Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Ξανά μέσα στη Βίλα, και έξω απ' τα ΕΚΑΜ: αυτό κι αν ήταν νίκη



  Η συμβολική ανακατάληψη της Villa Amalias και η εκκένωσή της από τα ΕΚΑΜ ήταν μια νίκη σε ηθικό και επικοινωνιακό επίπεδο, και όχι τόσο σε στρατιωτικό (ήτοι τρωτότητα του καθεστώτος σε στρατιωτικό επίπεδο αφού παρά τη φύλαξη του κτιρίου από τις αστυνομικές δυνάμεις κατάφερε και μπήκε ένας οργανωμένος σχηματισμός) όπως ίσως θέλει να αναδείξει το σύνθημα «στη Βίλα αμαλίας μια χούφτα αναρχικοί ξεφτίλισαν το κράτος και την καταστολή».

  Τι κατέδειξαν λοιπόν οι 100 καταληψίες που συνελήφθησαν και παραπέμπονται με βάση τον κουκουλονόμο, και μαζί τους όλοι εμείς που ανήκουμε στο κίνημα αποκατάστασης της ζωής και της αξιοπρέπειας; Πολλά και σημαντικά. Έχουμε και λέμε:

1) Έχουμε πρόσωπο και ονοματεπώνυμο, είμαστε άντρες και γυναίκες, άνεργοι, εργάτες, φοιτητές, ελεύθεροι επαγγελματίες, είμαστε ενήλικα και υπεύθυνα πολιτικά υποκείμενα, με λόγο και πράξη. Με μια κίνηση σμπαράλιασαν τον λόγο του Κυρίαρχου (και ναι, σ' αυτόν συμπεριλαμβάνεται και ο λόγος των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ) περί «κουκουλοφόρων», «γνωστών-αγνώστων», «προβοκατόρων», «παιδιών με τις κουκούλες».

2) Υπερασπιζόμαστε έμπρακτα το δικαίωμά μας σε μια αξιοπρεπή, άξια να βιωθεί ζωή, σε μορφές ζωής που παρεκκλίνουν από την πολιτισμική συνθήκη που μας επιβάλλεται ως μονόδρομος, στη δημιουργία κοινών (commons) επωφελών για την κοινωνία, στη συγκρότηση κοινοτήτων αγώνα ενάντια στην απανθρωποποίηση, τον εκφασισμό, την λεηλασία και την αρπαγή. Όταν ο Κυρίαρχος επιτίθεται σε ό,τι με κόπο και μεράκι έχουμε φτιάξει, σε τόπους που ορίζονται από τις δικές μας κοινωνικές σχέσεις, έχουμε το δικαίωμα στην αντίσταση (ius resistentiae). Αυτοί που δεν έχουν ίχνος αξιοπρέπειας, εντιμότητας, ευθυκρισίας και ακεραιότητας είναι οι κάθε λογής τσανακογλύφτες και ευνοούμενοι του Κυρίαρχου (πολιτικοί, εισαγγελείς, δικαστές, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, δικηγόροι, καθηγητές πανεπιστημίου, δημοσιογράφοι και λοιποί), οι κάθε λογής εγκληματίες που καλύπτουν τις ανομίες τους πίσω από την ασυλία που απλόχερα τους παρέχεται από ένα σάπιο καθεστώς με άπειρα πλοκάμια. Άνομοι είστε και φαίνεστε Κύριοι και ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου, βροντοφωνάξαμε.

3) Ο Κυρίαρχος δεν έκανε επίδειξη δύναμης ούτε κατάφερε να τρομοκρατήσει. Κυριολεκτικά ξεφτιλίστηκε φέρνοντας τα ΕΚΑΜ και οργανώνοντας μια τόσο θεαματική επιχείρηση (μέχρι και ελικόπτερο) για να εκκενώσει το κτίριο από 100 καταληψίες που το μόνο «όπλο» που έφεραν ήταν το δίκιο και η αποφασιστικότητα και δεν είχαν ουσιαστικά κανένα μέσο αυτοπροστασίας από τους πραιτωριανούς. Ένας πάνοπλος αδύναμος. Ένας πανίσχυρος ηθικά ξεπεσμένος. Όταν ένα καθεστώς καταφεύγει στην ωμή βία, σημαίνει ότι είναι αδύναμο και ότι φοβάται, όπως έλεγε και ο Σπινόζα.

