Η σύνδεση του ΣΥΡΙΖΑ με τα γκαζάκια που επιχειρούν σήμερα κόμματα και ΜΜΕ θυμίζει ανάλογη σύνδεση του Κώστα Λαλιώτη με τη 17Ν στο πρόσφατο παρελθόν...
Τα καλάσνικοφ μπήκαν για τα καλά και στο πολιτικό σκηνικό, κι αυτό είναι ένα πολύ κακό μαντάτο.
Όμως η επιταχυνόμενη και πολύ επικίνδυνη όξυνση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και κατά κύριο λόγο τη Ν.Δ. και την αξιωματική αντιπολίτευση θυμίζει άλλες εποχές. Οι ιστορικές αναλογίες είναι συχνά παραπλανητικές και η αναφορά σε αυτές κρύβει την πραγματικότητα και ίσως την πολιτική αμηχανία. Η μνήμη όμως είναι ζωντανό εργαλείο που σίγουρα βοηθάει σε μια πιο αντικειμενική παρατήρηση της επικαιρότητας.
Ο τίτλος της εφημερίδας «Δημοκρατία», «Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ με τα γκαζάκια», δεν απέχει πολύ από το «Πίσω από τη "17 Νοέμβρη" κρύβεται ο Κώστας Λαλιώτης» του πρόσφατου παρελθόντος. Την εποχή που η Κεντροαριστερά τότε και η Αριστερά τώρα έχουν τη μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή, η δεξιά άμυνα συνηθίζει να παίζει σε αυτό το παρωχημένο μοντέλο στοχοποίησης. Με τον ίδιο τρόπο τσουβαλιάζει τις αντιδράσεις σε έντονες κατασταλτικές πρακτικές με τις ένοπλες επιθέσεις οργανώσεων που αποφασίζουν να δρουν με τον τρόπο αυτό. Παλιά ήταν στη «17 Νοέμβρη» ο Ανδρέας, ο καθηγητής Τσεκούρας (φίλος του Ανδρέα), ο Περικλής Κοροβέσης, ο Μιχάλης Ράπτης, ο Κώστας Λαλιώτης κ.λπ., ενώ τώρα πίσω από τις μολότοφ, τα γκαζάκια και για ορισμένους κι από τα καλάσνικοφ βρίσκονται οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ξεχωριστό ρόλο στην εμπέδωση αυτής της επικίνδυνης πολιτικής κόντρας έπαιζαν πάντα τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου που για δικούς τους λόγους εκτρέφουν αυτές τις κόντρες με αστυνομικά σενάρια και πληροφορίες από τις διάφορες υπηρεσίες.
Οπως απέδειξε η Ιστορία, πράγματι τα μέλη της «17 Νοέμβρη» είχαν πολιτικές αφετηρίες από χώρους της ευρύτερης Αριστεράς. Οπως όμως είναι ανόητο να επιμένει κάποιος ότι δεν είναι αριστερής προέλευσης τα μέλη αυτών των οργανώσεων, είναι πολύ περισσότερο ανόητο να εξάγεται το αγοραίο συμπέρασμα ότι οι οργανώσεις αυτές «εκτρέφονται» ή «συνδέονται» ή «καλύπτονται» από τα κόμματα της Αριστεράς ή του ΠΑΣΟΚ ή των Οικολόγων.
Η μεθοδευμένη κατασταλτική πολιτική των τελευταίων χρόνων με τη συνεχή επίκληση των καταστροφών του Δεκέμβρη του 2008, που ήταν μια εντελώς ειδική και απολύτως συγκεκριμένη νεολαιίστικη εξέγερση με αφορμή μια εν ψυχρώ δολοφονία, δεν πείθει πλέον κανέναν. Οι βίαιες συγκρούσεις στην εποχή του Μνημονίου και η απίστευτη τραγωδία της Μαρφίν δεν μπορεί να γίνονται άλλοθι για τις εφόδους στα καλά καθούμενα και χωρίς να γίνεται απολύτως τίποτα στις καταλήψεις ή στα στέκια ή όπου φωτίσει κάθε φορά ο θεός Ζευς τον υπουργό Δένδια. Η στρατηγική της έντασης στην οποία αναφέρθηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επιλέχτηκε από την ίδια την κυβέρνηση, που θεωρεί ότι με τα επικοινωνιακά τρικ του νόμου και της τάξης, θα ανακόψει τις κοινωνικές αντιδράσεις και θα ικανοποιήσει τις χρυσαυγίτικες συνιστώσες της. Συλλήψεις στον σωρό με κακουργήματα να μοιράζονται σαν στραγάλια σίγουρα δεν πρόκειται να αποκαταστήσουν το αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες.
Από την άλλη μεριά, η τακτική της στοχοποίησης της αξιωματικής αντιπολίτευσης ούτε τότε ούτε και τώρα περιόρισε τις ακραίες αντιδράσεις και φυσικά δυναμίτισε το ήρεμο πολιτικό σκηνικό για το οποίο κόπτεται η κάθε κυβέρνηση. Η απόλυτα ανεξέλεγκτη και απόλυτα ατιμώρητη δράση ναζιστικών συμμοριών για την οποία θαρρεί κανείς ότι χρησιμοποιείται μια εντελώς διαφορετική και πολύ προσεκτική μεταχείριση εξαγριώνει δικαίως πάρα πολύ κόσμο. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι το να θεωρεί κάποιος «λύση» τα γκαζάκια και τα καλάσνικοφ η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Η τυφλή βία ήταν πάντοτε το όπλο της άκρας Δεξιάς και η καταφυγή σ' αυτήν το καλύτερο δώρο για να πετύχει η παγίδα που έχει στήσει η κυβέρνηση.
της Άντας Ψαρρά
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών»
πηγή : tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου