Δηλώνω άνομος. Το ίδιο και η παρούσα ιστοσελίδα είναι ένας χώρος Ⓐνομίας.
Δεν αντέχω άλλο το ότι συμβαίνει. Καθημερινά τρώμε ήττες. Εσύ, εγώ, ο δίπλα μας.
Οι καθημερινοί άνθρωποι που ξυπνάμε στη μαύρη νύχτα να πάμε στη δουλειά που δουλεύουμε για ότι γουστάρουν τα αφεντικά και για τα όσα επιθυμούν οι τραπεζίτες και οι κυβερνήσεις που στην ουσία είναι επίσης υπάλληλοι των αφεντικών που είμαστε άνεργοι που είμαστε με τον φόβο κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Μας διοικούν συντεχνίες.
Μα πόσο δύσκολο είναι πια να αντιληφθούμε κάτι που έχει καταλάβει και ο τελευταίος τρόφιμος σε Παπάφειο και Δαφνί; (εμείς είμαστε οι προβληματικοί και όχι οι εκεί άνθρωποι. Εμάς προσβάλω και υποτιμώ με αυτό. Εμένα, εσένα, εμάς)...
Άνθρωποι χωρίς όραμα, χωρίς λόγο ύπαρξης. Άνθρωποι που αν τους γνώριζες από κοντά δεν θα τους έβαζες ποτέ στο σπίτι σου, δεν θα τους εμπιστευόσουν μια θέση εργασίας.
Έχοντας στην υπηρεσία τους ενστόλους, με την λογική του εκπαιδευμένου σκύλου. Ανθρώπους και καταστάσεις που ζουν από εσένα, εμένα, εμάς. Που δεν έχουν καμία ουσιαστική δύναμη. Έχουν αυτά επειδή εσύ, εγώ, εμείς τους το επιτρέπουμε. Δεν έχουν ιδεολογία, δεν έχουν βάσεις στο σύστημα τους. Είναι σάπιο και σαθρό ως τα μύχια της ύπαρξης του.
. Μιλήσαμε περί δημοσιογραφίας, περί ελεύθερης έκφρασης, δικαίωμα στην πληροφόρηση και στην αλήθεια. Συν τ' άλλα αναφέραμε χωρίς να επεκταθούμε και το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Δεν το κάναμε χθες, μα θα γίνει σήμερα, επειδή ζούμε σε όχι ελεύθερο περιβάλλον. Είναι εχθρικό, για εσένα, εμένα, εμάς.
Τι είναι τελικά η είδηση; Τι είναι η πληροφορία; Έχει αφεντικά και νταβατζήδες η ενημέρωση; Είναι δυνατό η ενημέρωση να υπόκειται υπό τον έλεγχο ενός κυβερνητικού οργάνου;
Είναι δυνατό τα μέσα να συντηρούνται με τραπεζικό χρήμα, το οποίο όμως πληρώνουμε εσύ, εγώ, εμείς, έχοντας πλέον χάσει κάθε αξιοπρέπεια και κάθε δικαίωμα στο όνειρο; Ότι απάντηση και αν δώσετε είναι λάθος. Είδηση είναι αυτή που αποφασίζει το σύστημα. Πραγματικότητα είναι αυτή που σου λέει και υποδεικνύει το σύστημα. Αν βλέπεις κάτι διαφορετικό, αν δεν συμφωνείς, είσαι εκτός νόμου και να περιμένεις την τιμωρία των εκπαιδευμένων ένστολων σκυλιών και των γραβατοφόρων που συντηρούν το σύστημα δουλεύοντας για αυτό. Δουλεύοντας ενάντια σ' εσένα, έμενα, εμάς. Ακόμα και αυτοί είναι, θα έπρεπε να είναι εμείς η μ' εμάς...
Είμαστε γεμάτοι νόμους ανθρωπάκο (έτσι σε βλέπουν, έτσι σε αποκαλούν). Νόμους που είναι τόσο μπερδεμένοι και τόσο εναντίον μας που όταν πλέον μιλάς για νομιμότητα και δικαιοσύνη, μιλάς ενάντια σ' εσένα, στην οικογένεια σου και την κοινωνία σου. Ενάντια σε όλους εμάς... Ίσως οι περισσότεροι θα ξέρετε πως το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο με σημερινή του απόφαση (29/1/13) απαγορεύει την προβολη από εικόνες αστέγων και εξαθλίωσης. Ναι βέβαια, υπάρχει το νομιμοφανές περί προστασίας δεδομένων ανθρώπων, αξιοπρέπειας και τρίχες πουά.... Όπως υποδεικνύει προς όλους τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας (αποφασίζομεν και διατάζομε):
Μη προβάλλουν την εικόνα:
Προσώπων ευρισκομένων σε κατάσταση κοινωνικής εξαθλίωσης ή ενδείας άνευ ρητής ή σιωπηράς συναινέσεώς αυτών, και
Προσώπων οδηγουμένων ενώπιον των δικαστικών ή εισαγγελικών ή αστυνομικών και λοιπών αρχών άνευ ρητής ή σιωπηράς συναινέσεώς αυτών.