 4) Οι «κουκούλες» βγήκαν, αλλά δεν μας τις έβγαλε ο πρωθυπουργός-μια από τις προσωποποιήσεις του Κυρίαρχου· τις «κουκούλες» τις βγάλαμε από μόνοι μας, και είναι ο Κυρίαρχος που θέλει να μας τις βάλει με το στανιό διώκοντάς μας με βάση τον κουκουλονόμο και εξωθώντας μας σε μια στρατηγική που μπορεί εύκολα να οριοθετήσει και να διαχειριστεί: την αταξία, τη βία και την παρανομία. Η ιστορία όμως έδειξε (και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων μέσα στην ετερογονία των σκοπών ανέδειξαν) ότι οι αόρατοι έχουν πρόσωπο, ότι είναι «παιδιά» αυτής της κοινωνίας και ταυτόχρονα μιας άλλης που υπάρχει όχι-ακόμα (που έλεγε και ο Ernst Bloch) στο εδώ-και-το-τώρα και αντιστέκεται με σθένος στην εθελοδουλεία και την υποταγή. Οι δυνάμεις της ζωής θα δείξουν επίσης ότι δεν πέφτουν πια στις φάκες που στήνει ο Κυρίαρχος και ότι η συσσωρευμένη εμπειρία του παρελθόντος έχει γίνει αντικείμενο επεξεργασίας και άντλησης διδαγμάτων.

5) Όταν οι κινήσεις μας είναι αναπάντεχες για τον αντίπαλο (εν προκειμένω επειδή 100 σύντροφοι-φισσες σήκωσαν το πολιτικό βάρος της βέβαιης σύλληψής τους), αυτός μουδιάζει και σαστίζει, ζορίζεται, όχι να τις καταστείλει υλικά προφανώς, αλλά να τις διαχειριστεί σε επίπεδο καταστολής (αφού έστειλε όλο το στρατό του) και κυρίως επικοινωνιακά: βλέπε την αμήχανη αναφορά σε «γνωστούς πλέον κουκουλοφόρους» (Δένδιας)· τη βερμπαλιστική δήλωση-πρόκληση για κάθε νοήμονα πολίτη αυτής της χώρας: «μέγιστη πρόκληση στο δημοκρατικό πολίτευμα και την ομαλότητα [η διακυβέρνηση μέσω διαταγμάτων και πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και το κουρέλιασμα του ανώτατου νόμου του κράτους, του Συντάγματος, τα συνεχή μνημόνια υποδούλωσης και λεηλασίας, το μαφιόζικο πλέγμα εξουσίας, η αστυνομία ως κυρίαρχος, η χρησιμοποίηση του κόμματος του υπόκοσμου -βλέπε Χρυσή Αυγή- ως πολιορκητικού κριού για να κάνουμε τις δουλειές μας και ως οχήματος εκφασισμού και χυδαιοποίησης της κοινωνίας, η κρατικοποίηση του εγκλήματος... εεε συγγνώμη] η κατάληψη γραφείων κοινοβουλευτικού κόμματος» (επίσης Δένδιας)· και την πραγματικά απίστευτη δήλωση-επιβεβαίωση της γενικευμένης αστυνομικής διακυβέρνησης: «δεν τίθεται θέμα ευθυνών, γιατί είναι πολλά τα δημόσια κτίρια και δεν μπορεί η Αστυνομία να βρίσκεται παντού... δεν είναι δυνατόν να κυβερνούν τα ΜΑΤ, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσει και η ίδια η κοινωνία τι ακριβώς θέλει» (ξανά ο προστάτης του πολίτη Νικόλαος Δένδιας). Ζορίζεται επίσης η γραφειοκρατική καμαρίλα του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που όταν έρχεται αντιμέτωπη με κινήσεις μη εύκολα διαχειρίσιμες παίζει την κασέτα των υποκειμενικά ή εκ του αποτελέσματος προβοκατόρων, των ενεργούμενων ή των πιονιών εν αγνοία τους, παρόλο που όλες οι ενδείξεις συνηγορούν για το αντίθετο (βλέπε τη δήλωση του ΚΚΕ: «αυτές οι ενέργειες δίνουν προσχήματα και επιχειρήματα στην κυβέρνηση να κλιμακώσει τον αυταρχισμό κατά του λαϊκού κινήματος» καθώς και τη δήλωση του Παπαδημούλη: «βολεύει κάποιους η ανακατάληψη της βίλας Αμαλία και το κυνήγι "κλέφτες κι αστυνόμοι"»)· αυτή η χυδαιότητα της νεκροζώντανης αριστεράς δεν πείθει πια κανένα, αλλά αντιθέτως φανερώνει τον πραγματικό της ρόλο: είναι αυτή που αποπροσανατολίζει, που δημιουργεί αντιπερισπασμό από την ουσία, από το επίδικο, από το διακύβευμα, που δεν είναι άλλο από την στοχοποίηση των αντιστάσεων, των καταλήψεων ως αντιπαραδειγμάτων επανοικειοποίησης του χώρου και του χρόνου και αξιοπρεπούς ζωής (αυτοοργάνωση-αυτοδιαχείριση-συναπόφαση-δημιουργία), δεν είναι άλλο από την προσπάθεια πειθάρχησης στις προσταγές του Κυρίαρχου και επιβολής σιγής νεκροταφείου, δεν είναι άλλο από την απόκρυψη των υπαρκτών δυνατοτήτων για μια άλλη κοινωνική οργάνωση. Για να επιστρέψουμε στο σημείο εκκίνησης, όταν λοιπόν ο αντίπαλος μας περιμένει στη γωνία να κάνουμε το Α, εμείς πρέπει να κάνουμε το Β· όταν μας στρέφει αυτός προς το Β, εμείς πρέπει να κάνουμε το Γ· κι όταν είναι σίγουρος ότι θα κάνουμε είτε το Α είτε το Β είτε το Γ, εμείς δεν πρέπει να κάνουμε απολύτως τίποτα («μερικές φορές το να μην κάνεις τίποτα, είναι το πιο βίαιο πράγμα που μπορείς να κάνεις», να κι ένα καλό που είπε αυτός ο γίγαντας της πολιτικής θεωρίας/φιλοσοφίας Σλαβόι Ζίζεκ).


αναπάντεχη πανταχού παρουσία - επικοινωνιακό αντάρτικο - υπεροχή σε ηθικό επίπεδο - διάχυση στην κοινωνική δίνη

«…Υπάρχουν φορές που πρέπει να πολεμάμε όπως το σπαθί απέναντι στο θηρίο, υπάρχουν φορές που πρέπει να πολεμάμε όπως το δέντρο στην καταιγίδα, υπάρχουν φορές που πρέπει να πολεμάμε όπως η πέτρα ενάντια στο χρόνο.

Υπάρχουν όμως και φορές που πρέπει να πολεμάμε όπως το νερό ενάντια στο σπαθί, το δέντρο και την πέτρα.

Τώρα είναι η ώρα για να γίνουμε νερό και να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς το ποτάμι που θα μας βγάλει στο μεγάλο χείμαρρο…».

 
 
πίσω φιλισταίοι
άνομοι είστε και φαίνεστε Κύριοι
μας πήρατε τη Βίλα μα μόνο για ένα μήνα
ο εξεγερμένος άνθρωπος λέει: ήμουν, είμαι και θα είμαι
αλληλεγγύη με τους συλληφθέντες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου