Δημοκρατική χούντα ή χουντική δημοκρατία;

                           

  Παρά την απέχθεια που νιώθουμε σαν συντελεστές του blog για το σημερινό φάντασμα της δημοκρατίας, αρκετές φορές έχουμε εκφράσει την αμέριστη συμπαράσταση ή την ειλικρινή συμπάθεια μας στα λειτουργικά αδιέξοδα που εμφανίζει αυτό το πολίτευμα και τη δύσκολη θέση που βρίσκονται, κατά καιρούς, οι πολιτικοί εκφραστές του.
  Μετά την κίνηση των μπάτσων να δώσουν στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες των ατόμων, που κατηγορούνται για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, η δημοκρατία βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Στις αμέσως επόμενες μέρες, η δημοκρατία αναγκάστηκε να ισορροπήσει πάνω σε 2 βάρκες. Απο τη μία, η αστυνομία έχει πολιτικές εντολές από την ακροδεξιά κυβέρνηση της ντόπιας τρόικας να τσακίσει όποιον αντιστέκεται και δεν πρόκειται να δεχτεί αδιαμαρτύρητα, σαν καλός έλληνας ραγιάς, τη συστηματική υποβάθμιση της ζωής του. Επιπλέον, είναι προφανές ότι η αστυνομία έχει υπερβολικές εξουσίες, λειτουργεί άλλοτε σαν κράτος και άλλοτε σαν παρακράτος, διακατέχεται από ναζιστικά στοιχεία, απολαμβάνει μία πρωτοφανή ατιμωρησία από τη δικαιοσύνη και δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα. Για αυτό και πολλές εφημερίδες από το εξωτερικό έχουν ασχοληθεί με την ελληνική αστυνομία και έχουν γράψει τα αυτονόητα.

Από την άλλη μεριά, το φάντασμα της δημοκρατίας αναγκάζεται να προστατέψει την βιτρίνα του. Για λίγο καιρό ακόμα (η αστυνομική δικτατορία δεν θα αργήσει να έρθει αν συνεχίσουμε έτσι), η δημοκρατία πρέπει να φροντίζει την βιτρίνα της και να μην πανηγυρίζει επίσημα όταν βασανίζει ή όταν κρατάει στα χέρια της ομήρους από το αντίπαλο στρατόπεδο. Δεν μπορεί να εκδηλώσει την χαρά της, ούτε την ικανοποίηση της μετά από τέτοια γεγονότα και αυτό ενοχλεί. Άτομα σαν τον Σαμαρά, τον Δένδια και τον Βορίδη, θα προτιμούσαν να μπορούν να εκφράσουν δημόσια και άνετα την επιδοκιμασία τους σε βασανιστήρια, τραμπουκισμούς, απειλές και ξερονήσια, αλλά είναι στη δυσάρεστη θέση που βρίσκεται ο καθένας από εμάς όταν αναγκάζεται να προσποιείται κάποιον ή κάτι που δεν είναι.

Συγκρίνοντας την εποχή της δικτατορίας με την εποχή της σημερινής δημοκρατίας θα καταλάβουμε το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της βιτρίνας. Λίγες μέρες πριν, έκανε το γύρο του κόσμου μία φωτογραφία που έδειχνε συγκεντρωμένο κόσμο στην Αθήνα να παρακαλάει για μία σακούλα με πορτοκάλια. Αμέσως, οι δημοσιογράφοι των κυρίαρχων ΜΜΕ έσπευσαν να καταδικάσουν τέτοιες φωτογραφίες γιατί παρουσιάζουν μία προσβλητική εικόνα για τη χώρα, με άτομα που δεν έχουν να φάνει κτλ. Συμπέρασμα; Δεν τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχουν άτομα που δεν έχουν να φάνε, δεν τους νοιάζουν οι αυτοκτονίες, δεν τους καίγεται καρφί για την εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να προσέξουν τη βιτρίνα τους. Χρειάζεται μία καθαρή βιτρίνα, ακόμα και τώρα που η χώρα είναι μέσα στα σκατά. Η βιτρίνα είναι το παν και όχι η ουσία, αφού η ουσία μπορεί να παρουσιαστεί όπως θέλουν.

Η στρατιωτική δικτατορία κράτησε 7 ολόκληρα χρόνια, αφού ελάχιστοι ήταν αυτοί που έκαναν πραγματική αντίσταση. Οι περισσότεροι λουφάξανε στις φωλιές τους, αυτοεξοριστήκαν ή πήγαν 2-3 φορές στο Πολυτεχνείο με το σκεπτικό του Σπύρου απο τους "Απαράδεκτους". Στο τελείωμα της, σε μία απελπισμένη προσπάθεια να παραμείνει για λίγο ακόμα στην εξουσία, η χούντα ήθελε να δείξει ένα πιο "δημοκρατικο" πρόσωπο. Δεν τα κατάφερε. Η δημοκρατική χούντα δεν μπορεσε να ανταπεξέλθει σε αυτό το μοντέλο. Αντιθέτως, η χουντική δημοκρατία που βιώνουμε τα τελευταία 3 χρόνια τα καταφέρνει πολύ καλύτερα.


http://imf-fuck-off.blogspot.gr/2013/02/blog-post_11.html#more