Τι είναι το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο όμως; Οι Ζορό της κοινωνίας; Οι άμεμπτοι οι ηθικοί και οι δίκαιοι; Μπααα, όχι. Δημόσιοι υπάλληλοι είναι, διορισμένοι από το κράτος που τους συντηρεί ο λαός (εσύ, εγώ, εμείς) με φόρους, στερήσεις και... αστέγους. Ο ξύλινος λόγος για το τι είναι αυτό το όργανό (από wikipedia):
Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης ιδρύθηκε το 1989 και εδρεύει στην Αθήνα. Ο σκοπός του ήταν να επιβλέπει τον ραδιοτηλεοπτικό τομέα και να λειτουργεί ως σύνδεσμος ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους δημοσιογράφους. Στην πραγματικότητα το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης παρέμεινε παθητικό ή θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν τελείως απών από όλα τα δημοσιογραφικά ζητήματα που τείθονταν στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης παρήγαγε τέσσερις κώδικες για τους όρους λειτουργίας των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών στην Ελλάδα: έναν για την διαφήμιση, έναν κώδικα δεοντολογίας δημοσιογράφων έναν για τα προγράμματα που επιτρέπεται να παρουσιάζονται και έναν για την κατανομή των συχνοτήτων και τους όρους τεχνικής χρήσης τους από τους αδειούχους σταθμούς. Δραστηριοποιήθηκε πιο έντονα το 1995-1996 επιβάλλοντας πρόστιμα σε μερικούς σταθμούς, τα οποία δεν έγιναν όμως δεκτά από τον τότε αρμόδιο υπουργό. Ο νόμος κατοχυρώνει και αναγνωρίζει την προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία των μελών του Συμβουλίου. Αναθέτει παράλληλα στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (σύμφωνα με το άρθρο 15 παρ.2 του Συντάγματος) τον άμεσο κρατικό έλεγχο της ραδιοτηλεόρασης και σειρά κανονιστικών, αποφασιστικών και δικαστικών αρμοδιοτήτων κεντρικής σημασίας για τη δημόσια και ιδιωτική ραδιοτηλεόραση. Ο ρόλος του ΕΣΡ υποβαθμίστηκε το 1993 και ιδίως το 1995 από το νομοθέτη στο επίπεδο μιας λίγο πολύ συνηθισμένης διοικητικής επιτροπής και συγκεντρώθηκαν οι ουσιώδεις αποφασιστικές αρμοδιότητες στον Υπουργό Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Το 1998 και ιδίως το 2000 επιχειρήθηκε να αναβαθμιστεί το ΕΣΡ.
Στην πραγματικότητα; Κάποιοι οι οποίοι διορίζονται στις θέσεις κλειδιά από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, λαμβάνουν παχυλους μισθούς και προνόμια εκτελώντας τις εντολές των εργοδοτών τους. Και τα καθήκοντα που εκτελεί είναι αυτά του χωροφύλακα. Από την μια κρατά την "τάξη" όταν τα συστηματικά μέσα τσακώνονται αναμεταξύ τους (με πρόστιμα σε κάτι δοτές και τριτοκοσμικές εκπομπές στυλ Τσαντίρι και τις Τατιανίζουσες υπο-εκπομπές (προσβολής νοημοσύνης) και από την άλλη επιβάλλει καταστάσεις που κάνουν τις αντίστοιχες αποφάσεις απολυταρχικών καθεστώτων να μοιάζουν επαναστατικές. Το ίδιο δηλαδη που κάνουν εδώ και χρόνια οι κυβερνώντες. Αυτό που πλέον αποθρασύνθηκαν και κάνουν χωρίς καν τα προσχήματα...Η αθλιότητα ξεπερνάει κάθε όριο και εμείς το ανεχόμαστε. Και τρωγόμαστε αναμεταξύ μας. Γιατί ρε συ; Γιατί;;; Το ερώτημα είναι αν θα πάψει να υπάρχει η φτώχεια και η εξαθλίωση επειδή δεν θα μεταδίδει τέτοιες εικόνες η τηλεόραση.
Αν θα πάψουμε εμείς να εξαθλιωνόμαστε σαν όντα δίχως αξιοπρέπεια επειδή δεν θα επιτρέπεται πλέον να το αναφέρει κανείς. Η αλήθεια είναι αυτή, ρε σεις. Την βλέπετε κάθε μέρα. Είναι αυτή και όλοι έχουμε αριθμό σειράς πλέον:
Οι Κυβερνήσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά μικρές ομάδες ανθρώπων, οι οποίες ασκούν βία σε όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Leo Tolstoy
Αηδιασμένος και χωρίς κουκούλα. Ναι το ομολογώ φοβάμαι πλέον, Έχω νοιώσει στο πετσί μου την ελληνική δικαιοσύνη και ξέρω τι είναι. Φοβάμαι την μέρα που θα μου βαράνε την πόρτα εισαγγελείς και ένστολοι. Φοβάμαι για τον πόνο και την ταπείνωση που θα νοιώσουν οι δικοί μου άνθρωποι. Πλέον μπορούν να το κάνουν στον καθένα. "Νόμιμα". Σ' εσένα, σ' εμένα, σ' εμάς....
Όμως:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου