις” εκεί που θα έπρεπε να βλέπουν απεγνωσμένα συντεχνιακά γραπώματα, τότε είναι λογικό και να πιστεύουν πως η σβάστικα και η σύνδεση της με τη Χρυσή Αυγή είναι ικανή να σοκάρει και να αλλάξει τα μυαλά του κάθε τελειωμένου πογκρομάκια.
Υ.Γ  Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν ήταν γερμανός φιλόσοφος, μαρξιστής και ιστορικός υλιστής. Έζησε στην εποχή του original φασισμού και των πρώτων χρόνων του Β’ Π.Π, έχοντας την διαύγεια να τον αντιληφθεί ως αυτό που πραγματικά ήταν: η βίαιη διέξοδος του κεφαλαίου από την κρίση. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν ήταν επίσης Εβραίος. Η διπλή αυτή ιδιότητα του, τον οδήγησε να εγκαταλείψει τη Γερμανία λίγο μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ. Η φήμες λένε πως αυτοκτόνησε το Σεπτέμβρη του 1940 κάπου στα Πυρηναία για να μην πέσει στα χέρια των ναζί. Οι “Θέσεις για την φιλοσοφία της ιστορίας” κυκλοφόρησαν δύο χρόνια αργότερα.

 περιοδικό

 πηγή : αναδημοσίευση από το τεύχος  Νο32 Ιουλίου 2012 του περιοδικού antifa